به گزارش گروه فرهنگي مشرق، شبکه هاي سيماي جمهوري اسلامي براي ساعات پس از افطار مخاطبان خود تدارک مجموعه هاي تلويزيوني را ديده اند که به صورت متوالي، از دقايقي پس از اذان مغرب تا دقايقي مانده به نيمه شب ادامه پيدا مي کند.
شبکه تهران تنها شبکه اي است که سريال توليدي اش براي اين روزها با نام "نون و ريحون" به کارگرداني فرزاد موتمن رنگ و بوي طنز دارد. اين سريال که به زندگي و دل مشغولي هاي چند جوان مي پردازد، در قسمتي که شب گذشته پخش شد در ادامه داستان يکي از قهرمان هاي داستان که عاشق دختري کلاه بردار شده بود گفت و گويي را ميان اين دو به نمايش گذاشت که بر خلاف خط داستاني قسمت هايي که تا به حال به نمايش گذاشته شده رنگ و بوي تند سياسي داشت.
در اين بخش، عباس يکي از شخصيت هاي اصلي داستان در عالم رويا به ديدن دختر مورد علاقه اش در زندان مي رود. سميرا در عالم واقع به دليل کلاهبرداري به زندان افتاده است. در اين گفت و گو دختر به طرز کنايه آميزي مي گويد که پول ها را قرض الحسنه گرفته و کار خلافي نکرده است! با اين حال کار به اين جا ختم نمي شود و سميرا اشاراتي نيز به موضوعات روز دارد، در بخش ديگري از اين گفت و گو عباس از دختر مي پرسد که چرا هر کس که به زندان مي رود عابد و زاهد مي شود که در جواب سميرا به نقش بازجوها!در اين زمينه اشاره مي کند. عباس در بخشي ديگر از اين رويا از سميرا مي پرسد که چرا اين قدر لاغر شده که او در جواب مي گويد، رژيم گرفته و دکتر زندان حواسش هست که کسي غذاهاي چرب و مضر نخورد و با تاکيد مي گويد که شيشه نوشابه ها هم همه خالي هستند؛ ما اينجا دوغ مي خوريم.
وجود طنز منتقد سياسي يکي از ضروريات سينما و تلويزيون بوده و هست، اما عدم توجه به کيفيت و چهارچوب هاي لازم براي آن، طنز را به هزل و هجو سياسي تبديل مي کند. مجموعه هاي موفقي مانند "کاکتوس" اثر محمدرضا هنرمند و فيلم سينمايي "موميايي 3" از همين کارگردان نشان داد که تند ترين انتقادات سياسي را مي توان در قالب طنز خوب، مطرح کرد. اما گاه به دلايل نامعلوم با نزول کيفيت طنز، برخي آثار به شدت شبيه مطالب توهين آميزي مي شوند که هر روزه در شبکه هاي لس آنجلسي و يا پايگاه هاي اينترنتي اپوزيسيون خارج از کشور عليه جمهوري اسلامي به شکل هجوهاي سبک و مبتذل به نمايش منتشر مي شوند.
جاي تعجب است که مسئولين محترم صدا سيما نه حتي به جهت سياسي که اقلا به واسطه احترام به مخاطب توجهي به اين کنايه هاي سخيف نداشته و ندارند. کنايه هايي که باورهاي اجتماعي- ديني مردم مانند ارزش قرض الحسنه را – با چشم پوشي- به شوخي گرفته و از ارائه يک طنز سياسي وزين نيز عاجز است.