به گزارش مشرق، روزنامه لس انجلس تایمز در مقاله ای به قلم دویل مک‌مانوس می نویسد: برخی مقامات آمریکایی به فکر یک سناریوی دوم هستند که در صورت عدم حصول توافق هسته‌ای در مهلت مقرر، موافقتنامه موقت کنونی تمدید شود.اخبار هفته گذشته، برای مذاکره‌کنندگان آمریکایی که در تلاشند ایران را به پذیرش محدودیت‌های الزام‌آور در فناوری هسته‌ای خود متقاعد کنند، اخبار خوبی نبود. حسن روحانی رئیس‌جمهور ایران و محمدجواد ظریف وزیر امور خارجه وی هنوز می‌گویند اراده دستیابی به توافق را دارند اما آیت‌الله علی خامنه‌ای، رهبر عالی ایران، تاکید می‌کند در هرگونه توافقی آمریکا و کشورهای دیگر باید متعهد بشوند که تحریم‌های اقتصادی ایران را فوری لغو کنند. و چنین چیزی ممکن نیست.
آیت‌الله خامنه‌ای به هموطنانش هشدار می‌دهد که خود را برای «اقتصاد مقاومتی» آماده کنند، نه رونق اقتصادی که با پایان تحریم‌ها خواهد آمد.
یک مقام آمریکایی هفته گذشته به من گفت: «به نظر می‌رسد گرفتن بله از ایرانی‌ها روز به روز دشوارتر می‌شود.»
جان کری، وزیر خارجه آمریکا ماه گذشته گفت به اعتقاد وی امکان رسیدن به توافق در آینده نزدیک وجود دارد اما حالا شنیده‌ام که خوشبینی او کمتر شده است.
مذاکره‌کنندگان بشدت سرگرم کار هستند تا پیش از پایان ضرب‌الاجل 24 مارس به یک موافقتنامه دست یابند که فناوری هسته‌ای ایران را محدود کند، بازرسی‌های بین‌المللی سفت و سخت را به اجرا بگذارد و در ازای آن به‌تدریج تحریم‌های اقتصادی ایران را لغو کند.
چنین توافقی بزرگ‌ترین دستاورد دولت باراک اوباما، رئیس‌جمهور آمریکا در حوزه سیاست خارجی خواهد بود. اما حالا برخی مقامات آمریکا روی یک برنامه دوم متمرکز شده‌اند. اگر 24 مارس فرابرسد و احساس شود دستیابی به توافق به شکل وسوسه‌انگیزی نزدیک است، مذاکره‌کنندگان احتمالا پیشنهاد خواهند کرد گفت‌وگوها برای چند روز یا هفته دیگر تمدید شود. اما اگر هنوز نتوان ایران را به موافقت با شرایط مطلوب آمریکا و 5 شریک دیپلماتیک این کشور در مذاکرات- انگلیس، فرانسه، آلمان، روسیه و چین- متقاعد کرد، چه خواهد شد؟ در آن مرحله، هدف این خواهد بود که ایران از توسعه فناوری هسته‌ای که از آن می‌توان برای تولید سلاح هسته‌ای استفاده کرد بازداشته شود.
این یعنی حفظ- و حتی تقویت- تحریم‌های اقتصادی بین‌المللی. آمریکا و متحدانش در گام نخست تلاش خواهند کرد اطمینان حاصل کنند که ایران بابت شکست مذاکرات مقصر شناخته می‌شود. دیوید اس کوهن، معاون وزیر خزانه‌داری آمریکا هفته گذشته گفت: حفظ تحریم‌های بین‌المللی تا حد زیادی به این بستگی خواهد داشت که شرکای ما چه کسی را در شکست مذاکرات مقصر بشناسند.
آنتونی بلینکن، معاون وزیر خارجه آمریکا نیز گفت: بدون شک کسانی خواستار افزایش تحریم‌ها خواهند شد اما دوباره این بستگی به شرکای دیپلماتیک ما خواهد داشت. وی در این باره گفت: «ما تنها کسانی نیستیم که در این باره حق رای داریم». اما یک گزینه دیگر ظاهرا روز به روز محتمل‌تر می‌شود: تمدید موافقتنامه موقت کنونی با ایران که برنامه هسته‌ای تهران را در ازای لغو اندک برخی تحریم‌ها محدود کرده است.
