شب گذشته هم مانند سایر شب‌ها، شکارچیانی که در منطقه "سگ پا" نامیده می‌شوند، با نورافکن و سگ‌های شکاری، پا به دشت آزادگان گذاشته‌اند. نورافکن‌هایی قدرتمند که توان بینایی را از هر جنبنده‌ای سلب می‌کنند. چه گراز، چه گربه وحشی و چه خرگوش. حیواناتی که قدرت بینایی را از دست داده‌اند به راحتی تسلیم اسلحه سگ‌پاهایی می شوند که از تیراندازی ابایی ندارند.

ساعاتی پس از آتش بس، سگ‌پاها، به همراه سگ‌هایشان به جمع‌آوری غنائم مشغول می‌شوند و نفس‌بریده‌ها را در جا قطعه قطعه و به منظور مصرف یا فروش گوشتشان بسته‌بندی می‌کنند. اما بریدنِ نفس نیمه‌جان‌ها و توله‌های یتیم به جا مانده از کشتار، برعهده سگ‌ها است.

این قتل‌عام فرآیندی است که دیگر نمی‌توان نام شکار بر آن نهاد چرا که آنچه با شنیدن واژه شکار در ذهن تداعی می شود شلیک گلوله‌ای است که جان حیوانی از همه جا بیخبر را در دم گرفته و خلاصش می‌کند. اما آنچه بر سر گرازها می آید حکایت یک حیوان‌آزاری جنون آمیز است با ابزار شکنجه‌ای چون نورافکن و سگ‌هایی که برای زجرکش کردن قربانی، زمانی قابل توجه لازم دارند.

 اما آنچه در این فیلم مشاهده می شود، مختص دشت آزادگان و یا حتی استان خوزستان نیست. چندی پیش فرهاد دبیری، معاون محیط زیست طبیعی و تنوع زیستی سازمان حفاظت محیط زیست با بیان اینکه دبیری با بیان اینکه سازمان حفاظت محیط زیست برای میرشکارها مجوز دفن و برای اقلیت‌ها مجوز شکار گراز صادر می‌کند، درباره نحوه صدور مجوز برای شکار گراز برای اتباع خارجی گفته بود: موسساتی که هم امکانات و هم صلاحیت شکار دارند با ادارات کل استان‌های خوزستان و بخش‌های شمالی کشور که زیستگاه گراز است، قرارداد می‌بندند که بر اساس آن توافق می‌شود تعداد گزارهای شکار شده را اعلام کنند تا بعد از آن مجوز صادر شود. در این روش برای این موسسات برای شکار زمان تعیین می‌شود، مثلا توافق می‌کنند که دو یا سه ماه فرصت دارند در یک منطقه تعیین شده گراز شکار کنند بنابراین بیشتر و خارج از زمان و مکان تعیین شده نمی توانند اقدام به شکار کنند.

هرچند گراز، حیوانی حرام گوشت به شمار می‌رود اما ظاهرا از دید مسئولان سازمان حفاظت محیط زیست، خونش حلال است. مسئولانی که خبر از "طغیان جمعیت گراز" داده اما بدون آنکه آماری از جمعیت این گونه منتشر کرده باشند بر لزوم صدور پروانه شکار این حیوان تاکید می‌کنند در حالی که محیط‌بانان و فعالان محیط‌زیست خبر از کاهش این گونه ارزشمند که در برخی زیستگاه‌ها تنها طعمه گوشتخواران به شمار می‌رود می‌دهند و نزدیک شدن گوشتخوارانی چون پلنگ و گرگ به جوامع انسانی را ناشی از کاهش جمعیت گراز قلمداد می‌کنند.