به گزارش مشرق به نقل از مهر، امام علی النقی هادی (ع) دهمین پیشوای شیعیان، نیمه ذیحجه سال 212 هجری در اطراف مدینه در محلی به نام "صریا" متولد شد.

نقی، عالم، فقیه، امین و طیب شهرت داشت و کنیه مبارک ایشان ابوالحسن است. از آنجا که کنیه امام موسی کاظم(ع) و امام رضا (ع) نیز ابوالحسن بود، لذا برای اجتناب از اشتباه، ابوالحسن اول به امام کاظم (ع)، ابوالحسن ثانی به امام رضا (ع) و ابوالحسن ثالث به حضرت هادی (ع) اختصاص یافت.

پدر امام هادی، امام جواد (ع) و مادر آن امام بزرگوار نیز سمانه، بانویی با فضیلت و با تقوا بود.

امام هادی (ع) در سن 6 یا 8 سالگی یعنی در سال 220 هجری، پس از شهادت پدر بزرگوار به امامت رسید و 33 سال امامت و رهبری و هدایت امت اسلام را برعهده داشت.

عظمت شخصیت امام هادی (ع) به قدری زیاد است که دوست و دشمن را به اعتراف واداشته است. قسمتی از این اعترافات مبنی بر شخصیت آن امام به لحاظ اخلاقی و بخشی دیگر ناشی از ابعاد علمی آن حضرت و شمه ای، نتیجه کراماتی است که از آن بزرگوار صادر شده است.

امام هادی(ع) بطور فطری و ذاتی از جاذبه اجتماعی و نفوذ سیاسی بسیاری برخوردار بود و با بهره مندی از همین خصایل و ویژگیها بود که توانست با قدرت در مقابل ظلم حاکم ایستاده و به منظور هدایت عمومی، قلبها را جذب و راهنمایی کند.