طرح/ ولادت امام علی (ع)

از کسانی مباش که مرگ را وحشت دارد، ولی قبل از فوت وقت به عمل نمی شتابد. گناه غیر خود را بزرگ می شمارد و بیشتر از آن را که خود مرتکب شده، کوچک می انگارد.

مشرق - مردی از امام درخواست اندرز کرد، امام علی علیه السلام در پاسخ او فرمود:

از کسانی مباش که بدون عمل صالح به آخرت امیدوار است، و توبه را با آرزوهای دراز به تأخیر می‌اندازد، در دنیا چونان زاهدان سخن می‌گوید، امّا در رفتار همانند دنیا پرستان است، اگر نعمت‌ها به او برسد سیر نمی‌شود، و در محرومیّت قناعت ندارد، از آنچه به او رسید شکرگزار نیست، و از آنچه مانده زیاده طلب است.

دیگران را پرهیز می‌دهد امّا خود پروا ندارد، به فرمانبرداری امر می‌کند امّا خود فرمان نمی‌برد، نیکوکاران را دوست دارد، امّا رفتارشان را ندارد، گناهکاران را دشمن دارد امّا خود یکی از گناهکاران است، و با گناهان فراوان مرگ را دوست نمی‌دارد، امّا در آنچه که مرگ را نا خوشایند ساخت پافشاری دارد، اگر بیمار شود پشیمان می‌شود، و اگر تن درست باشد سرگرم خوشگذرانی هاست، در سلامت مغرور و در گرفتاری ناامید است، اگر مصیبتی به او رسد به زاری خدا را می‌خواند، اگر به گشایش دست یافت مغرورانه از خدا روی برمی گرداند، نفس به نیروی گمان ناروا، بر او چیرگی دارد، و او با قدرت یقین بر نفس چیره نمی‌گردد.

برای دیگران که گناهی کمتر از او دارند نگران، و بیش از آنچه که عمل کرده امیدوار است. اگر بی نیاز گردد مست و مغرور شود، و اگر تهی دست گردد، مأیوس و سست شود. چون کار کند در آن کوتاهی ورزد، و چون چیزی خواهد زیاده روی نماید، چون در برابر شهوات قرار گیرد گناه را برگزیده، توبه را به تأخیر می‌اندازد، و چون رنجی به او رسد از راه ملّت اسلام دوری گزیند، عبرت آموزی را طرح می‌کند امّا خود عبرت نمی‌گیرد، در پند دادن مبالغه می‌کند امّا خود پندپذیر نمی‌باشد.

سخن بسیار می‌گوید، امّا کردار خوب او اندک است، برای دنیای زودگذر تلاش و رقابت دارد امّا برای آخرت جاویدان آسان می‌گذرد، سود را زیان و زیان را سود می‌پندارد.

از مرگ هراسناک است امّا فرصت را از دست می‌دهد، گناه دیگری را بزرگ می‌شمارد، امّا گناهان بزرگ خود را کوچک می‌پندارد، طاعت دیگران را کوچک و طاعت خود را بزرگ می‌داند، مردم را سرزنش می‌کند امّا خود را نکوهش نکرده با خود ریاکارانه برخورد می‌کند، خوشگذرانی با سرمایه داران را بیشتر از یاد خدا با مستمندان دوست دارد، به نفع خود بر زیان دیگران حکم می‌کند امّا هرگز به نفع دیگران بر زیان خود حکم نخواهد کرد، دیگران را هدایت امّا خود را گمراه می‌کند، دیگران از او اطاعت می‌کنند، و او مخالفت می ورزد، حقّ خود را به تمام می‌گیرد امّا حقّ دیگران را به کمال نمی‌دهد، از غیر خدا می ترسد امّا از پروردگار خود نمی ترسد.

متن حدیث:

