وی در ادامه با بیان اینکه حزبی‌نبودن دولت و مجلس به ساختار سیاسی کشور بر می‌گردد، افزود: در برخی جوامع نظیر جامعه ما، تحزب را نه تنها برای کشور مفید نمی‌دانند بلکه مضر و عامل انحراف تلقی می‌کنند.
حق‌شناس بیان کرد: مخالفان حزب‌گرایی در راستای همین ایده نادرست، حداکثر تلاش را برای عدم نقش‌آفرینی تحزب در کشور و جلوگیری از قدرتمند شدن نهادهایی که برخاسته از تفکر حزبی هستند، بکار می‌گیرند که بعضا در این مسیر تقابل مستقیم و یا غیرمستقیمی اتفاق می‌افتد.
عضو حزب اعتماد ملی با بیان اینکه این تقابل مستقیم یا غیر مستقیم، ضعیف شدن تفکر تحزب‌گرایانه و نهاد حزبی در کشور را رقم می‌زند، گفت: بخش دیگر آن به فرهنگ عامه نخبگان کشور بر می‌گردد.
وی با بیان اینکه به لحاظ آشنایی مردم و نخبگان ما با حزب و نهادهای حزبی، کشور ما از نظر تاریخی حدود 200 سال از اروپا عقب است، افزود: حزبی نبودن دولت و مجلس در کشور ریشه تاریخی دارد، زیرا یکی از رویکردهای مهم رضاخان در نگاه استبدادی‌اش به عرصه سیاست، تضعیف امر انتخابات و هر نوع فعالیت حزبی در کشور بود که این روند در دوره پهلوی دوم به نوعی دیگر ادامه داشت.
حق‌شناس اظهار داشت: پس از انقلاب اسلامی عملاً در فضای سالهای نزدیک به 1357 و انقلاب اسلامی موجی از فعالیت‌های حزبی آغاز شد و در سالهای بعد در دوره دولت اصلاحات فعالیت‌های حزبی به اوج رسید البته در این سالها رئیس‌جمهورهایی که روی کار آمدند، رویکردشان را به احزاب فراموش و گاهی انکار کردند که این کار ضربه جدی به نظام حزبی کشور دارد.
عضو حزب اعتماد ملی با بیان اینکه هیچ پیوند مناسبی بین تحزب و انتخابات در کشور ما تعریف نشده است، گفت: باید فضایی وجود داشته باشد که توجه مردم و نخبگان را به خصوص در زمان انتخابات به احزاب متمرکز کند.
وی در پایان خاطرنشان کرد: تمامی این عوامل باعث شده که هیچ‌گاه حزب جایگاه خودش را در جامعه ایران پیدا نکند در حالیکه کشورهای همسایه مانند پاکستان و ترکیه نظام حزبی قوی دارند، حتی کشورهایی مانند افغانستان و عراق از نظام حزبی فعال‌تری نسبت به ما برخوردار هستند.
