دولت‌های پیشین آمریکا معمولا ارتباطی فراکابینه با وزرای خود داشتند. مثلا اوباما از وزرای خود در زمینه مشارکت در بحث تغییرات جوی زمین، برنامه مراقبت سلامت، و یا برخی سیاست‌های خرد دعوت می‌کرد. در کنار این قضیه، وزرا موظف بودند که شرح عملیات‌های خود و مشکلات موجود را کاملا در اختیار کاخ سفید به صورت مستقیم قرار دهند. مشکل کار از همین حالا مشخص است. برخی از از وزرای ترامپ از منتقدان سابق او بر سر سیاست‌هایش در قبال چین، روسیه، تغییرات جوی و ناتو هستند. شاید به همین دلیل است که ترامپ اعتماد کامل به آنها ندارد و ترجیح می‌دهد که ناظران مخفی‌اش با برچسب مشاور ارشد هر وزارت، پل ارتباطی بین او و وزرایش باشند. یکی از اعضای کمیته انتخاب این «نگهبانان» اذعان داشته که آنها به منزله چشم و گوش کاخ سفید هستند. رودی جولیانی رفیق گرمابه و گلستان ترامپ و شهردار سابق نیویورک در این رابطه اظهار داشت: «من کاملا به دولت در سایه معتقدم. یادم می‌آید زمانی که شهردار نیویورک بودم، در هر بخش یک کمیسیونر که برایم عملیات جاسوسی و نظارت را بر عهده داشت و کاملا مورد اعتماد من بود را منتصب کردم». یکی از مزیت‌های در انتخاب این افراد برای ترامپ این است که نیاز به اخذ رای اعتماد برای آنان از کنگره ندارد و کاملا دست‌اش در انتخاب باز است. در حقیقت وزیر در سایه را بدون نیاز به رای اعتماد کنگره انتخاب می‌کند و از حیث قانونی هم کنگره هیچ ایرادی نمی‌تواند به او وارد سازد.

آنطور که از روحیه و اخلاقیات ترامپ مشخص است، چندان به جزییات وزارت‌ها ورود نمی‌کند و حوصله جلسات طولانی کابینه را ندارد. او بیشتر علاقه به رقابت افراد حلقه نزدیک‌اش جهت جذب توجه و حمایت خود دارد. «تِوی تروی» مشاور کاخ سفید و معاون وزیر بهداشت در دوره بوش دوم معتقد است که اعضای دولت در سایه ترامپ تا به آن حد در پیش چشم او از اعتماد و قدرت برخوردارند که در صورت بروز اشتباه و یا بحران در یک وزارت، وزیر که عملا در دولت ترامپ چندان کاره‌ای نیست و بیشتر حکم عمله سیاسی را دارد باید پاسخگو باشد و شخص ناظر که عملا سرنخ‌ها در دوست او بوده مبراست.

 

 

به هر حال، کارشناسان احتمال ایجاد شکاف در بدنه‌ اصلی دولت ترامپ با توجه رویکرد تبعیض‌آمیز و جاسوسی نسبت به وزیر را بسیار محتمل می‌دانند و در آینده می‌توان در انتظار استعفا و یا عزل وزیرانی از دولت ترامپ بود.