سکانس اول: ساعت از 12 شب گذشته است. علی درستکار مجری زبردست سیما با تمام انرژی تلاش می کند تا دغدغه های مذهبی مردم را با کارشناس مجرب برنامه خود یعنی « این شب ها» جلو برد و با اصرار از مسئولین پشت صحنه تقاضا می کند که اندکی به برنامه اش وقت اضافی بدهند. ( امری که معمولا صورت نمی گیرد).
سکانس دوم: ساعت از 1:30 دقیقه هم گذشته و عادل فردوسی پور با آن تیپ و لحن مثال زدنی اش می گوید به شدت وقت کم داریم و باید با مسئولین صحبت کنیم ببینیم می تونیم ازشون وقت اضافه بگیریم یا نه؟
سکانس سوم: شهیدی فر در برنامه پارک ملت همچنان دارد با مهمانان برنامه اش به صحبت و بحث می پردازد. به ساعت که نگاه می کنی می بینی پاسی از شب گذشته است و باید فردا برای بیدار شدن و رسیدن به موقع به سر کارت کلی درد سر بکشی.
سکانس چهارم و ...
آنچه که سبب شد نویسنده این سیاهه دست به قلم ببرد و به این موضوع بپردازد، دو نکته اساسی است. (البته راقم این سطور نیز به برکت برنامه این شب ها بیدار بوده و اینک این مطلب را در ساعت 12 شب می نویسد.)
اول آن که به راستی چرا برنامه های پرطرفدار سیما باید از ساعت 11:30 شب به بعد و با اندکی تخفیف از ساعت 11 به بعد پخش شوند؟ تحلیل ها و تحقیق های صورت گرفته در مورد برنامه های پر بیینده این مهم را نشان می دهد که زمان پخش این برنامه ها شاهد کاهش بار ترافیکی در شهرهای پرجمعیت بوده ایم. از طرفی مصرف برق نیز در این زمان به شدت افزایش می یابد و یا برخی منابع اعلام کرده اند میزان جرم در ساعات پخش این برنامه ها تا حدی کاهش می یابد.
همچنین باید پرسید چرا در دوره ای که اکثر مردم از اینترنت و روزنامه اخبار خود را دریافت می کنند ( هر چند با سرعت کم و سانسور) و شبکه خبر هم بحمدالله داریم و هر نیم ساعت اخبار پخش می کند، بهترین ساعات تلویزیون به اخبار شبانگاهی در ساعت 9 و 10 شب تعلق گیرد؟ آیا بهتر نیست که برنامه ای چون 90 در ساعت 9:30 شروع شود و یا برنامه این شب ها به ساعت 9 شب منتقل شود؟
چندی پیش با یکی از جامعه شناسان بنام مملکت به صحبت نشسته بودم و پای صحبت 90 به میان آمد. انتظار داشتم که وی به علت زمینه کاری اش برنامه 90 را ببیند. اما با تعجب شنیدم که وی گفت به علت دیر پخش شدن این برنامه از دیدن آن معذور است. تصور کنید خیل عظیمی از کارشناسان و اساتید دانشگاهی به خاطر این زمان نادرست از دیدن برنامه های نسبتا باکیفیت سیما محرومند و در مقابل، این برنامه ها نیز از تعامل با این اساتید و کارشناسان محروم می مانند. بالتبع نمی توان انتظار داشت که این برنامه ها با رویکرد کاملا حرفه ای به روند خود ادامه دهند. کما اینکه این برنامه های مخاطب محور روز به روز با انتقادات اساسی رو به رو می شوند.
جالب آن جاست که برنامه های مخاطب محور در غرب در بهترین ساعات ممکن پخش می شوند و همین امر زمینه را برای پویایی آنها فراهم می کند و در مقابل اثرگذاری خاص خود در جامعه را نیز دنبال می کند.
در پایان باید پرسید آیا مسئولین مربوطه نیز چندان تمایل ندارند این برنامه ها دیده شود؟ چه اگر غیر از این بود، زمان درستی را برای این برنامه ها در نظر می گرفتند و به پخش اخبارها و برنامه ها و سریال های آبکی در زمان دیگر می اندیشیدند.
