به گزارش مشرق، علی علیزاده تحلیلگر مسایل سیاسی با انتشار مطلبی در صفحات مجازی خود به تحریم ظریف توسط آمریکایی‌ها واکنش نشان داد.علیزاده نوشت:

یک. این عکسهای پایین توییتهای لات و لوتهای عصبانی کف فضای مجازی نیست. تصویر اول توییت وزیر خارجه آمریکا است. و تصویر دوم ترجمه‌ این توییت توسط اکانت رسمی وزارت خارجه آمریکا.  چند بار بلند بخوانید و به زبان کریهش گوش کنید  تا باور کنید امپراطوری پرادعا چقدر حقیر شده.

دو. یک سو آمریکاست. صاحب قدرتمندترین امپراطوری رسانه‌ای جهان. با رسانه‌هایی که قدرتشان از رسانه‌های باقی کشورها روی هم بیشتر است. یک سو ایران. با پرس‌تی‌وی نیمه بسته‌ای که حتی حق پخش در آمریکا و بریتانیا ندارد.

آمریکا اما تحمل همین پنج مصاحبه ظریف با رسانه‌های خودش را نداشت و تحریمش کرد تا صدایش خفه شود. این یعنی اولا ظریف این چندماه ماموریتش را خوب انجام داده و صدایش برای آمریکا خطرناک بوده و دوما آزادی بیان آمریکایی دروغی بیش نیست.

سه. تحریم یک وزیر خارجه بی‌سابقه است. اما بی‌سابقه‌تر دلایلی که برای تحریمش به کار رفته. ظریف به جرم مصاحبه با رسانه‌های آمریکا و اینکه اصلی‌ترین سخنگوی ایران در خارج از کشور است و ارتباطش با رهبر ایران تحریم شده‌. یعنی به جرم وزیر خارجه بودن. قلدری آمریکا هفتادساله‌است.

اما همیشه این قلدری در زرورقی از دموکراسی و حقوق بشر پیچیده شده تا ظاهر حفظ شود. اینکه ظاهر و باطن آمریکا اینقدر یکی شده عجیب و جدید است. نشانه است. نشانه زوال. تاریخ خواهد نوشت: امپراطوری آمریکا اواخر عمر دچار زوال عقل شده بود.

چهار. نوزده فروردین آمریکا سپاه را تحریم کرد. و نهم مرداد ظریف را. فقط پنج ماه طول کشید تا آمریکاییها بفهمند «در این برهه تاریخی» اخم قاسم و لبخند جواد دو حالت از یک صورت واحد هستند. و این دو بالهای یک پرنده‌. آمریکاییها فهمیدند ولی بعضی در داخل برغم نیت خیر و انقلابی‌شان هنوز نفهمیده‌اند.

پنج. شش سال پیش نئولیبرالها دروغی به خورد مردم دادند به اسم «ظریفیسم». ظریفیسم یا فرقه ظریف پرستی، ظریف را سوپرمنی تصویر میکرد که با چوب جادویی مذاکره معجزه و تمام مشکلات ایران را برطرف خواهد کرد. هرکس مقابل این سوپرمن می‌ایستاد هم همدست اسراییل قلمداد میشد. بعد شکست برجام حتی مردم عادی ناآشنا با سیاست آموختند که دیپلماسی و چانه زنی بدون قدرت نظامی و اقتصادی هیچ نیست و ما چاره ای جز قوی شدن و مقاومت نداریم.

اما اینجا ظرافتی مهم نهفته: مقابله با ظریف پرستی نباید باعث شود ما به خود ظریف حمله کنیم. معتقدم ظریف بیش از آنکه وزیر دولت نئولیبرال روحانی باشد «مامور دیپلماتیک» کلیت نظام  جمهوری اسلامی است و در مقام مامور نظام  تا حد ممکن وظایفش را بر اساس دستور انجام داده‌. یعنی وقتی سرباز دیپلماسی ایران در خط مقدم نبرد است نباید از پشت سر به او شلیک کرد.