رابطه با امریکا یا هر کشور دیگری ابزاری است و باید در جهت منافع ملی به کار گرفته شود، البته بنده اسرائیل را کشور مشروع نمی‌دانم و لذا در این قضیه موضوعیت ندارد.

اصل، پیگیری منافع و اهداف ملی است. رابطه با امریکا به قول فقها نه واجب است و نه حرام، البته در دنیای به هم‌پیوسته کنونی، دو کنشگر مهم مانند ایران و امریکا به هر حال و خواسته یا ناخواسته با هم تعامل دارند- مثلا در بوسنی دهه 90 میلادی، افغانستان و عراق از 11 سپتامبر به بعد، سوریه، بحث هسته‌ای و ...- و بنده به دلایل متعدد معتقدم که ما از تعامل مستقیم کمتر ضرر می‌بینیم. چون واسطه‌ها چه دولتی و چه شخصی نه صداقت دارند و نه مسائل ما را به درستی می‌فهمند و نه پیام‌ها را درست منتقل می‌کنند. در تمام موارد، در انتقال پیام‌ها، به صورت ضمنی و حتی در برخی موارد به صراحت، نگرانی‌ها، منافع و برداشت‌های واسطه محوریت دارد، نه منافع و نگرانی‌های ما و یا منافع و نگرانی‌های آمریکا.

البته رابطه و یا به تعبیر صحیح‌تر تعامل مستقیم با امریکا بر خلاف نظری که بسیاری از مردم و حتی برخی نخبگان دارند، حلال مشکلات ما نیست و کار بسیار دشوار و نیازمند تمهیدات وسیع داخلی و جهانی است. ضمن اینکه تعامل به معنای رابطه دوستانه هم نیست. هیچ دو کشوری رابطۀ کاملا دوستانه ندارند و من اعتقاد دارم که روابط ما با امریکا هیچ‌گاه دوستانه نخواهد بود.[1]