قَالَ علی (ع) لِرَجُلٍ سَأَلَهُ أَنْ یعِظَهُ لَا تَکنْ مِمَّنْ یرْجُو الْآخِرَةَ بِغَیرِ عَمَلٍ وَ [یرْجُو] یرَجِّی التَّوْبَةَ بِطُولِ الْأَمَلِ یقُولُ فِی الدُّنْیا بِقَوْلِ الزَّاهِدِینَ وَ یعْمَلُ فِیهَا بِعَمَلِ الرَّاغِبِینَ إِنْ أُعْطِی مِنْهَا لَمْ یشْبَعْ وَ إِنْ مُنِعَ مِنْهَا لَمْ یقْنَعْ یعْجِزُ عَنْ شُکرِ مَا أُوتِی وَ یبْتَغِی الزِّیادَةَ فِیمَا بَقِی ینْهَی وَ لَا ینْتَهِی وَ یأْمُرُ [النَّاسَ بِمَا لَمْ یأْتِ] بِمَا لَا یأْتِی یحِبُّ الصَّالِحِینَ وَ لَا یعْمَلُ عَمَلَهُمْ وَ یبْغِضُ الْمُذْنِبِینَ وَ هُوَ أَحَدُهُمْ یکرَهُ الْمَوْتَ لِکثْرَةِ ذُنُوبِهِ وَ یقِیمُ عَلَی مَا یکرَهُ الْمَوْتَ مِنْ أَجْلِهِ إِنْ سَقِمَ ظَلَّ نَادِماً وَ إِنْ صَحَّ أَمِنَ لَاهِیاً یعْجَبُ بِنَفْسِهِ إِذَا عُوفِی وَ یقْنَطُ إِذَا ابْتُلِی- [وَ] إِنْ أَصَابَهُ بَلَاءٌ دَعَا مُضْطَرّاً وَ إِنْ نَالَهُ رَخَاءٌ أَعْرَضَ مُغْتَرّاً تَغْلِبُهُ نَفْسُهُ عَلَی مَا یظُنُّ وَ لَا یغْلِبُهَا عَلَی مَا یسْتَیقِنُ یخَافُ عَلَی غَیرِهِ بِأَدْنَی مِنْ ذَنْبِهِ وَ یرْجُو لِنَفْسِهِ بِأَکثَرَ مِنْ عَمَلِهِ إِنِ اسْتَغْنَی بَطِرَ وَ فُتِنَ وَ إِنِ افْتَقَرَ قَنِطَ وَ وَهَنَ یقَصِّرُ إِذَا عَمِلَ وَ یبَالِغُ إِذَا سَأَلَ إِنْ عَرَضَتْ لَهُ شَهْوَةٌ أَسْلَفَ الْمَعْصِیةَ وَ سَوَّفَ التَّوْبَةَ وَ إِنْ عَرَتْهُ مِحْنَةٌ انْفَرَجَ عَنْ شَرَائِطِ الْمِلَّةِ یصِفُ الْعِبْرَةَ وَ لَا یعْتَبِرُ وَ یبَالِغُ فِی الْمَوْعِظَةِ وَ لَا یتَّعِظُ فَهُوَ بِالْقَوْلِ مُدِلٌّ وَ مِنَ الْعَمَلِ مُقِلٌّ ینَافِسُ فِیمَا یفْنَی وَ یسَامِحُ فِیمَا یبْقَی یرَی الْغُنْمَ مَغْرَماً وَ الْغُرْمَ مَغْنَماً یخْشَی الْمَوْتَ وَ لَا یبَادِرُ الْفَوْتَ یسْتَعْظِمُ مِنْ مَعْصِیةِ غَیرِهِ مَا یسْتَقِلُّ أَکثَرَ مِنْهُمِنْ نَفْسِهِ وَ یسْتَکثِرُ مِنْ طَاعَتِهِ مَا یحْقِرُهُ مِنْ طَاعَةِ غَیرِهِ فَهُوَ عَلَی النَّاسِ طَاعِنٌ وَ لِنَفْسِهِ مُدَاهِنٌ- [اللَّغْوُ] اللَّهْوُ مَعَ الْأَغْنِیاءِ أَحَبُّ إِلَیهِ مِنَ الذِّکرِ مَعَ الْفُقَرَاءِ یحْکمُ عَلَی غَیرِهِ لِنَفْسِهِ وَ لَا یحْکمُ عَلَیهَا لِغَیرِهِ- [یرْشِدُ نَفْسَهُ وَ یغْوِی غَیرَهُ] یرْشِدُ غَیرَهُ وَ یغْوِی نَفْسَهُ فَهُوَ یطَاعُ وَ یعْصِی وَ یسْتَوْفِی وَ لَا یوفِی وَ یخْشَی الْخَلْقَ فِی غَیرِ رَبِّهِ وَ لَا یخْشَی رَبَّهُ فِی خَلْقِه.

