سال 60 بود هنوز یادم هست ؛ همان سال های آغاز جنگ. ناصر درفشی فر ، کارمند سازمان تربیت بدنی که بچه کوچکی  داشت. یک روز داوطلبانه رفت جبهه و فکر کنم 3 روز بعد بود که شهید شد و جنازه اش را آوردند. این ورزشگاه یک زمین خاکی بود به اسم ورزشگاه کن. وقتی درفشی فر به شهادت رسید اسم ورزشگاه را گذاشتند به نام این عزیز. برای همین است وقتی روز اول آمدم و دیدم که ورزشگاهی که قبلا خاکی بود این قدر شیک شده ، تعجب کردم.

 

من دلخور شدم. روی آنتن از سئوالت ناراحت شدم آقای حیدرپورعزیز. من محمد مایلی کهن هستم . مرا خیلی ها می شناسند. آدمی نیستم که پستی بگیرم و ساکت بنشینم. من همین حالا هم به کاشانی گفتم اگر اشتباهی ببینم ، اولین منتقدش خواهم. یکبار گفتم او برادر شهید است ، این بار هم که پیشش رفتم گفتم تو باید پاسخگوی خون برادر شهیدت باشی اگر تصمیم اشتباهی بگیری. منی که نه جبهه رفتم و نه خانواده شهید هستم مسئولیت کمتری نسبت به او دارم و این را خیلی رک به خودش هم گفتم.

 

( حاجی از ما می خواهد تا به رختکن های مجموعه برویم. جایی که دو رختکن مجهز ، سونا و جکوزی، رختکن داوران و سالن بدنسازی مجهز پرسپولیس آماده شده.) من اگر گفتم باید از این مدیر تشکر کرد برای این ساخت و ساز ها بوده. قطعا این ها را او با پول خودش نساخته که مدیران قبلی هم هیچ کدام شان از جیب خودشان خرج تیم نکردند. مگر امثال عبده و خسروانی که سال های سال قبل برای این دو تیم ورزشگاه ساختند از جیب خودشان خرج کردند؟ از بیت المال خرج کردند اما همان هایی که ساختند برای این فوتبال ماند. توانستند آن چیزهایی را که ساختند با خودشان ببرند؟ این ساخت و ساز ها برای ورزش مان می ماند . من این را می گویم.

 

وقتی در خیابان راه می روم کسی به من نمی گوید مایلی کهن پست گرفته تا سکوت کند. به عکس خیلی ها ، من هنوز هم گاهی علی رغم آنکه اتومبیل شخصی دارم برای رفتن به مرکز شهر از مترو و اتوبوس استفاده می کنم .چون  ماشین من سال هاست که به لطف مسئولان سازمان ورزش طرح ترافیک ندارد. سالها قبل بود ، رفتم دنبال طرح. این طوری بود که اسمم را سازمان معرفی می کرد و خودم پولش را می دادم و طرح می گرفتم اما یکی از مسئولان وقت گفت نمی شود این کار را کرد . گفت من برای همسرم هم طرح نگرفتم . حرفش خیلی ناراحتم کرد.  او من  را با این همه سابقه ملی ، کار در سازمان و... با همسرش مقایسه کرد. از دفترش زدم بیرون و گفتم دیگر طرح نمی گیرم. حتی یادم هست با این که آن موقع کاشانی را نمی شناختم اتفاقی همدیگر را دیدم و گفت مدارکت را بده تا برایت طرح ترافیک بگیرم . اما  باز هم قبول نکردم و دیگر هیچ وقت طرح نگرفتم. الان می گویم خدا پدر آن بنده خدا را بیامرزد چون در محدوده طرح جای پارک گیر نمی آید و این طوری می توانم با اتوبوس یا مترو بگردم و مردم را ببینم. اتفاقا خیلی با مردم هم صحبت می شویم و در خیلی از این مواقع شاید تعریف کنند یا انتقاد اما هیچ کس به من نگفته دنبال پست و مقام هستی. من هر جا مشکلی را ببینم ، می گویم. مثلا همین ورزشگاه را ببین. این همه هز ینه شده اما نمی آیند یک مقدار ظرافت به خرج بدهند و مثلا پریزهای برق را تمیز کاری کنند. فکر کردی فرق ورزشگاه های خارجی با ورزشگاه های ما در چیزهای غیر از این هاست؟

