به گزارش گروه بین الملل مشرق به نقل از "القدس" سیور بلوتسکر، تحلیلگر روزنامه صهیونیستی یدیعوت آحارونوت، در تحلیل وقایع جاری در اردن و آینده روابط رژیم صهیونیستی با این کشور می‌نویسد: شمعون پرز که در آن زمان وزیر خارجه کابینه وحدت اسحاق شامیر بود، در تابستان 1987 ميلادي بطور مخفیانه در لندن با ملک حسین پادشاه اردن دیدار می‌کند و با وی به توافقاتی درباره سازش فراگیر دست می‌یاید. پرز به سرزمین‌های اشغالی بازمی گردد و با غرور از این موفقیت با رسانه‌ها سخن می‌گوید که خشم اسحاق شامیر را برمی‌انگیزد و همین موجب می‌گردد تا پرز از موضع خود عقب نشینی کند. این گونه است که اسرائیل آخرین فرصت بزرگ خود را برای سازش نهایی با پادشاهی اردن و روشن شدن وضعیت کرانه باختری از دست می‌دهد.
روند جریانات بعدی واقعیت این گفته را برملا ساخت، چون روند امور بگونه‌ای بود که نه تنها امیدوار کننده نبود بلکه به نوشته آوی شلایم، مورخ انگلیسی ـ یهودی در کتابش "ملک حسین، خط‌مشی سیاسی" اوضاع بسیار ناامید کننده نیز بود.

شلایم که درکتابش روایتگر رابطه گرم و صمیمانه ملک حسین و پرز و یاسر عرفات است، در ادامه می‌نویسد: پادشاه اردن و نخست وزیر رژیم صهیونیستی پس از مدتی در ژوئیه 1985 در لندن با یکدیگر دیدار کردند و طی آن دیدار نه درباره صلح و سازش که درباره برگزاری کنفرانسی دراین‌باره با یکدیگر گفت وگو کردند.

پادشاه اردن خواستار برگزاری کنفرانسی بین المللی میان رژیم صهیونیستی با همسایگانش و با مشارکت هیئتی فلسطینی بود که فلسطینیان طرفدار و حامی سازمان آزادیبخش فلسطین را دربرگیرد؛ اما پرز بااین ایده موافق نبود. آمریکایی‌ها نیز مردد نشان دادند و برگزاری آن را بی‌مورد دانسته و ملک حسین و عرفات را تحقیر کردند. آمریکایی‌ها در آن زمان درگیر شوروی و فروپاشی آن بودند.

شلایم در ادامه نقل داستان خود چنین می‌گوید: تماس‌های پنهانی و مخفیانه با اسرائیل تا آوریل 1987 ميلادي ادامه داشت تا این که در این تاریخ دیدار تاریخی میان پرز و ملک حسین انجام شد که در پایان منجر به تدوین سندی مشترک میان آن دو شد.. اما آن سند چه چیز را دربرمی گرفت؟ .. هیچ چیز.

این پرفسور یهودی ادامه می‌دهد: توافقنامه لندن فقط به روند مذاکرات و نحوه برگزاری آن پرداخته بود.. مشروحی از اقداماتی رسمی که منتهی به برگزاری کنفرانس چند جانبه خاورمیانه با مشارکت غیر مستقیم فلسطینیان شود، تا به موجب آن هئیت‌های تحقیق و تفحص دو جانبه تشکيل شود.

شلایم می گوید: توافقنامه در اینجا نیمه‌کاره می‌ماند و پادشاه اردن و نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی به هیچ توافق نهایی یا سازش دائمی دست نمی‌یابند .. در واقع در توافقنامه لندن هیچ صحبتی از مرزها و مناطق و پایتخت و پناهندگان و شهرک‌ها و شهرک‌نشینان و حتی جدای از دولت یا کشور به موجودیتی فلسطینی اشاره نشده بود.

وي تأکید می‌کند: این توافق در واقع برگه کاری بود برای برخی تا به دنبال برگزاری کنفرانسی خیالی و ذهنی باشند نه بیش از آن .. قطعنامه 242 سازمان ملل متحد که سازمان دهندگان کنفرانس به آن چنگ زدند، هیچ‌گاه برگزار نشد.

پرز باردیگر برخلاف داستان و حقایق امر به محض بازگشت و دیدار با شامیر توافقنامه را برای وی خواند، شامیر به معنای این که چیزی از آن درنیافته و بی‌توجه به آن شانه‌هایش را بالا انداخت .. او نیز تمایلی به این کنفرانس نداشت .. نه کنفرانس که به هیچ چیز .. این توافقنامه نه در کنست و نه در کابینه رژیم صهیونیستی هیچ‌گاه مطرح نشد و این موجبات تکدر خاطر و آزردگی پادشاه اردن از پرز را فراهم آورد.. به همین دلیل به جای کنفرانس صلح کنفرانس عربی در عمان پایتخت اردن برگزار شد تا بار دیگر اعراب در آن نطق کنند و یاوه بگویند.

یک‌سال پس از کنفرانس بی‌نتیجه لندن انتفاضه اول در ژوئیه 1988 ميلادي آغاز شد و اردن بطور کامل با کرانه باختری قطه رابطه کرد و به این ترتیب اردن قاطعانه درباره کرانه باختری نظر خود را اعلام کرد.

در اینجا شلایم این سؤال را مطرح می‌کند که آیا واقعا همه چیز تمام شد؟ و پاسخ می‌دهد: بله، توافقنامه اسلو و صلح اسرائیل – اردن بی‌نتیجه به پایان راه رسید و رویای راست صهیونیست در ساقط کردن اردن هاشمی و تأسیس جمهوری فلسطینی در آن برباد رفت.

شلایم در ادامه این تحلیل می‌نویسد: اما تاریخ بازی‌های بسیاری دارد، چون هم اکنون پادشاه اردن تحت فشارهای بسیاری است تا در این کشور دست به اصلاحات بزند و دموکراسی را در این کشور برقرار و دوباره انتخابات را با حضور احزاب از تمام جریان‌ها و جناح‌ها برگزار کند و در این صورت به اعتقاد تمام کارشناسان و صاحبنظران این فلسطینیان هستند که اکثریت را در پارلمان به خود اختصاص خواهند داد.. اردن دموکراتیک به جمهوری تبدیل می‌شود که اکثر وزرای دولت آن را نمایندگان احزاب فلسطینی تشکیل می‌دهند.

در پایان این پرفسور صهیونیست تأکید می‌کند: به این ترتیب کاری را که پرز و ملک حسین براحتی می‌توانستند در دیدارهای خود در لندن به انجام برسانند و بدان وسیله اهداف مورد نظر خود را محقق کنند، ناکام و بی‌نتیجه باقی گذاشتند تا هم اکنون اردنی‌ها با توجه به اهداف مد نظر خود آن را محقق نمایند.