براساس توافق کنونی، ایران به‌تدریج اورانیوم غنی‌شده خود را به شکلی تبدیل می‌کند که نمی‌توان از آن برای تولید سلاح استفاده کرد. در عوض، ماهانه 700 میلیون دلار از درآمدهای نفتی خود را که در خارج از ایران مسدود شده است، دریافت می‌کند.
این پول زیادی است اما در مقایسه با 130 میلیارد دلار پولی که در بانک‌های خارجی مسدود شده است و ایران در صورت لغو تحریم‌ها به آن دسترسی خواهد داشت بسیار ناچیز است. حال بیایید کاری غیرمعمول بکنیم: استقبال از کنگره بابت انفعال سازنده.
هفته گذشته سناتور مارک استفن کرک (جمهوریخواه) و سناتور رابرت منندز (دموکرات) در حال جمع‌آوری حمایت سناتورهای دیگر برای طرح تشدید تحریم‌های ایران در صورت عدم حصول توافق هسته‌ای در ضرب‌الاجل تعیین‌شده بودند. اوباما هشدار داد که چنین طرحی مذاکرات را به شکست می‌کشاند و به کشورهای دیگر اجازه می‌دهد تقصیر آن را بر گردن آمریکا بیندازند. منندز این هشدارها را رد کرد و با ناراحتی گفت این موضع اوباما شبیه مواضعی است که مستقیما از تهران می‌آید.
سناتور تام کاتن (جمهوریخواه) حتی صریح‌تر بود و گفت: «پایان این مذاکرات نتیجه ناخواسته اقدام کنگره نیست. پایان مذاکرات دقیقا نتیجه مورد نظر این اقدام است». اما کرک و منندز در مواجهه با هشدارهای دولت نتوانستند 67 رای لازم را برای فائق آمدن بر حق وتوی اوباما به دست آورند. آنها حتی نتوانستند رأی موافق همه 55 سناتور جمهوریخواه را کسب کنند. سناتور رند پال (جمهوریخواه) و سناتور جف فلیک (جمهوریخواه) با نظر اوباما موافق بودند. بنابراین، کرک و منندز طرح خود را تا پس از 24 مارس کنار گذاشتند، یعنی زمانی که نتیجه مذاکرات کنونی روشن‌تر خواهد شد.
در همین حال سناتور باب کورکر (جمهوریخواه) رئیس جدید کمیته روابط خارجی مجلس سنا پیشنهاد منطقی‌تری را مطرح کرد: طرحی که توافق هسته‌ای احتمالی را (در صورت امضا شدن) مشمول بازبینی در کنگره می‌کند. پیشنهاد کورکر که از حمایت گسترده هر دو حزب برخوردار است، ممکن است به کنگره 90 روز فرصت بدهد با توافق احتمالی مخالفت کند که در غیر این صورت این توافق به اجرا گذاشته خواهد شد.
کورکر به من (نویسنده مقاله) گفت:«ما بسیار نگرانیم... که دولت بیش از ایران برای دستیابی به توافق اشتیاق داشته باشد.» وی در عین حال گفت: به تاخیر انداختن طرح تحریم‌های جدید فکر خوبی بود چون چنین طرحی ممکن بود باعث شود کانون (نگرانی بین‌المللی) به جای اینکه روی ایران متمرکز شود، روی آمریکا متمرکز شود. کورکر همچنین گفت، اگر مذاکرات به شکست بینجامد آماده است تمدید موافقتنامه موقت کنونی را بررسی کند.
وی در این باره گفت: «وضع ما با ادامه یافتن (توافق موقت) بهتر است. اگر از مذاکرات کنار بکشیم همه چیز از هم می‌پاشد»؛ از جمله تحریم‌های بین‌المللی باقیمانده و محدودیت‌هایی که درباره فعالیت‌های هسته‌ای ایران وضع شده است. این موجب نمی‌شود هر دو حزب بر سر همه مسائل در برنامه جایگزین یا برنامه دوم اتفاق نظر داشته باشند البته هنوز. مشخص است که اگر مذاکرات با ایران به شکست بینجامد، ترتیبات «موقت» ممکن است مدت طولانی‌تری ادامه یابد، ترتیباتی که یک امتیاز بزرگ به ما می‌دهد: این به هر دو طرف امکان می‌دهد باز هم به مذاکرات ادامه دهند.
منبع: وطن امروز
