به گزارش مشرق به نقل از فارس، تا به حال غصه دار و غمگين نديده بودمش. هميشه دندان هاي صدفي سفيد فاصله دارش از پس لبان خندانش ديده مي شد. قرص روحيه بود! نه در تنگناها و بزبياري ها کم مي آورد و نه زير آتش شديد و ديوانه وار دشمن. يک تنه مي زد به قلب دشمن.
اسمش قاسم بود. پدرش گردان ديگر بود. تره به تخمش مي رود، قاسم به باباش. هر دو بَشاش بودند و دل زنده. خبر شهادت دادن به برادر و دوستان شهيد، با قاسم بود.
- سلام ابراهيم. حالت چطوره؟ دماغت چاقه؟ راستي ببينم تو چند تا داداش داري؟
* سه تا، چه طور مگه؟
- هيچي! از امروز دو تا داري. چون داداش بزرگت ديروز شهيد شد!
* يا امام حسين!
به همين راحتي! تازه کلي هم شوخي و خنده به تنگ خبر مي بست و با شنونده کاري مي کرد که اصل ماجرا يادش برود. هر چي بهش مي گفتم که: "آخر مرد مؤمن اين چطور خبر دادن است؟ نمي گويي يک هو طرف سکته مي کند يا حالش بد مي شود؟ "
مي گفت: "دمت گرم. از کي تا حالا خبر شهادت شده خبر بد و ناگوار؟! "
*منظورم اينه که يک مقدمه چيني، چيزي...
- يعني توقع داري يک ساعت لفتش بدم؟ که چي؟ برادر عزيزتر از جان! يعني به طرف بگويم شما در جبهه برادر داريد؟ تا طرف بگويد چطور؟ بگويم: هيچي دل نگران نشو. راستش يک ترکش به انگشت کوچکه پاي چپش خورده و کمي اوخ شده و کلي رطب و يابس ببافم و دلش را به هزار راه ببرم و بعد از دو ساعت فک تکاندن و مخ تيليت کردن خبر شهادت بدهم؟ نه آقاجان اين طرز کار من نيست. صلاح مملکت خويش خسروان دانند! من کارم را خوب فوت آبم. "
نرود ميخ آهنين در سنگ! هيچ طور نمي شد بهش حالي کرد که... بگذريم. حال خودم معطل مانده بودم که به چه زبان و حسي سراغ قاسم بروم و قضيه را بهش بگويم. اول خواستم گردن ديگران بيندازم. اما همه متفق القول نظر دادند که تو - يعني من - فرمانده اي وظيفه من است که اين خبر را به قاسم بدهم.
قاسم را کنار شير آب منبع پيدا کردم. نشسته و در طشت کف آلود به رخت چرک هايش چنگ مي زد. نشستم کنارش. سلام عليکي و حال و احوالي و کمکش کردم. قاسم به چشمانم دقيق شد و بعد گفت: "غلط نکنم لبخند گرگ بي طمع نيست! باز از آن خبرها شده؟ " جا خوردم.
- بابا تو ديگه کي هستي؟ از حرف نزده خبر داري. من که فکر مي کنم تو علم غيب داري و حتي مي داني اسم گربه همسايه چيه؟
رفتيم و رخت ها را روي طناب ميان دو چادر پهن کرديم. بعد رفتيم طرف رودخانه که نزديک اردوگاه بود. قاسم کنار آب گفت: "من نوکر بند کفشتم. قضيه را بگو، من ايکي ثانيه مي روم و خبرش را مي رسانم. مطمئن باش نمي گذارم يک قطره اشک از چشمان نازنين طرف بچکه! "
- اگر بهت بگويم، چه جوري خبر مي دهي؟
*حالا چي هست؟
- فرض کن خبر شهادت پدر يکي از بچه ها باشد.
* بارک الله. خيلي خوبه! تا حالا همچين خبري نداده ام. خب الان مي گويم. اول مي روم پسرش را صدا مي زنم. بعد خيلي صميمانه مي گويم: ماشاءالله به اين هيکل به اين درشتي! درست به باباي خدابيامرزت رفتي!... نه. اينطوري نه.
آهان فهميدم. بهش مي گويم ببخشيد شما تو همسايه تان کسي داريد که باباش شهيد شده باشد؟ اگر گفت نه. مي گويم: پس خوب شد . شما رکورد دار محله شديد، چون بابات شهيد شده!... يا نه. مي گويم شما فرزند فلان شهيد نيستيد؟ نه اين هم خوب نيست. گفتي بايد آرام آرام خبر بدم. بهش مي گويم، هيچي نترس ها. يک ترکش ريز ده کيلويي خورد به گردن بابات و چهار پنج کيلويي از گردن به بالاش را برد ... يا نه ....
ديگر کلافه شدم. حسابي افتاده بود تو دنده و خلاص نمي کرد.
- آهان بهش مي گويم: ببخشيد پدر شما تو جبهه تشريف دارن؟ همين که گفت: آره. مي گويم: پس زودتر برويد پرسنلي گردان تيز و چابک مرخصي بگيريد تا به تشييع جنازه پدرتان برسيد و بتوانيد زودي برگرديد به عمليات هم برسيد! طاقتم طاق شد. دلم لرزيد. چه راحت و سرخوش بود. کاش من جاش بودم. بغض کردم و پرده اشکي جلوي چشمانم کشيده شد. قاسم خنديد و گفت: "نکنه مي خواي خبر شهادت پدر خودت را به خودت بگي؟! اينکه ديگه گريه نداره. اگر دلت مي خواد خودم بهت خبر بدم! " قه قه خنديد.
دستش را تو دستانم گرفتم. دست من سرد بود و دست او گرم و زنده. کم کم خنده اش را خورد. بعد گفت: "چي شده؟ " نفس تازه کردم و گفتم: "مي خواستم بپرسم پدرت جبهه اس؟! " لبخند رو صورتش يخ زد. چند لحظه در سکوت به هم نگاه کرديم. کم کم حالش عادي شد تکه سنگي برداشت و پرت کرد تو رودخانه. موج درست شد. گفت: "پس خياط هم افتاد تو کوزه! " صدايش رگه دار شده بود. گفت: "اما اينجا را زديد به خاکريز. من مرخصي نمي روم. دست راستش بر سر من. " و آرام لبخند زد. چه دل بزرگي داشت اين قاسم.
* داود اميريان
