سومین فصل حضور در لیگ چین را پشت‌سر می‌گذاری. چه ‌انگیزه‌ای تو را راهی این کشور کرد؟ بازی در کشوری مثل چین با شرایط خاص فرهنگی و غذایی سخت نیست؟
اول باید بگویم به نظر من برای هر ورزشکاری بازی کردن خارج از کشور سخت است و مشکلاتی دارد. در مورد حضورم در لیگ چین هم باید بگویم با توجه به مشکلات اقتصادی اروپا در حال حاضر لیگ بسکتبال چین بعد از NBA و یورولیگ، بیشترین طرفدار را بین بازیکنان حرفه‌ای بسکتبال دارد. لیگ چین واقعا لیگ منحصربه‌ فرد و لذت‌بخش است و اینجا از حواشی هم دور هستیم.
به نظر می‌رسد انتخاب تیم‌هایت در لیگ چین هوشمندانه است. تیم‌هایی را انتخاب می‌کنی که راهی پلی‌آف نشوند و بتوانی با پایان این لیگ راهی لیگ ایران شوی.
واقعا این‌گونه نیست. قوانین در لیگ این کشور به این ترتیب است که پنج تیم پایین جدول می‌توانند به غیر از دو بازیکن خارجی از یک بازیکن آسیایی هم استفاده کنند تا تعادل بیشتری برقرار شود. به همین خاطر من هم جذب این تیم‌ها می‌شوم که بعد از لیگ چین به لیگ ایران باز‌گردم. به هر حال در این مقطع هم از نظر بدنی آماده‌ام و هم عاشق بازی در لیگ ایران هستم. خب وقتی پیشنهادی هم از لیگ ایران می‌رسد خب چه بهتر که در لیگ خودمان بازی کنم.

پیشنهادی برای بازی در لیگ ایران رسیده است؟
به هر حال خیلی از مربیان ایران بازی من، حامد حدادی و مهدی کامرانی را دنبال می‌کنند. بله، در حال حاضر صحبت‌هایی با من شده و پیشنهادی رسیده ولی فعلا ترجیح می‌دهم به این پیشنهاد‌ها فکر نکنم و تمرکزم روی لیگ چین باشد.

رابطه خوب تو با مصطفی هاشمی باعث نخواهد شد تیم شیمیدر را انتخاب کنی؟
هنوز تصمیمی درباره بازی در لیگ ایران نگرفته‌ام و بستگی دارد که لیگ چین را چگونه به اتمام برسانم. در مورد آقای هاشمی هم باید بگویم علاوه ‌براینکه او یکی از بهترین مربیان ایران است، قطعا رابطه خاص استاد و شاگردی بین من و او وجود دارد و نه ‌تنها من که بسیاری از بازیکنان علاقه‌مند بازی زیر نظر او هستند.

بسکتبال ایران در مقطعی تبدیل به قدرت اول آسیا شد، اما به نظر می‌رسد دوران افت خود را سپری می‌کنیم و قدرت را به چین واگذار کرده‌ایم. دلیلش چیست؟
ما هنوز هم قدرت اول آسیا هستیم به شرطی که از تمام پتانسیل و نیروهای خود استفاده کنیم و نیروی‌های خود را به‌خاطر اختلافات و مشکلات شخصی نسوزانیم. ما از لحاظ توان تیم‌ملی بزرگسالان هنوز هم تیم اول آسیا هستیم. اما با این حرف شما موافقم که چین در حال پیشرفت است و ما در حال پسرفت هستیم. اگر می‌خواهیم تیم بزرگسالان خوبی داشته باشیم باید تمام شرایط را مهیا کنیم. برای مثال اگر استعدادیابی و لیگ خوبی نداشته باشید باعث افت بسکتبال خواهد شد. اگر بازیکن خوب خارجی وارد ایران نشود یا سرمربی خوب خارجی جذب نکنیم، قطعا افت ما ادامه خواهد داشت. با در نظر گرفتن تمام این زوایا نمودش را در تیم‌ملی خواهیم دید. حالا من هر حرفی هم که بزنم عده‌ای به طرق مختلف جواب من را خواهند داد ولی باید بگویم لیگ بسکتبال ما نسبت به قبل ضعیف‌تر شده است. کافی است فینال‌های حدود ۱۰ سال پیش را با فینال‌های یکی، دو سال اخیر مقایسه کنید تا متوجه سطح پایین بازی‌ها بشوید.

