این بازیکن 183 سانتی‌متری در 30 می 1980 شهر «ویتسن» استان «مرزیساید» انگلیس چشم به جهان گشود. در سال 1989 در سن 9 سالگی وارد تیم پایه نونهالان لیورپول شد و در سال 1998 در حال 18 سال بیش نداشت، توانست جواز بازی در تیم بزرگسالان باشگاه را بدست آورد. شاید کسی تصور نمی‌کرد تازه‌جوانی که در روز 30 نوامبر 1998 به عنوان یار تعویضی در بازی مقابل بلکبرن به جای «وگارد هگم» وارد بازی شد، روزی تبدیل به مجبوبترین بازیکن تاریخ لیورپول می‌شود. تفاوت وی با ستارگانی چون رابی فاولر، مایکل اوون، و جیمی کاراگر این است او از همان زمان کودکی با لیورپول همراه بود.

پست اصلی استیو، طی این سالها هافبک مرکزی بود اما اگر لازم می‌شد توانایی خود را در پست دفاع راست هم نشان می‌داد و نمونه بارز آن ایفای نقش در این پست در شرایط حیاتی فینال لیگ قهرمانان اروپا در سال 2005 بود. اما این ستاره که پیوسته از تمامی وجودش برای باشگاه خود گذاشت، از کمند شایعات و ناجوانمردی‌ها در امان نماند. وقتی در سال 2004 با پیشنهاد خوب چلسی مواجه شد، این پیشنهاد را رد کرد اما ماندن او از سوی برخی اصحاب مغرض رسانه به تعابیر ناجوانمردانه ختم شد. عده‌ای گفتند که جرارد بخاطر اقامت در کنار خانواده و بستگانش ترجیح داد که در لیورپول بماند؛ عده‌ای دیگر گفتند که به خاطر مربی جدیدالورود لیورپول یعنی رافا بنیتز در این تیم ماند. و دسته سوم هم تهدید هواداران لیورپول به مرگ را علت اصلی ماندن او در این باشگاه دانستند.

این در حالی است که رفتار و منش جرارد و آن چیزی که وی از خودش طی این سالها به ما نشان داده هر سه علت را کاملا نقض می‌کند. اولا، فاصله شهر لندن به عنوان خاستگاه چلسی تا شهر لیورپول خاستگاه تیم لیورپول با توجه به مساحت جزیره‌ نه چندان بزرگی چون انگلیس انقدر قابل توجه نیست. دوما، او هیچگاه در بند تعصبات نسبت به یک مربی خاص نبوده و فقط باشگاه برایش محور و عشق اصلی بود. سوما، معمولا از این دست تهدیدات جانی در بین هواداران متعصب یک تیم وجود دارد که چندان جدی نیست و بازیکنان فوتبال با این نوع فرهنگ آشنا هستند و اگر بازیکنی بخواهد باشگاه را ترک کند این مسئله معمولا چندان جای سوال و نگرانی برای او باقی نمی‌گذارد.

مگر می‌شود فصل طلایی 01-2000 جرارد را فراموش کرد. لیورپول به لطف هنر او، به سه‌گانه دست یافت. قهرمانی در جام حذفی، جام اتحادیه انگلیس، و جام اروپا. لیورپول سال‌هاست که تیم قدرتمندی نیست و از لیورپول بی‌نظیر عصر «بیل شنکلی» و «باب پیزلی» (1959 تا 1984) که قدرت اصلی اروپا بود فاصله گرفته است و از اقبال بد طی 18 سال فعالیت جرارد هم غالبا از مربیان ضعیف برخوردار بود. اما قطعا اگر جرارد را طی این 18 سال نداشت، این 10 قهرمانی بدست آمده طی این سالها تحقق نمی‌پذیرفت. اژر سخن به گزاف نگوییم، یکی از تاثیرگذارترین بازیکنان تاریخ باشگاه لیورپول انگلیس، استیون جرارد بود.

 

 

  استیون جرارد: «رگهایم را بشکافید، انگاه خواهید دید که خونی که فوران می‌کند به رنگ قرمز لیورپولی است»

 

تیم ملی

جرارد در تیم ملی انگلیس جزو نسل طلایی دوره «اسون گوران اریکسون» -مربی سوئدی طی سالهای 2001 تا 2006- بود. هم‌دوره‌‌ای‌های وی کسانی چون پل اسکولز، دیوید بکهام، مایکل اوون، و گری نویل بودند. اولین گل ملی استیو در پیروزی 5 بر یک انگلیس در مقابل آلمان در مرحله حذفی مقدماتی جام جهانی 2002 به ثمر رسید. اما ظاهرا قرار نبود که جرارد هیچگاه با انگلیس به اقبال دست یابد. او از سال 1996 به بعد نتوانست با «سه شیرها» به بیش از مرحله یک چهارم نهایی تورنمنت‌ها راه‌ یابد. او در جام جهانی 2006 با خراب کردن پنالتی در مرحله یک چهارم در مقابل پرتغال موجب حذف انگلیس شد و 8 سال بعد در جام جهانی 2014 برزیل با بازوبند کاپیتانی در همان مرحله یک چهارم از جام جهانی خداحافظی کرد. زوج او در خط میانی تیم ملی انگلیس «فرانک لمپارد» -هافبک برجسته چلسی- بود. اما گویی بر همگان مسجل شده بود که این دو نفر به مثابه این ضرب‌المثل که «دو ملک در یک اقلیم نگنجند» حاضر نبودند با هم کنار بیایند و علیرغم اینکه انگلیس از دو تن از بزرگترین هافبک‌های تاریخ فوتبال بهره می‌برد اما به همان دلیل که گفته شد، پیوسته در خط میانی ضعف داشت.