به گزارش مشرق، دانشمندان مولکول کوچکی را ابداع کرده‌اند که جایگزین کم هزینه و موثرتری برای آنتی‌بادی یا پادتنی است که می‌تواند انواع مختلف سرطان را درمان کند. این مهم به دست دانشمندان دانشگاه لیسبون (پرتغال) با همکاری یکی از دانشگاه‌های رژیم صهیونیستی انجام شده است.

به نقل از نیو اطلس،پژوهشگران یک آنتی‌بادی موجود را به سطح جدیدی ارتقا داده و یافته‌های پژوهش خود را در مجله ImmunoTherapy of Cancer منتشر کرده‌اند.

ساچی فاینارو می‌گوید: در سال ۲۰۱۸، جایزه نوبل پزشکی به "جیمز آلیسون" و "تاسوکو هونجو" برای کمک آنها در مطالعه ایمونوتراپی و درمان سرطان از طریق فعال کردن سیستم ایمنی اهدا شد. هونجو کشف کرد که سلول‌های ایمنی به نام سلول‌های تی (T Cell)، پروتئین PD-۱ را بیان می‌کنند که فعالیت خود سلول‌های تی را هنگامی که به پروتئین PD-L۱ بیان شده در سلول‌های سرطانی متصل می‌شود، غیرفعال می‌کند. در واقع، تعامل بین پروتئین‌های PD-۱ و PD- L۱ به سلول‌های سرطانی اجازه می‌دهد سلول‌های تی را فلج کنند و از حمله آنها به سلول‌های سرطانی جلوگیری می‌کند.

وی افزود: هونجو توانست آنتی‌بادی‌هایی ایجاد کند که PD-۱ یا PD-L۱ را خنثی و در نتیجه سلول‌های تی را برای مبارزه مؤثر با سرطان آزاد می‌کنند.

در حالی که کشف برندگان جایزه نوبل ۲۰۱۸ در مبارزه با سرطان، بسیار امیدوارکننده است، اما باید به برخی موانع آن نیز توجه کرد؛ اول اینکه تولید آنتی‌بادی‌ها پرهزینه است. از این رو، آنها برای همه بیماران در دسترس نیستند. دوم اینکه آنتی‌بادی‌ها برای نفوذ در یک تومور جامد، بسیار بزرگ هستند؛ بنابراین درمان نمی‌تواند تمام قسمت‌های سرطان را تحت تاثیر قرار دهد. با این حال، پژوهشگران ابزارهای بیوانفورماتیک و تجزیه و تحلیل داده‌ها را برای دستیابی به یک مولکول جایگزین کوچک‌تر و در عین حال هوشمندتر ترکیب کرده‌اند.

ساچی فاینارو می‌گوید: دکتر "ریتا آکورسیو" با هزاران ساختار مولکولی شروع کرد و ما با استفاده از مدل‌ها و پایگاه‌های داده طراحی دارو به کمک رایانه (CADD)، فهرست نامزدها را محدود کردیم تا به بهترین ساختار رسیدیم.ددر مرحله دوم، ما تایید کردیم که این مولکول کوچک، رشد تومور را به همان اندازه آنتی‌بادی‌ها را کنترل می‌کند. این مولکول، پروتئین PD-L۱ را در حیواناتی که برای داشتن سلول‌های تی انسانی مهندسی شده‌اند، مهار می‌کند. به عبارت دیگر، ما مولکولی را توسعه داده‌ایم که می‌تواند اتصال پروتئین‌های PD-۱ و PD-L۱ را مهار و به سیستم ایمنی یادآوری کند که به سرطان حمله کند.

وی افزود: علاوه بر این، این مولکول جدید، مزایای بسیاری نسبت به درمان آنتی‌بادی دارد. اول از همه، هزینه است. از آنجایی که آنتی‌بادی، یک مولکول بیولوژیکی است و نه یک مولکول مصنوعی، برای تولید آن به زیرساخت پیچیده و بودجه قابل توجهی نیاز است که هزینه آن حدود ۲۰۰ هزار دلار در سال برای هر بیمار است. در مقابل، ما این مولکول کوچک را با تجهیزات ساده، در زمان کوتاه و با کسری از این هزینه ساخته‌ایم. مزیت دیگر این مولکول کوچک این است که بیماران احتمالا می‌توانند آن را در خانه به صورت خوراکی و بدون نیاز به تزریق وریدی در بیمارستان استفاده کنند.

آزمایش‌ها نشان می‌دهد که این مولکول جدید و کوچک، به فعال شدن سلول‌های ایمنی درون توده تومور جامد کمک می‌کند.

 ساچی فاینارو ادامه داد: سطح تومور جامد، ناهمگن است. اگر رگ‌های خونی کمتری در ناحیه خاصی از تومور وجود داشته باشند، آنتی‌بادی نمی‌تواند به داخل آن نفوذ کند. این در حالی است که مولکول کوچک ما در تمام تومور پخش می‌شود و بنابراین کاملا به رگ‌های خونی تومور وابسته نیست. معتقدم که این مولکول کوچک در آینده، به صورت تجاری در دسترس قرار خواهد گرفت و ایمونوتراپی را برای بیماران سرطانی، مقرون به صرفه خواهد کرد.