این اتفاق ابتدا در تیم زیر ۲۱ سال با حضور لوری کانینگهام رخ داد. او بازیکن وست بروموویچ بود و سپس با رئال مادرید قرارداد امضا کرد. این انتقال یک رکورد شکنی برای مادرید به حساب می آمد. با این حال تا به آن روز بازیکنی به تیم نخست انگلیس راه پیدا نکرده بود.

ویو اندرسون متولد ناتینگهام فارست که خود را به چهار دلیل انگلیسی می‌دانست، مدافع راست بزرگی بود. او یک متر و ۸۷ سانت قد داشت و خیلی لاغر بود. اندرسون بازیکن توانمندی بود. او به دفاع حریف نفوذ می‌کرد و زمان دفاع کردن اجازه کار به بازیکن حریف نمی‌داد. اندرسون بازیکن کاملی بود و یک ستاره در پست خود محسوب می‌شد. نخستین تیمش ناتینگهام فارست بود که ۴۲۴ بار با پیراهن این تیم به میدان رفت. به همراه ناتینگهام توانست دو قهرمانی در اروپا به دست آورد. با این حال دوران موفقی در آرسنال داشت و ۱۵۰ بازی انجام داد. او ۱۰ بار برای منچستریونایتد بازی کرد اما آسیب دیدگی‌های متعدد اجازه نداد این آمار افزایش پیدا کند. اندرسون سپس ۹۴ بازی برای شفیلد ونزدی انجام داد و در نهایت با انجام ۲۲ بازی برای بارنزلی به عنوان بازیکن و سرمربی کفش‌هایش را آویخت. در آن زمان ۳۸ سال سن داشت. او همچنین توانست بیش از ۵۰ بازی برای تیم ملی انجام دهد.

نخستین حضور اندرسون در فهرست تیم ملی با مصاحبه‌های متعدد همراه و به یک خبر جهانی تبدیل شد. با این حال اندرسون آرامش خود را حفظ کرد. او یک مرد با فرهنگ بود که در اظهاراتش این موضوع دیده می‌شد. رفتار خاص این بازیکن باعث شد که او حتی در میان نژاد پرستان نیز پذیرفته شود. اندرسون برای نخستین بار توسط رون گرینوود به تیم ملی فرا خوانده شد. سرمربی انگلیس پس از کسب دو نتیجه ضعیف، تغییر در تیم را اجرا کرد و پنج بازیکن جدید را در فهرست قرار دارد که در میان آنها نام ویو اندرسون دیده می‌شد. او توانست تک گل بازی را به ثمر برساند و پیروزی را برای تیمش به ارمغان بیاورد.

ترکیب تیم ملی انگلیس به خاطر حضور یک بازیکن رنگین پوست برای همیشه در تاریخ جاودانه شد. شیلتون، اندرسون، چری، تامپسن، واتسون، ویلکین، کیگان، کاپل، وودکوک، کری و بارنز، ۱۱ نفر اصلی تیم ملی انگلیس را در آن بازی تشکیل می‌دادند. این اتفاق در ومبلی نزد ۹۲ هزار تماشاگر برابر چکسلواکی رخ داد. انگلیس در آن بازی یک بر صفر پیروز شد.