به گزارش گروه اجتماعی مشرق، در اردیبهشت ماه مدارس حال و هوای دیگری دارند و به استقبال گرامیداشت روز و هفته معلم می‌روند.
در آستانه هفته معلم بود که با دانش‌آموزانش به یکی از برنامه‌ها آمده بود؛ تعداد زیادی دانش‌آموز مدرسه استثنایی دور و اطرافش بودند.
از دور گویی برای آنها مادری می‌کرد؛ اما او معلم یکی از مدارس استثنایی پایتخت بود. نزدیک رفتم و درخواست مصاحبه دادم و پذیرفت؛ در هنگام صحبت کردن بارها دانش‌آموزانش صدا می‌زدند، «خانم، خانم، خانم» که هر بار مصاحبه را قطع می‌کرد و جواب دانش‌آموز را می داد؛ رفتار و اهمیتش برایم تحسین برانگیز بود.
ثقرا روئیت‌وند حدود ۲۰ سال است که در آموزش و پرورش استثنایی مشغول به فعالیت است و هر روز با عشق و علاقه بیشتری به دانش‌آموزانش رسیدگی می‌کند.
گفتوگوی فارس با معلم مدرسه استثنایی پایتخت را در ذیل می‌خوانید.
* کار آموزشی خود را از کدام منطقه و چطور آغاز کردید؟
روئیت‌وند: شروع کار من با بچه‌های استثنایی بود و هم‌اکنون در منطقه ۱۱ آموزش و پرورش تهران مشغول به فعالیت هستم.
* خودتان به این کار علاقه داشتید؟
روئیت‌وند: بله، من با شناخت وارد این کار شدم.
* در مدت زمان ۲۰ سال کار با بچه‌های استثنایی بعضی‌ها خسته می‌شوند، آیا شما در این مدت هیچ وقت خسته نشدید؟
روئیت‌وند: مسلماً خستگی دارد، اما من بیشتر از اینکه از بچه‌ها خسته شوم از نوع عملکرد و سازمان‌بندی که در کار بود شخصاً خسته شدم؛ با توجه به روحیه شخصی خودم دلم می‌خواهد در کارم تحرک داشته باشم اما اجازه تحرک را معمولاً نمی‌دهند و این خسته کننده می‌شود.
* این اجازه تحرک که می‌فرمایید شامل چه چیزهایی می‌شود؟ یعنی این موضوع به مسئولان بر می‌گردد؟
روئیت‌وند: البته دست مسئولان بسته است، چون نیروی آموزگار کم دارند، بیشتر مشتاق هستند نیروها را در آن بخش داشته باشند ولی خب تفاوت‌های فردی و استعدادهای متفاوت هم است؛ من خودم شخصاً دوست داشتم در قسمت مشاوره فعالیت کنم که الان در این قسمت هستم، اما یک مقدار به سختی توانستم در این موقعیت قرار بگیرم.
۲۰ سال در مدرسه استثنایی کار کردم
* در سالهای گذشته هم در مدرسه استثنایی فعالیت می‌کردید؟
روئیت‌وند: بله، من سالهای گذشته هم در مدرسه استثنایی بودم.
* چند سال است که در مدرسه هستید؟
روئیت‌وند: از ابتدا در مدرسه بودم؛ حدود ۲۰ سال است که در مدرسه استثنایی هستم. من واقعاً مدرسه را به سازمان، اداره و وزارتخانه ترجیح می‌دهم، یعنی این جزء علایق شخصی من است.
شرط اول، باید دوست داشته باشی با بچه‌ها کار کنی
* این ارتباط را شما قلبی و دلی در آموزش و پرورش استثنایی با بچه‌ها برقرار کردید؟
روئیت‌وند: مسلماً همین است؛ کسی می‌تواند در این کار موفق باشد که کار با بچه‌ها را دوست داشته باشد؛ شرط اول این است که دوست داشته باشی با بچه‌ها کار کنی غیر از این باشد واقعاً دوام آوردن سخت است.
بچه‌های استثنایی عضو جامعه ما هستند/ آگاهی‌ها خیلی کم است/نژادپرستانه به بچه‌های استثنایی نگاه نکنیم
* شاید در جامعه فرهنگیان به دیگران پیشنهاد بدهند که به آموزش و پرورش استثنایی بروند و آنها موضع بگیرند از سخت بودن کار در این حوزه که شما هستید، نظر شما در این باره چیست؟
روئیت‌وند: به نظرم آگاهی‌ها خیلی کم است؛ من خودم وقتی برخورد می‌کنم متوجه می‌شوم که شناخت‌ها از این حوزه خیلی کم است؛ متأسفانه اطلاع‌رسانی در این زمینه خیلی کم است؛ بچه‌های استثنایی بچه‌های عجیب و غریب و از فضا آمده‌ای نیستند، خیلی از این بچه‌های ما سالم بودند و در نوزادی زردی گرفتند یا ضربه به سر آنها خورده است؛ من یک مورد داشتم بچه ۶ ساله بود که از پنجره ماشین به بیرون پرتاب شده بود و بچه از ۶ سالگی استثنایی شده بود؛ بچه‌های استثنایی عضو جامعه ما هستند، نژاد پرستانه است اگر بخواهیم با این دید نگاه کنیم ولی متأسفانه خیلی از این بعد کم کار شده است.