"نهج البلاغه، حکمت ۱۵۰"

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha

نظرات

  • انتشار یافته: 14
  • در انتظار بررسی: 0
  • غیر قابل انتشار: 0
  • IR ۱۰:۱۱ - ۱۳۹۸/۰۲/۲۶
    30 0
    اللهم صل علی محمد و آل محمد
  • IR ۱۰:۱۷ - ۱۳۹۸/۰۲/۲۶
    28 0
    اللّهمَ صَلِّ علی مُحمَد وآل مُحَمد و عجِّل فَرَجَهم
  • IR ۱۰:۲۱ - ۱۳۹۸/۰۲/۲۶
    0 16
    مشرق دنیا طلب تو از همه پست تری و مصداق همین حرفایی احمق پسفتزت
    • FR ۱۱:۱۰ - ۱۳۹۸/۰۲/۲۶
      4 0
      بی ادب
    • IR ۱۱:۳۵ - ۱۳۹۸/۰۲/۲۶
      4 0
      کجات سوخته که اینجوری سوزش داره؟
    • SY ۱۱:۵۶ - ۱۳۹۸/۰۲/۲۶
      5 0
      در جنگ صفین هنگامی که دو لشکر حق و باطل، سپاه امیرالمؤمنین علی علیه السلام و معاویه- لعنة الله علیه- در مقابل هم صف آرایی کردند، گروهی از سربازان امیرالمؤمنین علیه السلام شروع کردند به لشگر شام فحش دادن. حضرت وقتی شنید بعضی از افراد سپاهش، دشنام می دهند و ناسزا می گویند. ایشان را از این کار نهی کرد و فرمود: «من دوست نمی دارم که شما این گونه دشنام داده، مردمی بد زبان و ناسزاگوی باشید (زیرا فحش و ناسزاگویی، عمل زشت و ناپسندی است. و از طرفی اگر شما فحش بدهید، ممکن است این امر سبب دشمنی و کینه توزی بیشتر ایشان شود و مقابله به مثل کرده، به ما و شما حرف های رکیک زده، فحش و دشنام بدهند)، بهتر آن است که رفتار و کردار واقعی و احوال حقیقی ایشان را بیان کنید ( که چگونه راه ظلم، ستم) تعدّی و تجاوز را در پیش گرفته، و از طرفی حقّ منحرف شده، بر حسب هواهای نفسانی و خواهش های شیطانی، بر علیه امام و اسلام و حقیقت قیام کرده، قد علم کرده اند).
    • SY ۱۲:۰۱ - ۱۳۹۸/۰۲/۲۶
      3 0
      دشنام‌دهندگان چه کسانی‌اند؟ در قرآن دشنام‌دهندگان معرفی می‌شوند. با استفاده از این آیات می‌توان دریافت که چه کسانی اهل دشنام و فحش هستند. مهم‌ترین کسانی که اهل دشنام و فحش هستند عبارتند از: 1- بی‌خردان و سفیهان: و اذا خاطبهم الجاهلون (فرقان، آیه 63) باید یادآور شد که مراد از جاهل در آیه جهل در برابر عقل است نه علم؛ پس مراد بی‌خرد و سفیه است؛ 2- نادانان و بی‌دانش‌ها: فیسبوا الله عدوا بغیر علم. (انعام، آیه 108)؛ 3- دشمنان پیامبر (قلم، آیات 4 و 13)؛ 4- کافران (بقره، آیه 104و نساء آیه64)؛ 5- مترفان و بدمستان از ثروت (مؤمنون، آیات 66 و 67)؛ 6- مشرکان (انعام، آیه 108)؛ 7- یهودیان (نساء، آیه64) از این آیات به دست می‌آید که انسان‌های نادرست و نابکار اهل دشنام و فحش دادن هستند و اهل اسلام و ایمان هرگز چنین رفتاری ندارند. امیرالمؤمنین علی(ع) نیز می‌فرماید: سنه اللئام قبح الکلام؛ سنت و منش انسان‌های پست بدگویی و بدزبانی است. (غررالحکم، ص223)
    • IR ۱۲:۲۹ - ۱۳۹۸/۰۲/۲۶
      0 2
      پست فطرت درسته دادا!!!
  • IR ۱۰:۳۰ - ۱۳۹۸/۰۲/۲۶
    8 0
    عجب جالب بود
  • IR ۱۰:۳۰ - ۱۳۹۸/۰۲/۲۶
    9 0
    یا علی مدد
  • FR ۱۱:۱۱ - ۱۳۹۸/۰۲/۲۶
    5 0
    جانم مولا امیرالمومنین علی ع
  • LT ۱۱:۴۵ - ۱۳۹۸/۰۲/۲۶
    3 1
    از غیر خدا می ترسد امّا از پروردگار خود نمی ترسد.
  • IR ۰۹:۱۲ - ۱۳۹۸/۰۲/۲۷
    4 0
    عالی
  • IR ۱۰:۰۶ - ۱۳۹۸/۰۲/۲۸
    3 0
    صل الله علیک یا اباالحسن یا امیرالمومنین یا علی ابن ابیطالب

این مطالب را از دست ندهید....

فیلم برگزیده

برگزیده ورزشی

برگزیده عکس