خانواده ما متدين و مذهبي هستند و همسرم رزمنده دوران دفاع مقدس بود. در روستاي رئيس‌آباد دابودشت آمل خانواده ما جزو خانواده‌هاي پاي كار انقلاب بوده و هستند، همسرم 8 سال در جبهه‌هاي جنگ تحميلي حضور فعالي داشت و پسر شهيدم از كودكي در مراسم هيئت و مساجد و راهپيمايي‌ها شركت مي‌كرد. مكبر ‌مسجد بود و سوره‌هاي كوتاه قرآن را در كودكي حفظ مي‌كرد، سعي ما اين بود كه فرزندان‌مان را با رزق حلال پرورش بدهيم.

 

 

هادي قبل از سن تكليف نماز مي‌خواند و روز‌ه‌اش را مي‌گرفت و بسيار خوش‌اخلاق بود. همه اقوام و فاميل از اخلاق خوبش تعريف مي‌كردند هر چه مي‌گفت عمل مي‌كرد، پسرم حتي در كارهاي منزل به من كمك مي‌كرد. با من درد ‌دل مي‌كرد. آن قدر خونگرم بود كه احساس نمي‌كردم دختر ندارم، يك بار هنگام تحويل سال، كربلا حرم امام حسين (ع) بود. 45 دقيقه مانده بود به لحظه تحويل سال زنگ زد و گفت مادر براي شما دعا كردم. پسرم 6 بار داوطلبانه براي دفاع از حرم اهل بيت(ع) به عراق رفته بود. مي‌گفت ما 50 متري داعشي‌ها مي‌جنگيديم. فرماندهان پسرم مي‌گفتند كه او نترس و شجاع بود، از كار خسته نمي‌شد، از كارش نمي‌زد، به من مي‌گفت مامان من ساعت 8 صبح بايد سركارم باشم و حقوقي كه مي‌گيرم بايد حلال باشد. خيلي صادق بود، از خدا مي‌خواهم پسرم را به قرباني قبول كند. غالب شهدا پيش از شهادت نشانه‌هايي از عروج خود را بروز مي‌دهند.

 

پسر ديگرم ميلاد عكس زيادي از شهدا دارد اما هادي به برادرش مي‌گفت من از تو زودتر شهيد مي‌شوم، مي‌گفت روستاي رئيس‌آباد شهيد ندارد. شهيد اين محله من هستم، در وصيتنامه‌اش نوشته بود كه بعد از شهادتم سرتان را بالا بگيريد، به پسرم ميلاد كه در بسيج فعاليت مي‌كند گفتم براي روستايمان درخواست بدهيد شهيد گمنام بياورند يك هفته نشد كه پسرم هادي شهيد شد و پيكرش را آوردند، شب شهادت حضرت زهرا(س) كه اتفاقاً روز تولد هادي بود به شهادت رسيد.

 

پسرم با بمب امريكايي‌ها به شهادت رسيد چراكه مشهد او در يك انبار مهمات بود و هواپيماهاي بدون سرنشين امريكايي آنجا را مورد هجوم قرار دادند. در آنجا انفجار مهيبي رخ مي‌دهد كه صداي انفجارش در شهر بغداد مي‌پيچد و همزمان با پسرم چند نفر از نيروهاي مردمي عراق و همچنين علي ‌يزداني مدافع ديگري از شهر اردبيل كه ساكن تهران بود، به شهادت مي‌رسند. خبر شهادت پسرم را روز شهادت حضرت زهرا (س) براي ما آوردند. ما در مراسم عزاداري و دسته‌روي حضرت زهرا (س) از خيابان امام رضا(ع) تا امامزاده ابراهيم آمل بوديم كه پدرش شنيد هادي شهيد شده است. بعد از شنيدن خبر شهادت پسرم وضو گرفتم و نماز شكر خواندم كه خدا لايق دانست پسرم را جزو شهدا و مرا مادر شهيد بپذيرد. شهادت هادي تاج افتخاري بر سر ماست كه هرچند لايق نبوديم، خدا نصيب‌مان كرد.

