به گزارش مشرق، خسرو معتضد در مصاحبه با الف به برخي سوالات درباره مسائل پيرامون منشور کوروش پاسخ داد.
وي در پاسخ به اين سوال که منشور کوروش کي و کجا و چرا از ايران خارج شد، گفت: اين منشور در قرن نوزدهم در بابل بدست آمده و در آن زمان اين شهر يکي از شهرهاي امپراطوري ايران بوده، ولي اين منشور از خاک ايران کنوني بدست نيامده است و در جايي به نام مستملکه مزوپوتاميا (عراق، بين النهرين) يافت شده است.
وي با اشاره به اينکه بسياري از اموال و عتيقه جات در قرن نوزدهم از کشورهاي شرقي به غرب منتقل مي شد به خبرنگار الف گفت: در قرن نوزدهم، مي دانيد که تمام اموال، عتيقه هاي کشورهاي شرقي منتقل شد به موزه هاي بزرگ جهان، براي اينکه مردم نمي شناختند، نمي دانستند، ميراث فرهنگي را کسي خبر نداشت، تا اينکه بسياري از آثار بزرگ مصر در زمان شامپيليون که مستشرق فرانسوي بود و با ناپلئون آمد به مصر در سال 1798 منتقل شد به فرانسه، بعدا انگليسي ها دنباله اين کارها را گرفتند، آلماني ها گرفتند، فرانسوي ها گرفتند، آن زمان ما اصلا اطلاعي از عتيقه نداشتيم چون نمي دانستيم.
به گفته معتضد، فرش مقبره شيخ صفي الدين اردبيلي يعني فرشي که شاه طهماسب به دست خودش بافته بود را با يک پول ناچيزي کندند و بردند، در آن زمان همه تبرک مي دانستند که براي مقبره شيخ صفي الدين اردبيلي فرش ببافند، اغلب پادشاهان صفوي آن را بايه مبلغ ناچيزي خريدند و از ايران خارج کردند، يک فرشي خريدند و گذاشتند جاي آن و اين فرش تاريخي مثلا 300 ساله را از ايران بردند، بنابر اين در کشورهاي ديگر هم همين کار را کردند، الان خيلي از آثار ايران، آثار تاريخي زمان هخامنشي و ساسانيان و اشکانيان، در ترکيه پيدا شده است، براي اينکه آنها زمان زيادي لشکر کشي مي کردند، ايران با آنها جنگ مي کرد، آنها جزء ايران بودند، زمان خسرو پرويز ما تقريبا تا کنار مسکو رفتيم، همان جايي که ايراني ها مي روند وبه آن استانبول مي گويند، قسطنتنيه قديم، کنستانتين پليس يعني شهر کنستانتين، ايراني ها تاآنجا لشکر کشي کرده بودند، يا مثلا تجار ايران تا چين که رفته بودند، بسياري از بشقاب هاي طلا و نقره ايراني مال زمان خسرو پرويز و مال زمان ساير شاهنشاهان ساساني در چين پيدا شده، يک جايي هست به نام طولفان که در چين هست، خيلي از آثار ايران درآنجا بدست آمده، فرش پانسيک در ايران به دست نيامده، آن مال ايران بوده است.
خسرو معتضد در پاسخ به اين سوال که مالکيت مادي منشور کوروش متعلق به چه کشوري است، گفت: اين منشور مال کشور انگلستان است. زيرا در زمان يافت منشور کوروش ما هيچ قانوني نداشتيم و قانون عتيقات در سال 1306 شمسي گذاشته شد و به همين دليل از لحاظ حقوقي در اين زمينه کاري خاصي نمي توان انجام داد.
خسرو معتضد از پيشنهاد ها در رابطه با پس ندادن اين منشور انتقاد کرد و گفت: اين کارها زشت است، براي اينکه اگر ما اين کارها را انجام دهيم، ديگر کسي به ما اعتماد نمي کند، و اين منشور در ايران به دست نيامده و دربابل به دست آمده، اين که در پاسارگاد به دست نيامده يا در تخت جمشيد به دست نيامده، در يک سرزميني به نام کشور عراق، که آن زمان مستعمره عثماني بود، در آنجا بدست آمده، تا آنجايي که من مي دانم و مطالعه کردم اين منشور در بابل به دست امده، بنابر اين دولت عراق هم مي تواند ادعا کند و بگويد اين در خاک من هست. اگر ما فردا اين کارها را انجام دهيم و مثلا بگوييم اين منشور را نگه داريم، جز اينکه آبروي خودمان را ببريم کار ديگري انجام نداديم و اين پيشنهاد بسيار بدي است، يعني براي ما ايجاد اشکال مي کند، ما را در دنيا سر افکنده مي کند، اين آدمهايي که اين ها را مي گويند و مي نويسند اصلا از سياست جهاني خبر ندارند، آنها نمي دانند که ايران از زمان قاجاريه جز 100 تا 150 پرتکل جهاني هست، پرتکل يعني توافق نامه جهاني، يعني عضو سازمان جهاني ملل متحد هست، و اين کارهايي که ما انجام مي دهيم جز اينکه ما را سر افکنده کند، چيز ديگري نيست، لوح کوروش حتي در آن موزه بريتانيا هم که هست به نظر من باعث سربلندي ملت ايران هست. موزه بريتانيا که من خودم ديدم در جايي هست که تمام دنيا مي روند آنجا و آن را مي بينند و اين خودش تبليغي براي ايران هست. بزرگترين اشتباه اين است که به دست خودمان، خودمان را خراب کنبم، حتما شما بنويسيد که معتضد مي گويد که به هيچ عنوان پس ندادن و نگه داشتن اين سنگ در شان ملت ايران نيست.
خسرو معتضد ادامه داد: الان اين رسانه هاي خارجي همان کساني که دشمن ايران هستند همان افرادي که نوکر آمريکا هستند مي گويند آن سنگ اصل نيست، و انگليسي ها يک نمونه فرستادند که ايراني ها را دلخوش کنند ولي من فکر کنم اصل هست براي اين که انگليسي ها هم هر سال تعدادي موزه مي گذارند و از ما عتيقه جات قرض مي کنند و تبادل عتيقه جات تنها مربوط به اين منشور نيست.
وي در پاسخ به اين سوال که آيا شيء قيمتي خاصي مانند منشور کوروش از ايران در موزه هاي جهاني وجود دارد يا نه و آيا ايران مي تواند آنها را طلب کند يا خير گفت: تمام موزه هاي دنيا پر است از اشياء تاريخي و قيمتي ايراني، ولي کشورها به راحتي اموال تاريخي و قيمتي يکديگر را به هم پس نمي دهند.
در اين مورد اگر هم حقي باشد ما هم بايد مال آنها راپس بدهيم، مثلا اگر اين طور باشد الان ما جواهرات هند را هم بايد به آنها پس بدهيم، الان جواهراتي که از زمان نادرشاه افشار در موزه ملي ايران هست مال دولت پادشاهي هندوستان بوده، ما مي توانيم پس بدهيم؟!
وي به بحث هايي که پيرامون گرفتن غرامت جنگي ايران از دوول غربي وجود دارد اشاره کرد و گفت: ما اگر مي خواهيم با دنيا اختلاف داشته باشيم برويم دنبال همين نظرات مطمئن باشيد يک ريال ما غرامت نمي توانيم بگيريم براي اينکه گرفتيم، ما با آنان قانون داشتيم آنها متحد ما بودند، همان افرادي که آمدند ايران را گرفتند، شدند متحد ما، ما با آنها قرارداد همکاري سه جانبه امضا کرديم، دولت شوروي چرا در خرداد 1334، 14 سال بعد از اشغال ايران ناچار شد و قبول کرد که يازده و نيم تن طلا به ايران بدهد؟ به خاطر مخارجي که در ايران براي آنها کرده بوديم بود، براي سربازانش سربازخانه هايمان را داده بوديم، فرودگاهاي خود راداده بوديم، خط آهن را داده بوديم، جاده را داده بوديم، کاميون ها را داده بوديم، وسائل ارتش را داده بوديم، کارخانه ها را داده بوديم، و براي آنها يازده و نيم تن طلا را تحويل ايران دادند، دولت انگليس، هشت و نيم ميليون ليره به ما داد براي اينکه مي خواست ما را سر جريان ملي کردن نفت، نرنجاند، قبل از ملي کردن نفت، چهار سال قبل از ملي کردن نفت دولت انگلستان به ما آمد هشت و نيم ميليون ليره به عنوان استفاده از راه آهن ايران و وسايل ايران داد، دولت شوروي براي يازده و نيم تن طلا آمد چه کار کرد؟ آمد مرز هاي مارا درست کرد، مرزهايي را که ما مي خواستيم پس داد، يا مثلا آمريکا ايران را جز اصل چهار ترومن گذاشت، بيست و سه ميليون دلار دوره مصدق به ما داد از اواخر رزم آرا تا آخر مصدق، حالا يا وسايل مهندسي بود يا پول نقد بود، يا وسائل بهداشتي بود، يا پزشکي بود يا مبارزه با مالاريا بود، همه اين ها را به ما داد زماني که 28 مرداد شد سال 1339 پانصد هزار دلار به ما کمک کرد، آنوقت حالا مي گويند غرامت مي خواهيم، آن وقت اين ورقه ها را ورق به ورق مي گذارند جلوي شما و مي گويند اقا شما امضا کرديد. تسويه حساب کرديد. و به خاطر اين غرامتي به شما تعلق نمي گيرد.
وي در پاسخ به اين سوال که اگر يک باستان شناس خارجي در داخل ايران شئي نفيسي پيدا کند، مي تواند ادعاي مالکيت آن را داشته باشد گفت: درحال حاضر خير، چون ما امروز صاحب قانون هستيم، در سال 1306 قانون عتيقات يعني آثار باستاني تصويب شده است و تابع قانون عتيقات مثلا امروز کسي چهار سکه طلاي زمان هخامنشي را پيدا کند نمي تواند بفروشد، و اگر بخواهد بفروشيد به شما مي گويند قاچاقچي!، و بايد آن را تحويل دولت داد، چون اموالي که در زير خاک هست، متعلق به باستان شناسي ايران است. مال موزه هاي ايران است. البته در زمان رضاشاه يک قراردادي ما با فرانسوي ها داشتيم، فرانسوي ها تا سال هاي اخير هم بودند، فکر کنيد تا سال 50 هم در ايران عتيقات را که در مي آوردند و يک مقدار آنها مي بردند و يک مقدار به ما مي دادند براي اينکه ما آن زمان باستان شناس نداشتيم الان چون باستان شناس داريم نيازي به کارشناس خارجي نداريم بنابراين الان نبايد از کشور خارج بشود. و کسي نمي تواند چيزي از ايران خارج کند.