 

مرا در حرف های به این متهم کردی که انتقاد می کنم تا پست بگیرم اما واقعا فکر می کنی من دنبال پست و صندلی هستم؟ باید بدانی که من محمد مایلی کهن هستم. نمی گویم اشتباه نمی کنم اما پای عقایدم می ایستم. خیلی از آقایانی که این روزها از درد تیم می گویند اگر می رفتند در هیات مدیره ، دیگر کلامی انتقاد نمی کردند اما من کسی بودم که به عنوان عضو هیات مدیره انتخاب شدم اما وقتی دیدم این فقط یک پست دهان پر کن است و قابلیتی ندارم ، انصراف دادم. با اینکه کارمند سازمان ورزش بودم حاضر نشدم استعفاء بدهم و در نامه ام آشکارا نوشتم از این سمت کناره گیری می کنم.

 

از حاجی درباره رقم قراردادش می پرسیم. اینکه می گویند او با قراردادی 200 میلیونی به پرسپولیس آمده. حاجی لبخندی می زند و می گوید:« 200 میلیون که شاخ گاو است. من حتما بیشتر از این گرفتم که بیایم در کنار پرسپولیس ( می خندد.) روز اولی هم که آمدم اینجا برگه قرارداد سال 1354 ام با پرسپولیس را آوردم و نشان بچه های خبرنگار دادم. برگه ای که در آن نوشته شده بود 10 هزار تومان برای یک سال و ماهانه هم 1500 تومان. بعد از دو بازی چون خوب بازی کردم قراردادم برای هر ماه شد 2000 تومان.

 

از او درباره این می پرسیم که آیا دوست داشته مربی پرسپولیس شود و پاسخ می دهد:« برای این فصل؟ من الان مدیر فنی پرسپولیس هستم.» می گوییم نه این فصل و سئوال مان مربوط به همه این سال هاست. او می گوید:« شما می پرسید و جواب سئوال تان را می دهم. چه کسی هست که دوست نداشته باشد سرمربی پرسپولیس شود؟ من هم خیلی دوست داشتم که روزی سرمربی این تیم می شدم اما برای اینکه بدانید چرا هیچ وقت این فرصت را بدست نیاوردم باید بروید از آنهایی بپرسید که مسئولیت تیم را داشتند و هیچ وقت مرا انتخاب نکردند. من نمی توانم جوابی به این سئوال تان بدهم.»

 

من برای آمدن به پرسپولیس قراردادی امضا نکردم. راستش روز اول نشستم حرف هایم را با کاشانی زدم و گفتم که هر وقتی که فکر کنم نمی توانم بمانم ، می روم. گفتم اگر مشکلی ببینم خیلی راحت می گویم. گفتم نمی شود محمد مایلی کهن جایی باشد و ببیند روی سکوها دارند به علی پروین حرفی می زنند یا علیه علی دایی و تیم استقلال شعار می دهند. اینکه مثلا بگویند استیلی یا مایلی کهن سرور کسی هستند در کت من یکی نمی رود. این را گفتم و خواستم که درباره اش به لیدرها هم توضیح بدهند. فعلا که شرایط خوب است امیدوارم تا آخرش هم همین جوری بماند. من یک عمر شعار اخلاقگرایی دادم . ممکن است با خیلی از بزرگترهای تیم مثل سابق گرم نباشم اما آنها بزرگتر هستند و احترام تک ، تک شان واجب. من اگر توهینی ببینم یا برخورد می کنم یا اگر نتوانم ، می روم. شما از من می پرسید برای آمدن به پرسپولیس قرارداد امضا کردم و پاسخ می دهم قول شفایی ام مهمتر از قراردادهای کتبی ام است. من پای حرفم می مانم نه برگه قرارداد.

