در 13 مرداد 1362 در عملیات گردان علی اصغر از تیپ سیدالشهدا برای بازپس گرفتن ارتفاعات حاج عمران با فرماندهی داوود حیدری که در همان شب عملیات پایش مورد اصابت گلوله دوشکا قرار گرفت و استخوان پایش آسیب جدی دیده بود (شهید داوود حیدری در نوزدهم اسفند ۱۳۶۵، با سمت فرمانده گردان زهیر در شلمچه شهید شد ) ، در همان درگیری اولیه در شب قله را از عراقیها پس گرفتیم و من در ساعت حدود 11 شب دست راستم تیر خورد و تیر در وسط استخوان درشت نی دستم گیر کرده بود، با وجود خونریزی دستم ولی عقب بر نگشتم و برای جلوگیری از خونریزی دستم را حمید شاه حسینی با چفیه اش بسته بود. فردایش پاتک عراق شروع شد و از صبح زود در محاصره قرار گرفتیم و بعدش جهنمی از ریختن آتش سنگین توپخانه و موشکی و خمپاره ای دشمن شروع شد و سطح کوچک بالای قله را بارها و سانت به سانت شخم می زدند و همرزمانمان یکی بعد از دیگری شهید می شدند. تا حدود ساعت 12:30 ریختن آتش دشمن ادامه یافت و خیلی از همرزمانمان شهید شده بودند و آخرین نفراتی که زنده ماندند من بودم با فرمانده محور عملیات عبدالحمید شاه حسینی ( در سال 1364 در فاو بشهادت رسیدند) و در آخرین لحظات ما مهماتی نداشتیم و شاید حدود 4-5 تیر کلاش در یک خشاب برایمان مانده بود - یک نارنجک نگهداشته بودم و با عبدالحمید شاه حسینی قرار گذاشتم تا اگر عراقیها بالای قله رسیدند و برای اسیر گرفتن محاصره مان کردند ، برای اینکه اطلاعاتمان گیرشان نیاید و حتی حسرت اسیر گرفتن از نیروهایمان را بدلشان بگذاریم وقتی دورمان جمع شدند نارنجک را وسط عراقیها منفجر کنیم ، تا نه عراقیها اسیری گیرشان بیاید و نه اطلاعاتی بدست دشمن بیفتد و هم تلفاتی را تا آخرین لحظه از دشمن بگیریم. ساعت حدود 1 بود که قرارگاه بیسیم زد که گردان زهیر محاصره را شکسته و بچه های خودی دارند بالای قله می آیند. به محض حرکت عبدالحمید شاه حسینی بسمت نیروهای تازه وارد ، تک تیرانداز عراقی کتف عبدالحمید شاه حسینی را هدف قرار داد . هنگام برگشتن از قله ، تمام رزمنده های گردان علی اصغر بالای قله بشهادت رسیده بودند، چهره شهدا را با حسرت نگاه می کردم. چهره های نورانی که با اینکه خاک بر روی چهره شان نشسته بود ولی آنقدر نورانی و زیبا بودند که از دیدنشان خسته نمی شدم. یادشان گرامی

دنیا کمینگاه است و خدا در کمین است گرگ زخمی.،،،،،،،،،