به گزارش مشرق به نقل از مهر، انتظار پر رفت و آمد‌ترين خانه محله بني هاشم را در بر گرفته بود و همه براي به دنيا آمدن سومين نوه پيامبر خاتم لحظه شماري مي‌کردند، چيزي نگذشت که همه مردم شهر از مولود زهراي اطهر (س) با خبر شدند ودر پنجم جمادي‌الاولي سال پنجم هجرت، دختر بزرگواري از دامن فرزند نبي خدا چشم به جهان گشود.
رسم خانه علي(ع) و فاطمه اين بود که براي انتخاب اسم فزرند خود دست به دامان پيامبر(ص) مي‌شدند، اما از قرار معلوم وقتي دختر سوم حضرت زهرا(س) چشممش به تماشاي دنيا باز شد پدربزرگش يعني پيغمبر(ص) در سفر بود، علي(ع) و فاطمه(ص) چند روزي صبر کردند تا نبي اکرم(ص) از سفر بازگردد.
پيامبر(ص) همين که مژده ولادت فرزند دخترش را شنيد به ديدارش رفت و نوزاد زهرا(س) را در آغوش گرفت وگل بوسه‌هاي محبت را به گونه‌هاي کوچکش افکند و پيامبر(ص) نام سومين فزرند علي(ع) و فاطمه(س) را زينب گذاشت و زينب يعني زينت پدر.
زينب کبري در دامان خاندان والا مقامِ ولايت و امامت تربيت يافت و در منزل وحي پرورش يافت و دانش اندوخت و حيا را از فاطمه(س)، علم و فصاحت و بلاغت را از علي(ع) يادگرفت و در حلم و بردباري، همسان امام مجتبي و در شجاعت و قوت قلب، بسان حضرت سيد الشهدا بود که سخنان کوبنده‌اش در کاخ يزيد جلوه‌اي از فصاحت و شهامت و ايستادگي بود.
از همان دوران کودکي ارتباط عاطفي ويژه‌اي بين زينب(س) و حسين(ع) برقرار بود و اين عشق و علاقه برادر و خواهري تا آنجا ادامه داشت که وقتي عبدالله جعفر به خواستگاري زينب کبري(س) آمد، شرط کرد که عبدالله به او اجازه دهد هر روز بتواند برادرش حسين(ع) را زيارت کند.
مي‌گويند دانش زينب(س) آنقدر بود که که بسياري از زنان مدينه نزد ايشان مي‌آمدند و از درس تفسير او بهره مي‌بردند و امام سجاد(ع) در مقام عمه بزرگوارش مي‌فرمايد که او دانشمندي الهي است و خداوند چشمه‌هاي زلال معرفت را بر قلب مبارکش جاري ساخته است.
در احوالات زينب کبري(س) نوشته‌اند در خشوع و خضوع و عبادت و بندگي مانند پدر و مادر بزرگوارش بود و شب‌ها را به تهجد صبح مي‌کرد و مدام قرآن تلاوت مي‌فرمود.
آن بانوي بزرگ اسلام در ميدان دشوار کربلا و از آنجا تا شام، در مشکل‌ترين حالات، نماز شب و عبادتِ خدا را ترک نگفت.
از ابن عباس، پسر عموي پيامبر(ص) نقل شده است که درباره زينب کبري چنين گفت: عقيله ما زينب، دختر علي(ع) در فصاحت و بلاغت و شجاعت ادبي، بي‌نظير بود. هنگامي که سخن مي‌گفت، مي‌پنداشتي علي(ع) سخن مي‌گويد.
و چه زيبا روز ولادت اين بانوي بزرگ اسلام، شير زن واقعه کربلا که توانست با پيام‌رساني خود ضامن بقاي اسلام باشد و از بازماندگان حادثه تلخ عاشورا مراقبت و پرستاري کند را روز پرستار ناميدند، پرستاران، خادمان بي‌منت و فرشتگان سپيدپوش جامعه هستند که لباس خدايي بر تن دارند و مقام معظم رهبري در خصوص جايگاه اين قشر دلسوز فرمودند: طرف حساب پرستار فقط خداست.
به درستي که پرستاري شغلي الهي است که مي‌تواند بالي براي پرواز باشد آنگاه که عاطفه پرستار از سرچشمه عاطفه زينبي جاري شود و جويبار رحمت و ايثار پرستار به چشمه تقواي الهي متصل باشد و اينگونه مي‌تواند پرستار در آسمان زيباي رضايت پروردگار پرواز کند.