* فکر می‌کنید عدم آگاهی مردم است که چنین دیدگاهی به وجود آورده است؟
روئیت‌وند: بله، دقیقاً دانش در این زمینه بسیار کم است و جای کار فرهنگی بسیار زیاد است.
حقیقتاً مدارس از نظر مالی تحت فشار هستند
* اگر بخواهیم روند کارکردن برای شما آسان‌تر شود به چه چیزهایی نیاز دارید؟
روئیت‌وند: امکانات؛ من همین چند روز پیش برای اینکه بخواهم با دانش‌آموزانم کار کنم نیاز به ابزار داشتم؛ خیلی از اوقات می‌بینیم یا همکاران یا مدیران مدرسه از هزینه شخصی خود پرداخت می‌کنند؛ واقعاً دست‌ها بسته است. البته سازمان اداره و وزارتخانه به هر حال وظایف خودشان را انجام می‌دهند نه اینکه بخواهیم بگوییم آنها کم کاری می‌کنند نه؛ اما حقیقتاً مدارس از نظر مالی تحت فشار هستند؛ امکانات آموزشی و ورزشی در اختیار بچه‌ها و مربیان باشد خیلی می‌تواند کمک کند.
* یعنی اگر سخت افزارها را بیشتر کنند کار شما هم بهتر و راحت می‌شود؟
روئیت‌وند: بله، اما یک مسئله دیگر هم است که به بهداشت روان پرسنل که کار می‌کنند هم باید توجه شود.
* سازوکاری وجود ندارد که تفریحات و برنامه‌های مختلف در کنار درس مدارس استثنایی انجام شود؟
روئیت‌وند: این صحبت خیلی زیربنایی است؛ یعنی چیزی نیست که در حد نظر باشد چون می گویید جزء برنامه درس باشد، باید جزء برنامه‌های درسی و کلان آموزش و پرورش تدوین شود؛ در حال حاضر که شرایط این طور نیست.
در آستانه هفته معلم بود که با دانش‌آموزانش به یکی از برنامه‌ها آمده بود؛ تعداد زیادی دانش‌آموز مدرسه استثنایی دور و اطرافش بودند.
از دور گویی برای آنها مادری می‌کرد؛ اما او معلم یکی از مدارس استثنایی پایتخت بود. نزدیک رفتم و درخواست مصاحبه دادم و پذیرفت؛ در هنگام صحبت کردن بارها دانش‌آموزانش صدا می‌زدند، «خانم، خانم، خانم» که هر بار مصاحبه را قطع می‌کرد و جواب دانش‌آموز را می داد؛ رفتار و اهمیتش برایم تحسین برانگیز بود.
ثقرا روئیت‌وند حدود ۲۰ سال است که در آموزش و پرورش استثنایی مشغول به فعالیت است و هر روز با عشق و علاقه بیشتری به دانش‌آموزانش رسیدگی می‌کند.
گفتوگوی فارس با معلم مدرسه استثنایی پایتخت را در ذیل می‌خوانید.
* کار آموزشی خود را از کدام منطقه و چطور آغاز کردید؟
روئیت‌وند: شروع کار من با بچه‌های استثنایی بود و هم‌اکنون در منطقه ۱۱ آموزش و پرورش تهران مشغول به فعالیت هستم.
* خودتان به این کار علاقه داشتید؟
روئیت‌وند: بله، من با شناخت وارد این کار شدم.
* در مدت زمان ۲۰ سال کار با بچه‌های استثنایی بعضی‌ها خسته می‌شوند، آیا شما در این مدت هیچ وقت خسته نشدید؟
روئیت‌وند: مسلماً خستگی دارد، اما من بیشتر از اینکه از بچه‌ها خسته شوم از نوع عملکرد و سازمان‌بندی که در کار بود شخصاً خسته شدم؛ با توجه به روحیه شخصی خودم دلم می‌خواهد در کارم تحرک داشته باشم اما اجازه تحرک را معمولاً نمی‌دهند و این خسته کننده می‌شود.
