به گزارش مشرق به نقل از تابناک، اين کار که با سکوت شگفت انگيز و توجيه ناشدني رسانه ها و مسئولين داخلي همراه شده، نه تنها محيط زيست شکننده خليج فارس را در معرض نابودي قرار داده که مرزهاي آبي و مناطق حاکميتي و تماميت ارضي ايران در خليج فارس را نيز در معرض تهديد جدي قرار داده است.

ذکر اين مهم لازم است که ساخت سه جزيره به شکل نخل (Palm Lands) که طول هر کدام بيش از 6 کيلومتر است و يک جزيره بيضوي به شکل نقشه 5 قاره کره زمين (Universe) در منطقه‌اي به طول 9 کيلومتر و عرض 6 کيلومتر و با مساحتي نزديک 63 کيلومتر مربع که کاملا در تضاد با اکوسيستم طبيعي خليج فارس است، با سرمايه گذاري بيش از بيست ميليارد دلار در حال تکميل شدن است.

از سوي ديگر، سلطان بن سليم، مدير اين پروژه در اظهارات تجاوزگرانه اي، بي پرده فاش کرده که: «با توجه به اين که هم اکنون تنها بخش کوچکي از ساحل خليج فارس به امارات تعلق دارد، به هنگام پايان اين پروژه، دولت امارات با داشتن 1200 کيلومتر ساحل به مقدار کافي ابزار براي اعمال فشار به ايران در اختيار خواهد داشت»!

عمق اين کار فاجعه بار امارات متحده عربي، همزمان با پايان راه اندازي نخستين جزيره نخل نمايان شد؛ هنگامي که به اذعان رسمي مجريان، براي اين پروژه 1.65 ميليارد متر مکعب ماسه و 87 ميليون تن سنگ هاي صخره اي براي پي سازي و براي تکميل محوطه ها نيز يک ميليارد تن صخره ـ که به طور عمده از قاچاق سنگ هاي صخره اي از ايران تأمين شده ـ به محل آورده و مورد استفاده قرار گرفته است.

بنابراين، گذشته از پيامدهاي سوء محيط زيستي احداث جزاير مصنوعي در خليج فارس از جمله نابودي محيط زيست طبيعي ايران با تخريب خاک ها و سنگ هاي صخره اي کوهستان هاي ايران و انتقال آن ها به امارات، تهديد امنيت زيستي پرندگان مهاجر و جانداران جزاير غير مسکوني خليج فارس، نابودي پوشش زنده مرجاني به عنوان يکي از پتانسيل هاي مهم تجمع زيستي خليج فارس، تخريب پهنه بندي طبيعي بستر دريا و... پيامدهاي سوء ژئوپلتيکي نيز بر اين رفتار اماراتي ها مترتب است.

از مهمترين هدف ها و پيامد هاي سياسي گسترش جزاير مصنوعي توسط امارات نيز مي توان موارد زير را برشمرد: توسعه حريم مرزهاي دريايي امارات، توسعه طلبي ارضي با انتقال 12 ميل انحصاري ماهيگيري از کرانه هاي خشکي جنوب خليج فارس، تصرف گام به گام فلات قاره و بستر خليج فارس، بسترسازي براي راه اندازي کانال جايگزين تنگه هرمز و تبليغ و تثبيت نام جعلي براي خليج فارس از راه تبليغات رسانه اي و... .

به هر روي، بايد توجه داشت که جزاير مصنوعي امارات، در حالي بي سر و صدا و در بايکوت خبري رسانه اي ايران، يکي پس از ديگري سر از آب درمي‌آورند که نه تنها مخالفتي جدي از سوي نهادهاي مسئول ايراني نديده ايم، بلکه با کمال تأسف در برخي رسانه ها، روزنامه ها و سايت هاي اينترنتي داخلي، شاهد تبليغ پيش فروش منازل در اين جزاير نيز هستيم!

از سويي، تحميل خسارت هاي جبران ناپذير بر زيستگاه آبي خليج فارس، در حالي است که ايرانيان، تلاش چنداني در جلوگيري از فعاليت هاي غيرقانوني طرف اماراتي خود نداشته و از اين روي، فعاليت ناشايسته سازمان حفاظت محيط زيست ايران و بي توجهي مديران به ساخت جزاير مصنوعي اماراتي در خليج فارس در گام نخست با تهديد آشکار عليه ايران، ملت ايران را از حقوق طبيعي محيط زيستي و ژئوپلتيک خود در کرانه هاي شمالي و جنوبي خليج فارس محروم مي کند.

اين در حالي است که پيمان نامه حفاظت محيط زيست منطقه‌اي مهمي همچون «راپمي» توسط همه کشورهاي ساحلي خليج فارس، از جمله امارات در سال 1978 به امضا رسيده که در آن تأکيد شده است، آب هاي خليج فارس، بين المللي هستند و همه کشورها بايد به حريم آن احترام بگذارند و هر نوع توسعه اي که حريم آن را به خطر اندازد، براي کشورهاي همسايه آن ممنوع است، ولي نبود آگاهي رساني مناسب از سوي نهادهاي مسئول ايران و حضور نيافتن بازرسان سازمان ملل در اين منطقه و ارايه نشدن گزارش فاجعه محيط زيستي ساخت جزاير مصنوعي، دولت امارات را در اقدامات سودجويانه خود جسورتر ساخته است.

بنابراين، ضروري است مسئولان محيط زيستي و ديپلماتيک ايراني با بهره از اهرم ها و کنوانسيون هاي بين المللي، دنيا را به فاجعه دست ساخت اماراتي ها آشنا کنند و لازم است، اماراتي ها به عنوان تجاوزگران به زيستگاه طبيعي خليج فارس معرفي و نه تنها از ادامه فعاليت هاي تخريب گرانه خود بازداشته شوند، بلکه ملزم به پرداخت خسارت هاي محيط زيستي به ايران شوند.

گفتني است، در موردي مشابه، پيگيري مداوم مشکلات آلودگي محيط زيستي در خليج مکزيک و ارايه چندين گزارش بين المللي، باعث شد آمريکا آن را بزرگترين ضايعه زيست محيطي قرن بنامد و با جلوگيري از گسترش آلودگي، غرامت هاي هنگفتي هم از مسببان فاجعه محيط زيستي آن منطقه دريافت کند.