امید روحانی در بخشی از این مراسم به تفاوت تاریخ تصویری و مستند پرتره پرداخت و گفت: ساخت و گردآوری تاریخ تصویری هم‌چون تاریخ شفاهی، کار ارزشمندی است که جایگاه خاص خود را دارد. سال‌ها پیش و در دوران ریاست فریدزاده بر مرکز گفتگوی تمدن‌ها موفق به ساخت تاریخ تصویری از حدود 100 شخصیت مطرح شدیم که برخی از آنها در بستر مرگ بودند و این تصاویر آخرین گفتگوهای آنها به حساب می‌آمد. اما با آمدن عطاء‌الله مهاجرانی به این مرکز، تمامی این تصاویر ناپدید شدند و احتمالا در جایی خاک می‌خورند تا زمانی مورد استفاده یا سوء‌استفاده قرار بگیرن

او ادامه داد: ساخت تاریخ تصویری در مورد شخصیت‌های سینمای ایران نیز در موزه سینما انجام شد اما بعدها به دلیل کمبود بودجه متوقف شد. در عوض مستند پرتره باید بتواند مخاطب را تا انتها در سالن نگه دارد و از این رو باید جذابیت‌های خاص خود را داشته باشد. «نسیه و نقد» می‌توانست سخنان تکراری برخی از افراد را با موضوعی مثل تواضع شخصیت دهقان جایگزین کند یا اینکه تنوع تصویری بیشتری داشته باشد. اگرچه استفاده از انیمیشن توانسته کندی تمپوی فیلم را تا حدودی جبران کرده و بر جذابیت آن بیفزاید.