مشرق- سدیر صیرفی می‌گويد: نزد امام صادق عليه‌السلام بودم. سخن از مومن به ميان آمد. آن حضرت عليه‌السلام به من رو كرده و فرمودند: اى اباالفضل! نمى‌خواهى درباره مقام مومن نزد خداوند برايت سخن بگويم؟
عرض ‍ كردم چرا، بفرماييد.
فرمودند: هنگامى كه خداوند روح مومن را گرفت، دو فرشته مراقب اعمالش به آسمان رفته و به پيشگاه خداوند عرضه مى‌دارند: خدايا فلان بنده‌ات بنده خوبى بود، در طاعت تو شتابان و در نافرمانيت كند بود، و اكنون آن را بسوى خود برده‌اى، در اين حال چه دستورى مى‌فرمايى؟
خداوند به آنها دستور مى‌دهد: به دنيا بازگشته و در كنار قبر بنده ام باشيد. مرا تحميد، تسبيح، تهليل و تكبير نموده (*) و اين اعمال را براى بنده‌ام بنويسيد تا زمانی که او را از قبرش بر انگيزم....

متن حدیث:

ابى رحمه الله قال حدثنى عبدالله بن جعفر الحميرى عن احمد بن محمد عن الحسن بن محبوب عن سدير الصيرفى قال كنت عند ابى عبدالله عليه السلام فذكروا عنده المومن فاالتفت الى فقال ياا ابا الفضل الا احدثك بحال المومن عند الله قلت بلى فحدثنى قال فقال اذا قبض الله روح المومن صعد ملكاه الى السماء فقالا ربنا عبدك فلان و نعم العبد كان لك سريعا فى طاعتك بطيئا فى معصيتك و قد قبضته اليك فماذا تامرنا من بعده قال فيقول الله لهما اهبطا الى الدنيا و كونا عند قبر عبدى فاحمدانى و سبحانى و هللانى و كبرانى و اكتبا ذلك لعبدى حتى ابعثه من قبره...