 

مدیرفنی به کسی می گویند که از ابتدای فصل کنار یک تیم باشد و در مکانیسم انتخاب مربی نقش داشته باشد. در واقع مدیر فنی کسی است که مربی را ساپورت می کند. رابط بین مربی و مشکلات فنی و حاشیه ای است با مدیر باشگاه. یعنی این طور نیست که مدیر باشگاه هر روز با بازیکنان ، مربیان و تیم برخورد داشته باشد بلکه این مدیر فنی است که رابط تیم و مدیر باشگاه می شود. ممکن است یک مدیر فنی چند سال در یک تیم بماند . در این مدت مربیانی هم بیایند و بروند، مثل نقشی که خورخه والدانو در رئال داشت . اما شرایط من با پرسپولیس فرق می کند. در حقیقت من الان بیشتر یک مشاور هستم. نکاتی که لازم است را به حمید می گویم. بر اساس قراردادی که دارم ، سعی می کنم قبل از همه سر تمرینات بیایم و آخر از همه هم بروم. من نکاتی که لازم باشد را می گویم یا اگر حمید و دیگر بچه های تیم مشورتی بخواهند هر کمکی از دستم بر بیاید انجام بدهم.

 

سعید عزیزیان را که می بینم بغض می کنم. یاد روزی می افتم که چهار سال خانه نشین شد. ما داشتیم در زمین شماره 4 آزادی در یک زمین مخروبه ، تمرین می کردیم که یکی از بچه ها روی پایش تکل رفت و ساق پایش شکست. هم نازک نی و هم درشت نی . طوری شده بود که استخوان هایش از جوراب زده بود بیرون. نه پزشکی کنار تیم داشتیم ، نه امکاناتی. من که لیسانس تربیت بدنی داشتم ، تنها کسی در آن جمع بودم که کمی کمک های پزشکی می دانستم. یک تکه فلز پیدا کردیم و پایش را آتل بستیم و با تاکسی همین آقا قاسم عبدالصمدی ( مسئول تدارکات تیم) بردیمش به بیمارستان پارس. خدابیامرزد دکتر شهرستانی را که پایش را عمل کرد. سعید برای آن مصدومیت 4 سال افتاد گوشه خانه و کسی نبود که حتی حالش را بپرسد. بعضی وقت ها یکسری از کم لطفی ها زندگی بچه ها را زیر و رو کرد. واقعا هر بار سعید را می بینم یاد آن روز می افتم و بغض گلویم را می فشارد.

 

نمی خواهم شعار بدهم اما سال قبل سعی کردیم واقعا سقف قرارداد را رعایت کنیم و این کار را کردیم. ما شاید تنها تیمی بودیم که با 4 میلیارد و 300 میلیون تومان تیم  را بستیم. این رقم  شامل قرارداد تمام بازیکنان و کادرفنی مان، پزشکی و تدارکات بود. بعضی اوقات از ساعت 7 صبح می رفتم باشگاه و تا شب هم می ماندم چون به کاری که می کردم ایمان داشتم. اول فصل قبل همه می خواستند انصاری فرد را بخرند و ببرند اما من زیر بار نرفتم. استیل آذین می گفت 600 میلیون برای رضایتنامه این بازیکن می دهد اما قبول نکردم. او 200 میلیون از ما گرفت. اگر خوب بازی می کرد در نیم فصل اول 15 میلیون و نیم فصل دوم هم همین مبلغ به قراردادش اضافه می شد. به ازای هر گلی که می زد و تیم می برد هم یک میلیون می گرفت. برای پاس گل هایی که نتیجه اش می شد برد تیم همین پول را می گرفت. فصل قبل رقم کلی قراردادش 250 میلیون هم نشد اما ماند و نسبت به سال قبلش که 13گل زده بود هم برای ما بهتر بازی کرد. البته چون دانشجو بود گفتم باید باشگاه پول تحصیلش را هم بدهد. این بندهایی بود که در قرارداد شهباززاده و میلاد غریبی هم آورده بودیم. دو پسر جوانی که مطمئنم با اینکه از شهرستان آمدند امسال چهره می شوند. شهباززاده که از اردبیل آمده و. غریبی که در تیم گچساران بازی کرده.

