به گزارش مشرق، دکتراحد فرامرز قراملکی درباره ادا کردن حق دین متفکران ایرانی در مقایسه با فیلسوفان غربی به مهر گفت: ابتدا باید ادای دین را تعریف کنیم که مراد ما از ادای دین چیست، اگر ادای دین را به معنای احیای آثار و ترویج انتقادی اندیشه‎های اندیشمندان این مرز و بوم بدانیم باید بگویم که کم کارکرده‎ایم نه اینکه کاری نکرده‏ایم.

وی گفت: خوشبختانه در سالهای اخیر موجی از انتشار آثار و احیای اندیشه‎های دانشمندان ما در طرح پایان نامه‏ها و کتابهای اساسی بوجود آمده که نمی‎شود از آن چشم پوشید البته باید این کارها را ادامه داد و اساتید و دانشجویان را تشویق کرد، ولی در مقیاس نیازی که داریم این کارها بسیار کم است ولی اینکارها انجام شده و می‎شود و بایستی که حجم بگیرند.

قراملکی افزود: باید نویسندگانمان را تشویق کنیم این کارها بیشتر شوند. البته برای این کار باید متد را پیدا کنیم و روش هم از طریق گفتگوهای انتقادی بدست می آید. قدر و منزلت دانشمندان خودمان را باید بدانیم و نگذاریم که سایر کشورها آنها را مصادره کنند. امروزه مصادره شدن دانشمندانمان یک واقعیت بسیار تلخ است. چرا باید بگذاریم برای مثال زکریای رازی را یک دانشمند عرب بدانند در حالیکه او ایرانی ایرانی است.

این محقق و پژوهشگر حوزه فلسفه اخلاق تصریح کرد: اگر بخواهیم قدر دانشمندان ایرانی را بدانیم باید این مجال و امکان را به معاصرین و چه گذشتگان بدهیم که در یک گفتگوی علمی در سطح جهانی وارد شوند و با شیوه‏های انتقادی گفتگو آشنا بشویم.

استاد دانشگاه تهران یادآور شد: حمایت دولتی از اندیشه‎ها نکته بعدی است. این انتخاب چهره‎های ماندگار گامی در راه ارج نهادن به متفکران کشورمان است که البته با وضعیت مطلوب فاصله بسیاری داریم. بسیاری از اندیشمندان و دانشمندان ما ایده‎ها و اختراعات علمی دارند ولی به نام خود آنها ثبت نمی‎شود و برای ثبت آنها در دنیا تلاش نمی‎شود. این وظیفه دانشگاهها و سازمانهای پژوهشی است که ادای دین به دانشمندان را در این برهه هم انجام دهند.

رئیس گروه اخلاق حرفه‎ای دانشگاه تهران در مورد اینکه چرا بیش از پرداختن به داشته‎های خودی به دیگران بها می‏دهیم و اینکه در نشستها و بررسی نظریات، متفکران و اندیشمندان ایرانی جایگاه بسیار کمرنگی دارند نیز گفت: این بحث یک نتیجه چند عاملی است یک عامل این است که ما خودیهایمان را کم می‎شناسیم.

قراملکی افزود: بسیاری از دانشمندانمان را نمی‏شناسیم چه معاصرین و چه گذشتگان را و این دلیل کم بها دادن به آنهاست .دیگر اینکه ما میراث گذشتگانمان را به زبان روز نداریم اما میراث غربیها جذاب و به زبان روز است و وقتی جذاب و به روز باشد ناخودآگاه طرفدار بیشری پیدا می‏کنند.عامل دیگر هم این است که بسیاری از نقل قول کردنها از دانشمندان و اندیشمندان غربی مد شده است و روشنفکران ما علاقه دارند از افرادی که در غرب در اندیشه‏های تازه دستی دارند نام ببرند.