به گزارش مشرق، از ابتدای دولت یازدهم تاکنون وضعیت فرهنگی کشور در شرایط مناسبی قرار ندارد و از همین روی رهبر انقلاب در مناسبت های مختلف و بهانه های گوناگون این مسئله را به متولیان امر هشدار داده است اما به نظر می رسد گوش شنوایی برای شنیدن وجود ندارد.
از همین روی در آخرین دیدار خود با دانشجویان تاکتیک "آتش به اختیار " را برای حل معضلات فرهنگی کشور مطرح کردند .
در این میان جماعت به اصطلاح روشنفکر استراتژی "آتش به اختیار " را بدون آنکه ملزومات آن را از گفتمان رهبری درک کنند همچون گذشته تفسیر به رای کردند و با مصداق سازی و تاویل سازی های مجهول به دنبال به حاشیه بردن موضوع هستند .
اما براستی همه چیز مشخص است اتاق فرمان سیستم فرهنگی کشور دچار اخلال شده است و همین مسئله باعث ایجاد نابسامانی و هرج و مرج در حوزه فرهنگی کشورشده است و برای این نارسایی باید چاره ای اندیشه شود .
در این میان بهتر است جنس اختلالات فرهنگی را در دولت یازدهم شناسایی کنیم تا آنگاه بهتر بتوان به اهمیت استراتژی "آتش به اختیار " پی برد .
رفتارهای فرهنگی دولت یازدهم نشان می دهد که بیش از آنکه خود را متعلق به جبهه انقلاب اسلامی بداند سعی می کند بازیگری خوب در فرهنگ و باورهای غرب باشد ودر تلاش است تا بتواند نظر طرفداران جریان لیبرالیسم فرهنگی در داخل را جلب کند .
ناگفته پیداست سیاست های فرهنگی دولت یازدهم در امتداد سیاست های دوران سازندگی و اصلاحات است و در این بین محورهای سیاست های فرهنگی براساس پلولاریزم فرهنگی بنانهاده شده است .
در حالی که وزارت ارشاد در ارائه گزارش عملکردهای خود شرایط ایده آلی از فضای فرهنگی کشور در مراجع رسمی اعلام می کند اما در ارزیابی محتوا مشاهده می شود که مطالبات و خواستههای تودههای مردم را به چند اصطلاح سیاسی تقلیل داده و نیازهای ضروری و حقیقی مردم به فراموشی سپرده شده است .
همانطور که در رفتار سیاسی و اقتصادی دولت اشتیاق برای نزدیک شدن به غرب دیده می شود به نظر میرسد همین رویه دررفتار دولت در حوزه‌های فرهنگی نیز مشهود است و در این میان تنهاچیزی که لحاظ نمی شود، عمق بخشیدن به گفتمان انقلاب اسلامی در رفتار فرهنگی دولت است .
از سوی دیگر با نگاهی به بخش اعتبارات فرهنگی در دولت یازدهم شاهد یک نوع سردرگمی مدیریتی هستیم در حالی که اعتبارات پیش بینی شده برای مجموعه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و زیرمجموعه های آن در لایحه بودجه سال ۱۳۹۵ معادل ۱۰,۱۲۵,۳۹۷,۰۰۰,۰۰۰ است که نسبت به قانون بودجه سال ۱۳۹۴ رشد ۳۱ درصدی و همین نسبت در سال ۱۳۹۶ رشد ۸۳ درصدی را نشان می دهد.
از این جهت مدیران فرهنگی نمی توانند نسبت به میزان بودجه و معضلات مالی گلایه ای داشته باشند، چرا که اگر رقم فوق را در کنار بودجه سایر نهادها قرار دهیم، به ارزش این بودجه پی خواهیم بود. در بررسی بودجه فرهنگی دولت، بیشترین رشد ارقام نسبت به سال گذشته در اختیار برنامه های توسعه دولت الکترونیک، حمایت و ارتقای مطبوعات و حمایت و گسترش هنرهای نمایشی است که به ترتیب ۴۷۶ و ۸۶ و ۸۲ درصد رشد داشته اند.
همچنین برنامه حمایت از توسعه و الگوسازی مد و لباس اسلامی ایرانی، برنامه ارتقای دانش و فناوریهای نوین صنعت سینمای کشور به عنوان برنامه های جدید فرهنگی در سال جدید اضافه شدند.اگر تاملی به بخش هایی که بیشترین مبالغ بودجه را به لحاظ رشد کمی نسبت به سال گذشته داشتند و نیز به ردیف بودجه های تعلق گرفته جدید داشته باشیم، خواهیم دید که از حیث رویکرد فعالیتی نه تنها اثربخشی لازم صورت نیافته است بلکه ابهامات بی شماری درباره چگونگی تخصیص این مبالغ و تقسیم بندی مبالغ بودجه به حوزه های قابل ارزش و اثربخش در راستای ارزش های فرهنگی وجود دارد. در واقع سلامت بودجه اختصاصی زمانی رنگ شفاف و حقیقی به خود می گیرد که در راستای دغدغه های نظام اسلامی و مردم معتقد این دیار هزینه شود.
با این اوصاف به نظر می رسد جریان انقلابی برای رفع اخلال ها در فضای فرهنگی کشور باید به ذات خود که حرکت های خودجوش و زاینده است رجوع کند و شاید بتوان استراتژی "آتش به اختیار " را در همین راستا برداشت کرد .
اما نباید فراموش کنیم که "آتش به اختیار " ملزوماتی دارد از جمله اینکه بواسطه بسیج فرهنگی که در بین جوانان و دانشجویان فعال در عرصه فرهنگ می تواند به وجود آورد ، دیگر هر گونه بی تحرکی کسل کننده از بین می رود و هر فردی بسته به پتانسیلی که دارد در جهت ارتقای گفتمان انقلاب اسلامی تلاش می کند و دیگر لازم نیست معطل دستگاه های متولی فرهنگی ماند .
از سوی دیگر به نظر می رسد شرط به نتیجه رسیدن این انقلاب فرهنگی جدید ، در پیش گرفتن رفتارهای مدبرانه، فکورانه و قانون مدارانه است تا بتواند در جامعه تاثیر خود را به دنبال داشته باشد .
در نهایت باید گفت؛ بحث "آتش به اختیار " در زمانی مطرح شده است که دشمنی نظام سلطه نسبت نظام اسلامی افزایش یافته است ودر این میان زمانی که قرارگاه فرهنگی به دلایلی که در بالا ذکر شد قادر نیست به وظایف خود عمل کند به همین خاطر دلسوزان انقلاب باید به وظیفه دینی و ملی خود نسبت به ارتقای فرهنگ و ارزش های اسلامی عمل کنند. هرچند در این میان جریان روشنفکری به دنبال مصادره و برداشت های دیگری از این مسئله است.
نمونه بارز آتش به اختیار در حوزه نظامی را در ابتدای جنگ تحمیلی شاهد بودیم و درست زمانی که شهید جهان آرا با نیروهایش از دولت بنی صدر نا امید شدند با سازماندهی و بهره گیری از ظرفیت های موجود خود در مقابل متجاوزان ایستادگی کردند و این در حالی بودکه با منطق بنی صدر ، مقاومت شهید جهان آرا در مقابل دشمن اقدامی خود سرانه و بی ارزش تلقی می شد. .
