برانکو اولین کسی بود که از سیستم 1-3-2-4 در تیم ملی ایران استفاده کرد. تیم او در میانه زمین همواره دو هافبک تدافعی داشت و با تکمهاجم بازی میکرد. این برای فوتبالدوستان ایرانی که به واسطه استفاده همیشگی تیمهای داخلی از سیستم 2-5-3 به حضور یک هافبک دفاعی و دو مهاجم در زمین مسابقه عادت کرده بودند به منزله ارائه یک نمایش محتاطانه و کسلکننده بود.
در تیم برانکو معمولا یکی از دو هافبک دفاعی، آزادی بیشتری برای حضور در کارهای تهاجمی داشت و سه بازیکنی که پشت سر تک مهاجم حضور پیدا میکردند بار اصلی برنامههای تهاجمی تیم را به دوش میکشیدند. به محض اینکه برانکو پایش را از ایران بیرون گذاشت باشگاههای داخلی یک به یک به 1-3-2-4 روی آوردند و امروز بیش از دو سوم تیمهای لیگ برتری با این روش بازی میکنند.
جالب اینکه رویکرد آنها به این روش بسیار تدافعیتر از آن چیزی است که برانکو در تیم ملی اجرا میکرد. اگر او پشت سر علی دایی از بازیکنانی مثل مهدویکیا، کریمی و زندی استفاده میکرد بسیاری از مربیان ایرانی از هافبکهایی پشت سر تکمهاجم خود استفاده میکنند که اساسا ارتباطی با بازی تهاجمی ندارند. تمام تیمهای حال حاضر لیگ برتر فوتبال ایران تجربه بازی با روش 1-3-2-4 را دارند و اغلب آنها این روش را به عنوان سیستم اصلی خود برگزیدهاند.