به گزارش مشرق، روزنامه «صبح نو» در سرمقاله خود نوشت:
اداره جمهوری اسلامی از ابتدا مبتنی بر یک نظریه مبنا بوده است: مردم سالاری دینی. این ایده که از برساخت‌های ماندگار حضرت روح الله است در دوره رهبری پس از ایشان، قامتی کاملاً اجرایی و تحقق یافته به خود گرفته است.
سه جریان داخلی (منهای معارضان برانداز و نظام سلطه) در موضع مخالفت با آن قرار داشته و دارند؛ اول آن‌هایی که مشروعیت را تشریعی می‌دانند و رأی مردم را تشریفاتی و زینتی، دوم آن‌هایی که غرب را معیار می‌دانند و تنها الگو را دموکراسی و سومی، دیگرانی را که به مهندسی در رأی مردم اعتقاد دارند و دموکراسی یا مردم سالاری را فرعی.
همه این دیدگاه‌ها در ۴۰ ساله اخیر در دوره‌هایی بدنه اجرایی را از آن خود کرده‌اند اما نتوانسته‌اند اندکی در اراده کلی نظام در پیشبرد مردم‌سالاری دینی خلل ایجاد کنند؛ چه با فشار از پایین و هیاهوی خیابانی و شورش و... و چه با چانه زنی در بالا و قهر و آشتی.
به این معنا شاید بتوان مردم‌سالاری دینی را مهمترین پروژه جمهوری اسلامی دانست که در عالم واقع، تعین یافته و چون مکانیزمی پویا متعهد به چرخش قدرت، تحول در دولت‌ها، پاسخگویی به درخواست‌های عمومی، تضمین مقبولیت نظام سیاسی و... بوده است.
آنچه رهبری انقلاب در بخش پایانی سخنان هفته پیش خود درباب اعتقاد عمیق به این مفهوم گفتند، حامل دو پیام ضمنی بود؛ اول آن که دولت سر کار، برآمده از آرای عمومی است و به او باید کمک کرد تا کارش را به سرانجام برساند و دوم این که چون انتخاب مردم است باید تحمل و صبر دربرابر انتخاب خویش را داشته باشد.