 

روی آنتن گفتم با یکی رفیق هستی الان ناراحتی آقای حیدرپور اما مرا با رگبار خبرها و حرف های شان می زنند اما فقط سعی می کنم با حرکات بدنم مانع اصابت گلوله های شان بشوم. این همه گفتند با فلانی لابی می کند یا با فلان کس دوست است اما اشکالی ندارد. رفتم کاندیدای مجلس شدم ، خودم تنهایی روی یک برگه هایی که اندازه کارت پستال بود این شعر خدابیامرز محمد نوری را که گفته بود:« ما برای اینکه ایران ، گوهری تابان شود ، خون دل ها خورده ایم » را نوشتم و زیرش آوردم :« محمد مایلی کهن ، کاندیدای مستقل نمایندگی مجلس، اگر مرا می شناسید و به من اعتقاد دارید رای بدهیدو به دیگران هم توصیه کنید» یادم هست علیرضا دبیر زنگ زد و لطف داشت و گفت اگر می خواهی برایت تبلیغات کنیم . از او فقط تشکر کردم. باز هم دستش درد نکند که معرفت کرد. همین آقای کاشانی زنگ زد و گفت اگر دوست داری اسمت را در یکی از لیست ها بگذاریم. این طوری رای می آوری. من قبول نکردم و خودم برگه ها را در میادین و اطراف ورزشگاه پخش می کردم . حتی یک روز در کنار ورزشگاه آزادی مامور شهرداری برگه ها را از دستم گرفت. مردم زیادی که من را دیدند ، گفتند نمی خواستیم رای بدهیم اما چون تو کاندیدا شدی ، به خاطر تو رای می دهیم. اما مشکل این بود که من مستقل بودم و فقط خودم داشتم برای خودم تبلیغ می کردم. هیچ وقت نخواستم زیر بلیت کسی باشم و انشالله تا زنده باشم هیچ وقت این اتفاق برایم نمی افتد. البته این را هم بگویم در انتخابات من 95 هزار و 876 رای آوردم و نفر 96 لیست تهران شدم.

 

خیلی ها می آیند و می گویند که در ورزشگاه علیه ات ناسزا گفتیم یا فحش دادیم. همه را بخشیدم و از کسی دلخوری ندارم. خودم هم اگر به کسی بدی کردم سعی کردم عذرخواهی کنم. من بچه پایین شهر هستم . بچه یک خانواده زحمتکش . مادرم خدابیامرز مرا با کارگری بزرگ کرد و می دانم از کجا به کجا رسیدم. هیچ وقت گذشته ام را فراموش نمی کنم. هیچ وقت هم سعی نکردم ریا کنم. اگر حرفی زدم یا کاری کردم بر اساس اعتقاداتم بوده. نیروی امنیتی بودن یک شغل خوب است که عده ای برای دفاع از کشور این کار را می کنند و دست شان هم درد نکند اما من همه عمرم یا فوتبال بازی کردم و کارمند تربیت بدنی بودم. هیچ وقت بر نداشتم در دستم تسبیح دو متری بچرخانم و ادای متوسل بودن را در بیاورم. 6 تا گل که به کره زدیم دستم را گرفتم رو به آسمان و گفتم خدایا شکرت. همین . راستش همه آنهایی که حرفی درباره ام زدند را می بخشم و فقط از آنهایی نمی گذرم که تهمت امنیتی بودن را به من زدند.