بعد از شهرآورد، همیشه انتقادها به ضرر تیم بازنده است. حتی اگر تیم پیروز، نشانی از یک تیم برنده نداشته باشد و بازی درخشان و کم نقصی انجام ندهد. استقلال شهرآورد را یک- صفر باخت و حالا با اتکا به یک قانون نانوشته در فوتبال ایران، این تیم مورد انتقاد قرار می‌گیرد. حتی اگر عملکردش چندان هم از پرسپولیس ضعیفتر نباشد.

انتقاد اصلی به استقلال، استفاده از فرشید باقری در خط هافبک بود. بازیکنی که کمتر در ترکیب استقلال قرار می‌گرفت، چه زمان حضور منصوریان و چه در سه بازی اخیر که شفر روی نیمکت این تیم نشسته است. فرشید باقری بازی پر نقصی انجام داد. نه پاس‌های او دقیق بود و نه توانست نبض میانه زمین را به دست بگیرد.

درباره جانشین باقری، همه از سرور جباروف صحبت می‌کنند. هافبک اهل ازبکستان که این فصل عملکرد قابل قبولی به نمایش گذاشته و در زمره بهترین بازیکنان استقلال قرار گرفته است. جباروف اما روی نیمکت نشست، چون باید باقری بازی می‌کرد. دلیلش را هم شفر گفته، آن هم وقتی با انتقاد فراوان مواجه شده. شفر برای استفاده از ابراهیمی در فاز هجومی و اضافه شدن او به عناصر تهاجمی، فرشید باقری را در ترکیب اصلی قرار داد تا او هافبک دفاعی باشد و ابراهیمی کمی جلوتر بازی کند. این دلیل محکمی از سوی شفر است. دلیلی منطقی که اجازه ادامه انتقادها را نمی‌دهد.

یکی از خصیصه‌های امید ابراهیمی، میل به حضور در فاز تهاجمی است. او حتی در شرایطی که به‌عنوان تنها هافبک تدافعی به زمین می‌رود، باز هم به محوطه جریمه حریف سرک می‌کشد و سعی می‌کند نام خود را بین گلزن‌های بازی قرار بدهد. شفر با درک این مساله، فرشید باقری را در ترکیب اصلی قرار داد تا ترک پست از سوی امید ابراهیمی، خطری روی دروازه استقلال ایجاد نکند.

استقلال تمام کننده ندارد. این یکی دیگر از انتقادها است. انتقادی که البته این بار چندان متوجه شفر نمی‌شود. علی قربانی، سجاد شهباززاده و حسن بیت سعید بازیکنان استقلال در پست مهاجم هدف هستند. البته سومی بیشتر در سمت چپ خط هجومی مورد استفاده قرار می‌گیرد. این بازیکنان، کدام موقعیت را هدر داده‌اند که منتقدان، مشکل استقلال را در خط حمله می‌دانند؟ آیا مقابل پرسپولیس، موقعیتی نصیب قربانی یا حتی شهباززاده شد که آنها به گل تبدیل‌اش کنند؟ مشکل استقلال نه در خط حمله که در خط هافبک و حتی دفاع است.

جایی که ابتدا استقلال باید دروازه‌اش را بسته نگه دارد و سپس برای مهاجمان موقعیت بسازد. دو بحث مهمی که در استقلال به درستی اجرا نمی‌شود و وظیفه شفر است آنها را برطرف کند.  شفر برای سر و سامان دادن به شرایط بحرانی استقلال روی نیمکت این تیم نشسته و سعی در ایجاد تغییر دارد. تغییری که از چند هفته قبل آغاز شده و تا شهرآورد 85 ادامه داشته. تغییراتی که در این تیم می‌بینیم اما نه خیلی واضح.

در فوتبال، نتیجه که بگیری انتقادی متوجه‌ات نمی‌شود. این ماجرای پرسپولیس پس از پایان شهرآورد است. عکس‌های یادگاری مختلف، حضور فعال در فضای مجازی و شادی هواداران تا پاسی از شب. اینها همه با یک اشتباه از سوی مدافع استقلال و یک پنالتی به دست آمده. پرسپولیس با همین گل به تیمی فوق‌العاده – در رسانه‌ها – بدل شده. تیمی که شاید ضعیفترین نمایش یکی دو فصل اخیر خود را در لیگ برتر به نمایش گذاشت.

از پرسپولیس و سبک بازی‌اش، انتقادی ندیده و نشنیده‌ایم. آن هم در روزی که برانکو و تفکراتش، چربش آنچنانی به شفر نداشت. پاس‌های متعدد، موقعیت‌های بسیار و فوتبال بابرنامه، خصوصیات بارز بازی پرسپولیس در دو فصل اخیر هستند اما هیچ یک از این نقاط قوت را صد در صد در شهرآورد 85 مشاهده نکردیم. انتقادی انجام نشد و بر عکس، همه برانکو و بازیکنان را ستایش کردند. باز هم با استناد به همان قانون نانوشته. قانونی که تیم برنده را به عرش می‌برد و تیم بازنده را به فرش.

استقلال شکست خورد اما متفاوت با تیم سابق بود. تیمی که نه انگیزه‌ای داشت و نه میل به بردن، حالا با پرسپولیس بازی شانه به شانه‌ای انجام می‌دهد، این تیم را تحت فشار می‌گذارد و در نهایت فقط با یک گل شکست می‌خورد. شاید بازی ضعیف پرسپولیس در پیشرفت بازی استقلال نقش داشت و شاید هم استقلال آنقدر خوب کار کرد که باعث شد پرسپولیس نتواند روند همیشگی‌اش را ادامه بدهد. اینها برداشت‌هایی از شهرآورد هستند. شهرآوردی که دستاورد اصلی‌اش، امیدواری استقلال برای عبور از بحران و آغاز روندی جدید است.