* این اجازه تحرک که می‌فرمایید شامل چه چیزهایی می‌شود؟ یعنی این موضوع به مسئولان بر می‌گردد؟
روئیت‌وند: البته دست مسئولان بسته است، چون نیروی آموزگار کم دارند، بیشتر مشتاق هستند نیروها را در آن بخش داشته باشند ولی خب تفاوت‌های فردی و استعدادهای متفاوت هم است؛ من خودم شخصاً دوست داشتم در قسمت مشاوره فعالیت کنم که الان در این قسمت هستم، اما یک مقدار به سختی توانستم در این موقعیت قرار بگیرم.
۲۰ سال در مدرسه استثنایی کار کردم
* در سالهای گذشته هم در مدرسه استثنایی فعالیت می‌کردید؟
روئیت‌وند: بله، من سالهای گذشته هم در مدرسه استثنایی بودم.
* چند سال است که در مدرسه هستید؟
روئیت‌وند: از ابتدا در مدرسه بودم؛ حدود ۲۰ سال است که در مدرسه استثنایی هستم. من واقعاً مدرسه را به سازمان، اداره و وزارتخانه ترجیح می‌دهم، یعنی این جزء علایق شخصی من است.
شرط اول، باید دوست داشته باشی با بچه‌ها کار کنی
* این ارتباط را شما قلبی و دلی در آموزش و پرورش استثنایی با بچه‌ها برقرار کردید؟
روئیت‌وند: مسلماً همین است؛ کسی می‌تواند در این کار موفق باشد که کار با بچه‌ها را دوست داشته باشد؛ شرط اول این است که دوست داشته باشی با بچه‌ها کار کنی غیر از این باشد واقعاً دوام آوردن سخت است.
بچه‌های استثنایی عضو جامعه ما هستند/ آگاهی‌ها خیلی کم است/نژادپرستانه به بچه‌های استثنایی نگاه نکنیم
* شاید در جامعه فرهنگیان به دیگران پیشنهاد بدهند که به آموزش و پرورش استثنایی بروند و آنها موضع بگیرند از سخت بودن کار در این حوزه که شما هستید، نظر شما در این باره چیست؟
روئیت‌وند: به نظرم آگاهی‌ها خیلی کم است؛ من خودم وقتی برخورد می‌کنم متوجه می‌شوم که شناخت‌ها از این حوزه خیلی کم است؛ متأسفانه اطلاع‌رسانی در این زمینه خیلی کم است؛ بچه‌های استثنایی بچه‌های عجیب و غریب و از فضا آمده‌ای نیستند، خیلی از این بچه‌های ما سالم بودند و در نوزادی زردی گرفتند یا ضربه به سر آنها خورده است؛ من یک مورد داشتم بچه ۶ ساله بود که از پنجره ماشین به بیرون پرتاب شده بود و بچه از ۶ سالگی استثنایی شده بود؛ بچه‌های استثنایی عضو جامعه ما هستند، نژاد پرستانه است اگر بخواهیم با این دید نگاه کنیم ولی متأسفانه خیلی از این بعد کم کار شده است.
* فکر می‌کنید عدم آگاهی مردم است که چنین دیدگاهی به وجود آورده است؟
روئیت‌وند: بله، دقیقاً دانش در این زمینه بسیار کم است و جای کار فرهنگی بسیار زیاد است.
حقیقتاً مدارس از نظر مالی تحت فشار هستند
* اگر بخواهیم روند کارکردن برای شما آسان‌تر شود به چه چیزهایی نیاز دارید؟
روئیت‌وند: امکانات؛ من همین چند روز پیش برای اینکه بخواهم با دانش‌آموزانم کار کنم نیاز به ابزار داشتم؛ خیلی از اوقات می‌بینیم یا همکاران یا مدیران مدرسه از هزینه شخصی خود پرداخت می‌کنند؛ واقعاً دست‌ها بسته است. البته سازمان اداره و وزارتخانه به هر حال وظایف خودشان را انجام می‌دهند نه اینکه بخواهیم بگوییم آنها کم کاری می‌کنند نه؛ اما حقیقتاً مدارس از نظر مالی تحت فشار هستند؛ امکانات آموزشی و ورزشی در اختیار بچه‌ها و مربیان باشد خیلی می‌تواند کمک کند.
* یعنی اگر سخت افزارها را بیشتر کنند کار شما هم بهتر و راحت می‌شود؟
روئیت‌وند: بله، اما یک مسئله دیگر هم است که به بهداشت روان پرسنل که کار می‌کنند هم باید توجه شود.
* سازوکاری وجود ندارد که تفریحات و برنامه‌های مختلف در کنار درس مدارس استثنایی انجام شود؟
روئیت‌وند: این صحبت خیلی زیربنایی است؛ یعنی چیزی نیست که در حد نظر باشد چون می گویید جزء برنامه درس باشد، باید جزء برنامه‌های درسی و کلان آموزش و پرورش تدوین شود؛ در حال حاضر که شرایط این طور نیست.
