به گزارش مشرق، احسان حدادی پس از کسب مدال طلای بازی های آسیایی ۲۰۱۸ اظهار داشت: خدا را شکر می‌کنم که توانستم مدال طلا را بگیرم و به نوعی رکورددار شوم. به نظرم خواست خدا بود که بعد از پشت سر گذاشتن چند سال سخت توانستم به این مدال برسم. آسیب‌دیدگی و مشکلات دیگری داشتم؛ اما خدا را شکر شرایطم خیلی بهتر شده است. در لیگ الماس شرکت کردم و رتبه خوبی دارم. جمعه هم در بروکسل فینال لیگ الماس برگزار می‌شود و امیدوارم آنجا هم خوب پرتاب کنم. امیدوارم مدالی که گرفتم، دل مردم را حداقل برای چند لحظه شاد کند. مردم از من توقع دارند.

وی افزود: هدف نهایی من این مسابقات نبود و المپیک ۲۰۲۰ هدف اصلی من است. اگر امروز هم رقابت نزدیک بود، می‌توانستم رکورد بازی‌های آسیایی را که دست خودم است، بزنم اما دیدید که رقابت نزدیکی نداشتیم. دوست داشتم شیری هم مدال می‌گرفت اما متاسفانه او چهارم شد. امیدوارم روزی برسد که مدال‌های دوومیدانی خیلی بیشتر از این باشد. این توانایی را داریم و باید کمی بیشتر توجه به این رشته شود. اگر مسئولان فدراسیون حرفه‌ای‌تر نگاه کنند، می‌توانیم خیلی پیشرفت کنیم.

قهرمان پرتاب دیسک آسیا در ادامه گفت: از پدر و مادرم تشکر می‌کنم. امروز پدرم در استادیوم بود و بعد از ۶ ماه او را دیدم. خیلی دلم برایش تنگ شده بود و بعد از کسب مدال طلا هم دستش را بوسیدم. خیلی سخت است که یک نفر ۶، ۷ ماه دور از ایران باشد. جا دارد از حسین توکلی هم تشکر کنم که برگشتن به ورزش را مدیون او هستم. خیلی افراد به من کمک کردند، اما حسین توکلی در کنار من بود. به مک ویلکینز، مربی آمریکایی‌ام نیز خسته نباشید می‌گویم.

حدادی همچنین بیان داشت: همانطور که گفتم هدف اصلی من المپیک ۲۰۲۰ است. امیدوارم این مربی را حفظ کنیم و اینطور نباشد که بازی‌های آسیایی تمام شد و بگوییم الان برو و نزدیک المپیک بیا. مربیان این چنینی را کشورهای عربی خیلی زود می‌برند. به مردم ایران هم تبریک می‌گویم و امیدوارم این مدال را از من بپذیرند. چو ایران نباشد، تن من مباد.

وی درباره اینکه به پرافتخارترین ورزشکار ایران در تاریخ بازی‌های آسیایی تبدیل شده، گفت: خدا را از این بابت شکر می‌کنم. بازهم به مردم تبریک می‌گویم چون آنها در شرایط سختی هستند و امیدوارم برای دقایقی دلشان شاد شده باشد.

قهرمان پرتاب دیسک آسیا در پایان در پاسخ به این سوال که ممکن است ۴ سال بعد پنجمین طلای خود در بازی‌های آسیایی را هم کسب کند، عنوان کرد: قاعدتا من هستم. انشاالله اگر اتفاق نیفتد، در المپیک ۲۰۲۰ و حتی ۲۰۲۴ هستم. دوومیدانی طوری است که از این سن تازه آغاز می‌شود و تا ۴۰ سالگی قهرمانان مدال می‌گیرند. امیدوارم آسیب نبینم و از طرف مسئولان ورزشی کشورم حمایت شوم چون از آنها توقع دارم. ۱۶ سال از عمرم را در ورزش حرفه‌ای گذاشتم و بالای ۱۰ عمل جراحی روی بدنم انجام دادم. توقع دارم که به من توجه کنند تا در المپیک یک مدال خوشرنگ برای دوومیدانی و کشورم بگیرم.