به گزارش مشرق، قبل ترها، یعنی آن وقت ها که بچه بودیم می گفتند نسبت سرانه فضای سبز تهران به ازای هر نفر یک مترمربع است. تهران قبل از انقلاب فقط ۷۵ پارک داشت و بوستان هایی مثل ملت، لاله، ساعی و جمشیدیه مهم ترین فضاهای سبزی بود که شهروندان تهرانی داشتند.

اما با همه اینها سرانه فضای سبز هر شهروند تهرانی تا سال ۶۴ فقط، نیم متر بود. برای همین هم کلنگ احداث کمربند پیرامونی شهر در هاشم آباد و دولت آباد زده شد. و اتفاقاتی شبیه به این که مسئولان گاهی در انجامش مداوت داشتند و گاهی به دست فراموشی می سپردند.

بعد از انقلاب و جنگ، مسئولان تلاش کردند دستی به سر و روی پایتخت بکشند. حالا کشور نه دیگر درگیر جنگ داخلی بود و نه جنگ خارجی. یکی به توسعه فضای سبز اهمیت می داد و آن دیگری به ساخت و ساز. تا اینکه سال ۸۴ محمدباقر قالیباف سکان شهر را به دست گرفت.

او معتقد بود شهر به به روز شدن در همه زمینه ها احتیاج دارد. برای همین هم بود که تا اواخر سال ۹۱، تعداد پارک های تهران به عدد ۱۷۳۰ رسید و مساحت فضاهای سبز تهران که پیش از انقلاب حدود ۳ هزار هکتار بود به ۴۰هزار هکتار افزایش پیدا کرد.

سرانه فضای سبز هم همینقدر افزایش داشت یعنی چیزی حدود ۱۵مترمربع برای هر نفر.

طی ۱۰ سال گذشته با وجود کمبود آب، مدیریت شهری با تملک باغ های قدیمی به احداث بوستان و فضای سبز در مناطق خشک اقدام کرد و در حال حاضر بوستان های محله ای، منطقه ای و فرامنطقه ای شهر تهران به ۲ هزار و ۱۳۰ رسیده است.

مدعایی که شاهد آن را می توان در نگاه کسانی یافت که از راه دور به تهران می آیند و این شهر را با گذشته اش مقایسه می کنند. همچنانکه پیتر اشنایدر، رمان نویس آلمانی در یکی از سفرهایش به تهران گفته بود: «به نظرم تهران، ‌ شهر فوق العاده ای است. روبه جلو حرکت می کند و من به خاطر وجود این همه فضای سبز خیلی شگفت زده ام. تهران خیلی خوب ساماندهی شده و من همچنین تحت تاثیر تنوعی که در شهر هم جاری هست قرار گرفتم. »