برنامه شب گذشته از چند جهت جالب توجه بود اول اينکه بار ديگر معلوم شد که اغلب ورزشکاران (به خصوص فوتباليست ها) با چه دستمزدهاي نجومي روبرو هستند و البته اينکه اين موضوع چقدر درست يا غلط است مد نظر اين اين گزارش نيست هرچند که بي شک نمي تواند درست باشد چرا که هرچند آقاي دايي اين مبالغ را (که در مورد ايشان چيزي بالغ بر 600 ميليون تومان تنها براي يک سال بود) در برابر فشار کاري خود ناچيز مي دانند، ولي در مقايسه با مشاغل پرزحمت تر و بعضا خطرناک که امثال آقاي دايي و ديگر همکارانشان حتي يک لحظه هم آن را تحمل نمي کنند، دستمزدهايي به مراتب بسيار پايين تر داده مي شود.
انتقاد اين گزارش به برنامه "نود" نيست که با مشي حرفه اي به مسايل مربوط به حوزه خود يعني فوتبال مي پردازد و آن طوري که انتظار است در عرصه هاي ديگر مانند عرصه فرهنگي، اجتماعي و حتي سياسي انجام شود، اجراي برنامه مي کند.
مخاطب اصلي اين گزارش مسئولان رسانه ملي و در راس آنها جناب آقاي مهندس ضرغامي است که در تلويزيون جمهوري اسلامي 2 ساعت آنتن زنده در اختيار يک شخص (فرقي نمي کند چه کسي) قرار مي‌گيرد تا از حقوق ماهي 50 ميليون تومان خود (اين حقوق به غير از آن مبالغ هنگفتي است که در طول خدمت مي گيرند) دفاع و عدم پرداخت آن را طلبکارانه پيگيري کند.
در نظام اسلامي آنتن زنده تلويزيون در اختيار يک نفر قرار مي گيرد تا از حقوق سالي 600 ميليون تومان که آن را حق مسلم خود مي داند دفاع کند ولي هيچ گاه نديديم حتي يک چهارم اين زمان، آن هم نه بصورت زنده مثلا در اختيار کارگراني باشد که فلان کارخانه حقوق ماهي 300 هزارتومانشان را نداده و مجبورند پس از چند ماه بي حقوقي، دست به اعتصاب بزنند و گاهي در اخبار بخوانيم که مثلا برخي از آنها نيز در پي اين سرخوردگي دست به اقداماتي از قبيل خود کشي بزنند.
به هرحال جا دارد تا بار ديگر بيانات و سفارشات بنيانگذار انقلاب اسلامي در خصوص حمايت از محرومان و اقشار مستضعف جامعه را به مسئولان محترم رسانه ملي يادآوري کنيم و بگوييم که حضرت امام(ره) به دليل حضور و مبارزات توده هاي محروم جامعه در صحنه هاي انقلاب و نقش اساسي آنان در شکل گيري و پيروزي نهضت پس از استقرار نظام اسلامي به طور مکرر و در پيام ها و سخنان خود «حمايت از محرومان و مستضعفان» را به صورت يک «وظيفه» و «مسئوليت» براي همه دولتمردان و کارگزاران حکومتي تبيين و تعيين فرمودند.
مواضع و ديدگاه هاي بنيانگذار انقلاب اسلامي در حمايت از توده هاي محروم جامعه فقط به صورت اعلام به مسئولان نظام و مشخص کردن وظيفه و مسئوليت براي آنان خلاصه و محدود نشد بلکه ايشان اين مواضع و سياست هاي محوري را در طول دوران پيروزي و به طور مستمر در مناسبت هاي مختلف به گونه اي مطرح کردند که مي توان اذعان داشت که حجم وسيعي از رهنمودهاي اين پيشواي بيدار و آگاه و ژرف نگر به حمايت هاي همه جانبه از محرومان و مستضعفان جامعه اختصاص يافته است.
جناب آقاي ضرغامي!
حضرت امام خميني(ره) زاغه نشينان و فقرزدگان را صاحبان اصلي کشور معرفي مي کنند و معتقدند که نهضت اسلامي را اين اقشار به رشد و پيشرفت روزافزون درآوردند و هم اينان هستند که سرمايه ها و پشتوانه هاي اصلي اين مملکت به شمار مي روند:
- «مملکت مال اين زاغه نشينان اطراف تهران است که من خدا مي داند براي اين ها غصه مي خورم و براي اين ها تا حالا فکري نشده. مملکت مال اين هاست. نهضت را اين ها پيش برده اند... ما مرهون اين ها هستيم. ما زندگيمان را اين ها اداره مي کنند... کوخ نشين ها هستند که سرمايه اين مملکتند نه آن کاخ نشين ها. خداوند اين کوخ نشين ها را براي ما حفظ کند.»
- «خدا نياورد آن روزي را که سياست ما و سياست مسئولين کشور ما پشت کردن به دفاع از محرومين و روآوردن به حمايت از سرمايه دارها گردد و اغنيا و ثروتمندان از اعتبار و عنايت بيشتري برخوردار شوند. معاذالله که اين با سيره و روش انبيا و اميرالمومنين و ائمه معصومين ـ عليهم السلام ـ سازگار نيست.»
- « آن چيزي که روحانيون هرگز نبايد از آن عدول کنند و نبايد با تبليغات ديگران از ميدان به در روند حمايت از محرومين و پابرهنه هاست چرا که هر کسي از آن عدول کند از عدالت اجتماعي اسلام عدول کرده است. ما بايد تحت هر شرايطي خود را عهده دار اين مسئوليت بزرگ بدانيم و در تحقق آن اگر کوتاهي بنمائيم خيانت به اسلام و مسلمين کرده ايم.»
- «همه مديران و کارگزاران و رهبران و روحانيون نظام و حکومت عدل موظفند که با فقرا و مستمندان و پابرهنه ها بيشتر حشر و نشر و جلسه و مراوده و معارفه و رفاقت داشته باشند تا متمکنين و مرفهين.»
در پايان جا دارد از جناب آقاي ضرغامي به عنوان رييس رسانه ملي که قرار است از آرمان هاي امام(ره) و انقلاب يعني حقوق مستضعفين و محرومان دفاع کند، بپرسيم آيا حاضريد همين وقتي را که در اختيار آقاي دايي قرار داديد، در اختيار اقشار بي بضاعت هم بگذاريد تا از حقوق حقه و از دست رفته خود در رسانه ملي دفاع کنند؟ و يا اينکه هر از چند گاهي يک خبر چند ثانيه اي و بدون تصوير مثلا در برنامه خبري 20:30 از اعتصاب کارگران فلان کارخانه پخش شود و تمام!