سرویس ورزش مشرق- حکایت طرح‌های نیمه تمام ورزشی در کشورمان حالا دیگر مانند سریال‌های دنباله‌داری شده که در هر قسمت آن می‌توان شاهد یک صحنه تکراری بود. البته گاهی این صحنه‌های تکراری واقعاً روی اعصاب و روان تمامی علاقه‌مندان به ورزش است! به طور نمونه می‌توان به بیشتر ورزشگاه‌های کشور اشاره کرد که سالهاست کلنگ آن خورده، اما به هیچ سرانجامی نرسید.
به بهانه کاهش عجیب و غریب بودجه عمرانی ورزش بد ندیدیم، این بحث تکراری و خسته کننده را دوباره مطرح کنیم. وقتی دولت روحانی متن لایحه بودجه سال 1397 پیشنهادی را به مجلس برد و اهالی ورزش از کم و کیف بودجه در نظر گرفته شده متوجه شدند که این بودجه نسبت به سال 1396 کاهش 20 درصدی دارد، نگران شدند. ارقام تکان دهنده منتشر شده به خاطر کاهش بودجه «300» میلیارد تومان در بخش عمرانی ورزش بسیار تأسف‌برانگیز است.
بنابر آمار موجود بیش از سه هزار پروژه نیمه تمام ورزشی در کشور داریم که اگر دولت بخواهد صد درصد بودجه ورزش را هم به تکمیل این طرح‌ها اختصاص دهد، حداقل 15سال طول خواهد کشید تا به سرانجام برسد.
ما دو نوع بودجه هزینه‌ای و تملک دارایی داریم که از آنها به عنوان بودجه جاری و عمرانی یاد می‌شود. تغییرات ایجاد شده در ردیف‌هایی است که مربوط به مسایل عمرانی یا تملک دارایی‌هاست. با وجود آن که به گفته محمدرضا داورزنی معاون ورزش قهرمانی و حرفه‌ای وزارت ورزش و جوانان چند هزار پروژه نیمه کاره در کشور باقی مانده که بیش از یازده هزار میلیارد تومان بودجه نیاز دارد. این کاهش تکان دهنده، در این بخش واقعاً نگران کننده است و اصلاً نمی‌توان انتظار داشت که هیچ پروژه جدی را در دولت روحانی شروع کرد.
شنیدن این اخبار ناخوشایند دوباره فضای ورزش ما را تیره و تار و وزارت ورزش و جوانان را با چالش جدی مواجه کرده است. متأسفانه باید اعتراف کرد بیشتر این طرح‌ها و پروژه‌های ورزشی، ورزشگاه‌ها و سالن‌ها به صورت نیمه تمام رها شده و به صورت مخروبه در آمده است. خرابه‌هایی که پاتوق ولگردان، افراد ناباب و معتادین شده است! فیلم‌ها و تصاویر مرتبط گواه این ادعاست.
شاید بتوان این موضوع را چالشی از چالش‌های دولت روحانی قلمداد کرد. در این میان حرف‌ها و مصاحبه‌های وزیر ورزش و جوانان دولت‌های یازدهم و دوازدهم نیز تکراری بوده و کمتر صحبت تازه و جدیدی از این مخروبه‌ها مطرح شده است.
کمتر پیش آمده از اولویت بعدی پروژه‌های نیمه تمام حرفی به میان آید و صرفاً بحث بیش از سه هزار طرح ناتمام است که همواره پیش کشیده می‌شود در حالی که با یک برنامه‌ریزی اصولی می‌توان به ترتیب اهمیت و نیاز این پروژه‌ها را به سرانجام رساند. تنها برخی از عاشقان خدمت(!) با زدن کلنگ این همه پروژه، بلایی بر سر ورزش ما آورده‌اند که حالا حالاها نمی‌توان خدمات آنان را فراموش کرد! با تمام این اوصاف انتظار می‌رود وزارت ورزش و جوانان نسبت به برون رفت از این بحران اهتمام جدی به ورزد. اما وزارت ورزش و جوانان به این نگاه دولت در لایحه بودجه 97 هنوز واکنشی نشان نداده است.
به نظر می‌رسد تمام توجه مسئولین امر معطوف به ورزش قهرمانی و کسب مدال‌های رنگارنگ باشد، اما در این رابطه این پرسش «جدی» مطرح می‌شود: بدون زیرساخت، توسعه ورزش همگانی، تکمیل ورزشگاه‌ها و سالن‌های ورزشی چگونه می‌توان استعدادها را شناخت، پرورش داد و عناوین آسیایی، جنگ و المپیک را کسب کرد؟ به عبارت ساده‌تر پیش نیاز موفقیت ورزشکاران تکمیل پروژه‌های نیمه تمام بر اساس اولویت‌بندی است. این سیاست غلط دولت روحانی در تنظیم بودجه نیاز به تجدید دارد. شاید بهتر باشد که جامعه ورزش در کنار سایر اقشار متوسط و آسیب‌پذیر جامعه دست به دعای تصویب نشدن این لایحه تاریخی دولت دوازدهم هم باشند.
* سعید سعید زاده (کارشناس هفته نامه شما)
