با شروع جنگ تحمیلی بار اصلی دفاع و حضور در جبهه های حق علیه باطل به دوش نیروهای مردمی افتاد. نیروهایی که با عنوان بسیجی وارد صحنه کارزار می شدند و حقیقتا از جان و دل مایه می گذاشتند و هر بسیجی وقتی پا در میدان نبرد می گذاشت، دوست داشت تا آخرین قطره خون خویش بماند و جبهه را ترک نکند و برای او ننگ بود که صحنه نبرد را خالی کند. سیستم اداری نظامی ما حال و روز درستی نداشت.

همین مسائل باعث شد تا تمام توان پزشکان و تلاش بیمارستانها در جنگ به مجروحانی معطوف شود که زخم آشکاری داشتند ودردهای خاموش یا در آن زمان توسط پزشکان و یا حتی خود رزمندگان درست تشخیص داده نمی شد یا تجربه شناسایی این ضایعات توسط کادر پزشکی ما کم بود.

خیلی از رزمندگان هم چنان درگیر دفاع از آرمان و تمامیت این مملکت بودند که نه به فکر مراجعه به پزشک متخصص بودند و نه فرصت فکر کردن به این دردها را داشتند! البته خیلی از رزمندگان هم امکان مراجعه به پزشک متخصص را در محل زندگی خود نداشتند.

حضور نیروهای داوطلب، کاری بس پسندیده بود که متأسفانه بعد از دفاع مقدس به این قشر از رزمندگان به درستی پرداخته نشد! یعنی رزمنده داوطلبی که برای دفاع از کشورش به جبهه رفته بود، پس از جنگ جبران به اصطاح عقب ماندگی مادی و تحصیلی را نداشت! و گاه حتی از نگا هها پنهان ماند.

البته رزمندگانی هم بودند که آمدند و عقب ماندگی درسی را جبران کردند. این قشر رزمنده داوطلب آنقدر مظلوم است که اگر امروز خواسته باشد سنوات حضور داوطلبانه جبهه خود را به سنوات کاری شغل آزاد خود اضافه کند، باید سنوات حضور خود در جبهه را از بیمه دریافت کند. اما تا پول پرداخت نکند، سنوات بیمه اش محسوب نمی شود!

از این موضوع که بگذریم موضوع مدارک بالینی، همزمان یکی دیگر از مشکات این رزمندگان است که با توجه به حضور در جبهه های نبرد و قرار گرفتن در آن شرایط سخت و طاقت فرسا، دچار بیماری های اعصاب و روان شده اند و کمیسیون پزشکی یکی از اسناد را ارائه برگ معاینه پزشک متخصص و یا سیر درمان را حداقل دو سال پس از حادثه قرار داده است.

البته در این چند سال اخیر طبق توافقات بنیاد و اداره ایثارگران سپاه منوط به ارائه گواهی مجروحیت از طرف این اداره است که در این صورت هم ۵ یا 1۰ درصد جانبازی لحاظ می شود! درست است که باید سازوکاری برای این موضوع ارائه شود ولی نه اینکه با هر بهانه و یا به هر دلیل، حقی از این عزیزان ضایع شود!

خلاصه اینکه رزمندگان دوران دفاع مقدس یکی از گنجینه های ما هستند که باید با اعتماد و بخشنامه های منطقی تر به حل مشکات آنها پرداخت و به نظر می رسد باید نسبت به این قشر از رزمندگان خصوصاً آنهایی که فاقد مدرک بالینی هستند، دید بازتری داشت و با آنها مهربانتر بود و کاری نکرد که رزمنده ای رنجیده شود.