به گزارش گروه بين الملل مشرق، شهر نجف اشرف در 160 کيلومتري جنوب بغداد و 30 کيلومتري در جنوب شهر باستاني بابل و 400 کيلومتري شمال شهر باستاني اور قرار دارد. اين شهر در زمان خلفاي عباسي، در سال 791 ميلادي به عنوان مزاري براي علي بن ابيطالب(ع) امام اول شيعيان تأسيس شد.در دوره امپراتوري عثماني اين شهر در پي بحران هاي سياسي و نظامي، با مشکلات زياي مواجه شد و دچار قحطي و کم آبي شد و به همين علت، تعداد ساکنان عرب اين شهر از سه هزار نفر به 30 نفر کاهش پيدا کرد که اين موضوع در اوايل قرن 16 ميلادي روي داد.
بر اساس سندي در دانشگاه پرينستون آمريکا، در سال 1604 ميلادي "پدرو تکسيرا" جهانگرد پرتغالي از اين شهر عبور کرده و گفته که اين شهر در حال تخريب است و تنها کمي بيش از 500 نفر در آن زندگي مي کنند.
در سال 1803 ميلادي، مشکل آب شهر با تأسيس قنات حل شد و تعداد ساکنان اين شهر در مدت کوتاهي از 30 هزار نفر به بيش از 60 هزار نفر افزايش پيدا کرد.
در سال 1917 ميلادي، اين شهر از سوي امپراتوري انگليس اشغال شد و يک سال بعد شيوخ عشاير نجف مبارزه عليه انگليسي ها را آغاز کردند که اين درگيري به کشته شدن حاکم انگليسي نجف اشرف از سوي سيد "مهدي العوضي" منجر شد.
در پي اين واقعه، نيروهاي انگليسي به انتقام اين اتفاق، شهر را محاصره کرده و ورودي هاي آب آن را مسدود کردند و بعد از اين بود که درگيري ميان دو طرف تمام شد، اما شهر در اختيار شيوخ قبيله هاي آن باقي ماند.
جالب اينکه درست در همين دوران بود که بزرگترين فقها و عرفاي جهان شيعه از اين منطقه با مرکزيت نجف اشرف سر برآوردند و زمينه هاي حاکميت امروزه اسلام ناب در ايران و مناطق شيعه نشين خاورميانه را فراهم کردند.
تصاوير زير گوياي بخشي از واقعيات تاريخي و محروميت شيعياني است که سال ها تحت سلطه استبداد عثماني و استعمار انگليسي زيسته اند:
