به گزارش مشرق به نقل از خبر آنلاین ،حاج اسماعیل دولابی در بیان ویژگی‌های سرزمین کربلا می گوید:

«كربلا تربت می‌سازد و همه ابدان شيعيان را تربت می‌كند. از عطش، آب بدن خشك می‌شود و تشنه دنيا و آخرت می‌شود. هم تشنه آب ظاهری می‌شود و هم تشنه معنوی. تشنگی، آب بدن را می‌كشد و كم می‌كند و آن را خشك و خاك و تربت می‌كند. كسی كه تشنه كربلا شد، بدنش سرانجام تربت می‌شود؛ همين بدن ظاهری، حتی اگر نمرده باشد.»

«تربت را اگر به دريا بزنی، خجالت می‌كشد كه طغيان كند و ساكت می‌شود. اگر آن را به تب شديد چهل درجه عرضه كنی، تب فوراً ساكت می‌شود و از آن بدن می‌رود، خجالت می‌كشد. تربت به او می‌گويد تو حرف نزن، من مال كربلايم. به تب می‌گويد من از صبح تا ظهر عاشورا طوفان‌ها ديده‌ام.»

 

«تو فقط يك طوفان ديده‌ای. تب خجالت می‌كشد و تا تربت امام حسين(ع) به آن می‌رسد سرش را پايين می‌اندازد و می‌رود. اگر به دريايی كه طغيان كرده تربت نشان دهی، خجالت می‌كشد، سرش را پايين می‌اندازد و آرام می‌گيرد. همه شما، هم با عقل‌تان، هم با محبت‌تان و هم با ولايت‌تان می‌بينيد كه اين درست است.»

«اساساً وقتی كسی كه ابتلا زياد ديده است می‌آيد، كسی كه كم مصيبت ديده است، خاموش می‌شود. كسی برادر و يا عيالش مرحوم شده، ديگری بچه‌اش مرحوم شده و گريه می‌كند. وقتی آن كه ابتلای بزرگ‌تر ديده وارد می‌شود، آن يكی خاموش می‌شود و ديگر خجالت می‌كشد گريه كند. اين خيلی ساده است. تمام ابتلائاتی كه ما در دنيا می‌كشيم، با ياد كربلا ساكت می‌شود.»