این سبکبالان که تا عرش جنون پر کشیدند آفتاب وصل را چون صبح، در بر می‌کشند از دم تیغ شهادت باده جوی وصلتند ذیل اگر گردد بلا لاجرعه‌نوش سر می‌کشند هر مقام عشق را موقوف زخمی ساختند بی‌سران در هفت شهر عاشقی سر می‌کشند آفتاب دیگرند اینان که روز خصم را تیره می‌سازند چون از کوه سربر می‌کشند عرش با فریادهاشان همنوایی می‌کند تا که از دل نعره الله‌اکبر می‌کشند آذرخش خشم اینان آتش قهر خداست بیشه‌زار بت‌پرستی را به آذر می‌کشند فصل دیگر می‌گشایند از کتاب کربلا عشق را با جوهر خون نقش دیگر می کشند

ان شاء الله با حسین ع و فرزندان طاهرینش محشور بشه و ما رو از دعای خیر و شفاعت بی نصیب نکنه

دلتنگتم رفيق دنيا و هر چه بود به دنيا نهاد و رفت چون لاله داغ بر دل صحرا نهاد و رفت مثل عبور حادثه از مرز التهاب بر روى لحظه ‏هاى خطر پا نهاد و رفت مثل نسيم خانه به دوش زمانه بود ما را كنار پنجره تنها نهاد و رفت وقت غروب خويش همانند آفتاب آئينه در مقابل فردا نهاد و رفت گل بود كز مهاجرت ناگهان خويش داغ بهاره به دل ما نهاد و رفت...