مشرق-حضرت زین العابدین امام سجّاد علیه‏ السلام در فرازی از نیایش خود فرمودند:

سرورا ! تو راهنمای کسی هستی که بی راهنما شده و امید کسی هستی که امیدش ناامید گشته است. پس اگر گناهانم میان دعایم و اجابت تو حایل شده است، کَرَم تو میان من و بخششت حایل نشده است.

تو آن را که هدایت کرده‏ ای ، گمراه نمی‌‏سازی و آن را که با او دوستی کرده ‏ای، خوار نمی‏ کنی. آن‏ را که بی نیازش ساخته‏ ای، محتاج و نیازمند نمی‏ شود و آن‏که شوربختش کرده‏ ای، نیک‏بخت نمی‏ شود.

سوگند به عزتّت که چنان دوستت می‏ دارم که شیرینی آن، در قلبم جایگیر شده و جانم به مژده آن، انس گرفته است. از داوری ‏های عادلانه تو محال است که دلبستگانِ به محبتت را از اسباب رحمتت محروم فرمایی.

متن حدیث: 

عنه علیه‏ السلام ـ فی مُناجاتِهِ ـ :

سَیِّدی، أنتَ دَلیلُ مَنِ انقَطَعَ دَلیلُهُ، وأمَلُ مَنِ امتَنَعَ تَأمیلُهُ ، فَإِن کانَت ذُنوبی حالَت بَینَ دُعائی وإجابَتِکَ فَلَم یَحُل کَرَمُکَ بَینی وبَینَ مَغفِرَتِکَ ، وإنَّکَ لا تُضِلُّ مَن هَدَیتَ ، ولا تُذِلُّ مَن والَیتَ ، ولا یَفتَقِرُ مَن أغنَیتَ ، ولا یَسعَدُ مَن أشقَیتَ ، وعِزَّتِکَ لَقَد أحبَبتُکَ مَحَبَّةً اِستَقَرَّت فی قَلبی حَلاوَتُها ، وأنِسَت نَفسی بِبِشارَتِها، و مُحالٌ فی عَدلِ أقضِیَتِکَ أن تَسُدَّ أسبابَ رَحمَتِکَ عَن مُعتَقِدی مَحَبَّتِکَ.

«بحارالانوار، جلد ۹۴، صفحه ۱۶۹»