به گزارش مشرق، کیهان در ویژه های خود نوشت:

پس از چندماه تعلل در برگزاری جلسات مربوط به شورای عالی انقلاب فرهنگی و فضای مجازی، اعضای این دو شورا دیروز و امروز به جلسه دعوت شدند. اما با تعجب تمام و در اقدامی سلیقه‌ای و غیرقانونی، از دوعضو این شوراها دعوت نشده است.

عدم دعوت از آقایان حسن رحیم‌پور ازغدی و عزت‌الله ضرغامی، در حالی است که اواخر سال گذشته، اخباری مبنی بر عدم دعوت از این دوچهره فرهنگی در جلسات مذکور منتشر شده بود. به گفته رحیم‌پور ازغدی پس از انتقاداتی که وی در جلسات شورای انقلاب فرهنگی خطاب به رئیس جمهور مطرح کرده، روحانی اعلام کرده چند نفر ازجمله وی (رحیم‌پور) نباید به جلسات شورا بیایند. همچنین انتقادات مشابهی از سوی عزت‌الله ضرغامی خطاب به روحانی در جلسه شورای عالی فضای مجازی (با موضوع حجاب و سانسور و..) مطرح شده بود که با عصبانیت روحانی همراه شد. روحانی حتی از ضرغامی خواسته بود به خاطر انتقادش از جلسه بیرون برود. و این در حالی است که اعضای هر دو شورا، منصوب آقای روحانی نیستند و او نمی‌تواند به میل خود و به صرف نقد و بحث اعضا، مانع از دعوت آنان شود.

جالب اینکه برای لاپوشانی این اقدام غیرقابل دفاع، خبرگزاری دولتی ایرنا مدعی شده بود عدم حضور آقایان ضرغامی و ازغدی در جلسات دو شورای مذکور، توصیه رهبری بوده است. اما به اعتبار کذب‌بودن مطلب مجبور شد چند ساعت بعد ادعای خود را تکذیب کند.

اکنون صرف‌نظر از محتوای انتقادهای آقایان رحیم‌پور و ضرغامی- که اغلب به‌جا و درست هم هست- مردم و ناظران رسانه‌ای می‌پرسند چرا آقای روحانی تحمل بحث و نقدهای کارشناسی صاحب‌نظران حوزه فرهنگ و رسانه را ندارد و به راحتی دستور اخراج و حذف منتقدان را می‌دهد بدون آنکه صلاحیت حقوقی و قانونی این کار را هم داشته باشد؟

اگر ایشان مدعی است که باید به خدا پناه برد از بستن دهان منتقدان، چرا این‌قدر در جلسات عالی تصمیم‌گیری و کارشناسی، خودرأیی و بی‌تحملی نشان می‌دهد؟!

اگر قرار باشد همه در شوراهای عالی، از آقای روحانی فقط تعریف و تمجید کنند، این جلسات به چه دردی خواهد خورد؟!

یادآور می‌شود در منطق دینی، سعه‌صدر ابزار ریاست شمرده شده (آلهًْ رئاسهًْ سعهًْ‌الصدر) و خودرأیی موجب هلاک خوانده شده است «من استبدّ برأبه هلک»