بله، 19 اسفند 93 كه پسرم به عراق رفت، تا دوم فروردين هر شب تماس مي‌گرفت. روز سوم فروردين 94 به شهادت رسيد و خبر شهادتش را 4 فروردين به ما دادند. 5 روز بعد يعني 9 فروردين هم پيكرش را براي ما آوردند. شب وداع گذشت و روز يك‌شنبه كه تشييع پيكرش بود 17 هزار نفر جمعيت در آمل جمع شدند. پيكرش را مثل شهداي گمنام آوردند. به نوعي تابوت خالي بود چون گفتند بر اثر انفجار تكه تكه شده است و ما براي بار اول تكه‌هايي از او را تشييع كرديم. به هرحال گذشت و چند روز بعد تولد همسر هادي در 23 فروردين بود. به همسرم گفتم برويم به عروس‌مان تولدش را تبريك بگوييم اما ديدم فاميل جمع شدند. به اتفاق رفتيم مزار پسرم. باران نم‌نم مي‌باريد و گفتند مزارش را دارند درست مي‌كنند. 10 دقيقه راه نرفته بودم كه شوهرم گفت جنازه كامل هادي را آورده‌اند. تعجب كردم و وقتي كه علتش را پرسيدم گفتند جسد كامل او تازه از بقاياي انبار مهمات كشف شده و آن را براي‌مان آورده‌اند. بنابراين علاوه بر اينكه 9 فروردين تشييع جنازه‌اش بود، 23 فروردين باز هم پيكرش تشييع شد. مراسم تشييع پيكر پسرم يك بار در آمل و بار دوم در دابودشت و بار سوم در روستاي رئيس‌آباد انجام گرفت، جالب است كه روز تولد همسرش پيكرش آمد. اما دو دست نداشت، مانند حضرت عباس (ع) به شهادت رسيد و تا بازوانش جدا شده بودند. دوستانش كه محل شهادتش حضور داشتند گفتند خمپاره‌اي كه زدند اولين بار دست و پايش قطع شد اما همچنان زنده بود و حضرت عباس(ع) را صدا مي‌زده است. در انفجار مجدد، هادي به شهادت مي‌رسد. وقتي جسد پسرم 23 فروردين آمد در واقع او هديه تولد همسرش را با خود آورده بود. پسرم شبي كه مي‌خواست به مأموريت برود به مادر خانمش گفت گريه نكن، دفعه بعد من شهيد مي‌شوم و براي من شعار مي‌دهند: اين گل پرپر از كجا آمده از سفر كرب و بلا آمده.

 

خانم سيده‌اي بود كه خودش براي پسرم مراسم مي‌گرفت. هر بار هم مرا مي‌ديد دستم را مي‌بوسيد. سعي مي‌كردم مانعش شوم، اما او باز كارش را تكرار مي‌كرد و من ناراحت مي‌شدم. يك شب به همراه برادرش كه پزشك و پاسدار بود با سيني حلوا آمدند منزل ما، خانم سيده گريه مي‌كرد و مي‌گفت پسر شهيدم به خوابش رفته و گفته چرا دست مادرم را بوسيدي مادرم ناراحت مي‌شود. مطمئنم خدا پسرم را گلچين كرد كه در اين زمان به شهادت رسيد. از خدا مي‌خواهم اين هديه را از ما قبول كند. شهيد حبيب الله‌پور از بابلسر كه او نيز شهيد مدافع حرم است پيكرش را نياوردند، خدا به خانواده‌اش صبر دهد هر وقت غصه‌دار پسرم مي‌شوم به ياد خانواده شهدايي مي‌افتم كه پيكرشان را هنوز نياورده‌اند. انشاءالله انقلاب اسلامي زمينه‌ساز انقلاب امام زمان (عج) باشد و پرچم اسلام و انقلاب‌مان به دست سيدعلي خامنه‌اي به دست امام زمان (عج) برسد.