به گزارش مشرق، وي گفت: در سال اول اسارت به صورت پنهاني روزه مي‌گرفتيم و غذاهاي صبحانه و ناهار را براي افطار و سحري نگه مي‌داشتيم. چون اگر عراقي‌ها مي‌فهميدند روزه هستيم به شدت ما را مجازات مي‌كردند براي همين غذاهايي را كه قرار بود براي سحر و افطار استفاده كنيم در گوشه‌اي از اردوگاه و زير پتو نگهداري مي‌كرديم.
بچه‌ها بيشتر دعاها را هم حفظ بودند و سعي مي‌كرديم پنهاني مراسم احيا را برگزار كنيم.
با وجود تمام سخت‌گيري‌هايي كه عراقي‌ها براي جلوگيري از انجام واجبات ديني بر ما تحميل مي‌كردند كساني بودند كه هفت سال تمام را روزه بودند،من خودم به عينه ديدم كه يك پيرمرد اسير تمام مدت اسارتش را روزه بود.
زماني كه اسامي ما وارد ليست صليب سرخ شد تا حدودي سخت‌گيري‌ها كمتر شد. مثلآ مي‌توانستيم روزه بگيريم اما وقت سحر چون خواب عراقي‌ها به خاطر پخش غذا مختل مي‌شد مسير اردوگاه تا تحويل غذا را كتك مي‌خورديم.