قطعا لیگ با کیفیت پایین هم کمکی به تیم‌ملی نخواهد کرد.
مطمئن باشید بازیکنان در اردوی تیم‌ملی رشد نخواهند کرد. بازیکن بیشتر طول سال را درگیر باشگاه است و پیشرفت اصلی آنجا شکل می‌گیرد. بازیکن اگر تمرینات خوبی در باشگاه داشته باشد و مسابقات خوبی را در لیگ پشت‌سر بگذارد و در کنار آن از لحاظ مالی خیالش راحت باشد، قطعا پیشرفت هم می‌کند. خود من از پتروشیمی طلب دارم و هنوز نتوانسته‌ام پولم را بگیرم. آنها متوجه مشکلات من با فدراسیون شده‌اند و از همین مساله سواستفاده می‌کنند و واقعا دست من هم به هیچ‌جا بند نیست. من به لیگ چین نگاه می‌کنم و غبطه می‌خورم. همه‌چیز از سالن‌ها و مدل برگزاری مسابقات تا نوع تمرین و پوشش خبری و پخش رقابت‌ها و حمایت‌های مالی به نحوی است که باعث پیشرفت بسکتبال این کشور می‌شود. من خیلی وقت‌ها با ناراحتی به این موضوع فکر می‌کنم که این امکانات حق بسکتبالیست‌های ایرانی هم هست.

آینده بسکتبال را چگونه می‌بینی؟
مشکلات بسکتبال ما هنوز سر باز نکرده و باید صبر کنید و در آینده ببینید که چه اتفاقاتی برای بسکتبال ما خواهد افتاد. ما امسال هیچ مسابقه رسمی مهمی نداشتیم که عدم حضور من، مهدی و حامد تاثیر داشته باشد. این مشکلات در اولین بازی رسمی مهم نمود خواهد داشت. همه خوب می‌دانند که چرا بسکتبال ما از تمام موجودی خود استفاده نمی‌کند. من بارها حرف زدم و خودم را کوچک کردم تا شاید فرجی بشود اما دیگر نمی‌خواهم این روند را ادامه دهم.

گفته می‌شود محمود مشحون به دلیل بازنشستگی از فدراسیون خواهد رفت. فکر می‌کنی بعد از آن شرایط تغییر کند و تو به تیم‌ملی بازگردی؟
(می‌خندد) من که بعید می‌دانم؛ او به هر طریقی که شده ول کن فدراسیون بسکتبال نیست. بعضی‌ها جوری به صندلی ریاست چسبیده‌اند که فکر می‌کنم اگر بروند صندلی را هم با خود خواهند برد. درباره کاپیتانی تیم‌ملی هم بگویم که من به اندازه کافی کاپیتانی تیم‌ملی را تجربه کرده‌ام و خیلی به این مساله فکر نمی‌کنم. من فقط عاشق بسکتبال و تیم‌ملی کشورم هستم و اگر احساس کنم که می‌توانم به تیم‌ملی کمک کنم این کار را خواهم کرد و اگر احساس می‌کردم که نمی‌توانم خودم زودتر می‌رفتم. اینکه در آینده هم به تیم‌ملی بازگردم بستگی به خیلی شرایط دارد و اینکه چه کسی و با چه جایگاهی رئیس فدراسیون خواهد شد. در حال حاضر هیچ‌چیزی از آینده نمی‌دانم ولی هیچ‌وقت از تیم‌ملی خداحافظی نخواهم کرد چون به تیم‌ملی سلام نکرده بودم بلکه با تلاش و زحمت به لباس تیم‌ملی رسیدم.