به گزارش مشرق، این نوازنده و هنرمند صاحب نام موسیقی ایرانی که طی ماههای گذشته از بیماری سرطان رنج می برد، سرانجام بعد از مدت‌ها مبارزه با این بیماری بامداد روز جمعه 12 اردیبهشت‌ماه در سن 68 سالگی و در بیمارستان لاله دار فانی را وداع گفت.
زنده‌یاد محمدرضا لطفی در سال ۱۳۲۵ در شهر گرگان به دنيا آمد. در هنرستان موسيقی به مدت 5 سال به آموختن موسيقی پرداخت و موسيقی را نزد استادانی چون علی اكبر شهنازی و حبيب الله صالحی فرا گرفت. پس از پايان هنرستان به دانشكده موسيقی رفت و به تكميل آموخته هايش پرداخت.
مرحوم لطفی در سال ۱۳۵۳ به عضويت گروه علمی دانشكده موسيقی درآمد و در همين سال همكاری خود را با راديو آغاز كرد. به مدت يک سال و نيم به عنوان مدير گروه موسيقی دانشكده موسيقی هنرهای زيبای تهران به كار مشغول شد و پس از آن از اين سمت استعفا كرد. در سال ۱۳۵۴ گروه «شيدا» را راه‌اندازی كرد و به همراه گروه «عارف» به سرپرستی حسين عليزاده به بازخوانی و اجرای دوباره آثار گذشتگان پرداخت.
وی بعد از این فعالیتها کانون موسيقی «چاووش» را با همكاری هنرمندانی مثل حسين عليزاده، پرويز مشكاتيان و علی‌اکبر شكارچی راه‌اندازی كرد و در طی يک فعاليت چشمگير آثاری از اين گروه به جای ماند كه به گفته بسياری از اساتيد از بهترين كارهای موسيقی ايران به شمار می روند.
محمدرضا لطفی در سال ۱۳۴۳ جايزه نخست موسيقی دانان جوان را نيز كسب كرد. پس از انحلال «چاووش» و بعد از سفرهای زيادی که برای کنسرت به ايتاليا، فرانسه و آلمان داشت، در سال ۱۳۶۵ به آمريکا رفت. او علاوه بر کنسرتهای متعدد در سراسر آمريکا، مرکز فرهنگی هنری «شيدا» را در واشنگتن تاسيس کرد.
لطفی بعد از سالها دوری دوباره به وطن بازگشت و در مکتب خانه ميرزا عبدالله به تدريس علاقه مندان موسيقی و برگزاری کنسرت های متعدد مشغول شد .
«همیشه در میان»، «درویش خان»، «آب را گل نکنیم»، «گروه‌های سه گانه شیدا»، «سپیده»، «به یاد طاهر زاده»، «چهارگاه»، «بهانه از توست»، «به یاد عارف»، «بال در بال»، « تنها یک خاطره»، «صبح سحر»، «جان جان»، «شور خورشید»، «انتظار»، «رمز عشق»، «خموشانه»، «پرواز عشق»، «گریه بید»، «قافله سالار» از جمله آثاری هستند که زنده‌یاد لطفی با همراهی هنرمندان صاحب نام موسیقی ایرانی آن‌ها را تولید کرد.
خبرگزاری مهر درگذشت این هنرمند مطرح عرصه موسیقی ایرانی را به خانواده او و خانواده موسیقی ایران تسلیت می‌گوید.
زنده‌یاد محمدرضا لطفی در سال ۱۳۲۵ در شهر گرگان به دنيا آمد. در هنرستان موسيقی به مدت 5 سال به آموختن موسيقی پرداخت و موسيقی را نزد استادانی چون علی اكبر شهنازی و حبيب الله صالحی فرا گرفت. پس از پايان هنرستان به دانشكده موسيقی رفت و به تكميل آموخته هايش پرداخت.
مرحوم لطفی در سال ۱۳۵۳ به عضويت گروه علمی دانشكده موسيقی درآمد و در همين سال همكاری خود را با راديو آغاز كرد. به مدت يک سال و نيم به عنوان مدير گروه موسيقی دانشكده موسيقی هنرهای زيبای تهران به كار مشغول شد و پس از آن از اين سمت استعفا كرد. در سال ۱۳۵۴ گروه «شيدا» را راه‌اندازی كرد و به همراه گروه «عارف» به سرپرستی حسين عليزاده به بازخوانی و اجرای دوباره آثار گذشتگان پرداخت.
وی بعد از این فعالیتها کانون موسيقی «چاووش» را با همكاری هنرمندانی مثل حسين عليزاده، پرويز مشكاتيان و علی‌اکبر شكارچی راه‌اندازی كرد و در طی يک فعاليت چشمگير آثاری از اين گروه به جای ماند كه به گفته بسياری از اساتيد از بهترين كارهای موسيقی ايران به شمار می روند.
محمدرضا لطفی در سال ۱۳۴۳ جايزه نخست موسيقی دانان جوان را نيز كسب كرد. پس از انحلال «چاووش» و بعد از سفرهای زيادی که برای کنسرت به ايتاليا، فرانسه و آلمان داشت، در سال ۱۳۶۵ به آمريکا رفت. او علاوه بر کنسرتهای متعدد در سراسر آمريکا، مرکز فرهنگی هنری «شيدا» را در واشنگتن تاسيس کرد.
لطفی بعد از سالها دوری دوباره به وطن بازگشت و در مکتب خانه ميرزا عبدالله به تدريس علاقه مندان موسيقی و برگزاری کنسرت های متعدد مشغول شد .
«همیشه در میان»، «درویش خان»، «آب را گل نکنیم»، «گروه‌های سه گانه شیدا»، «سپیده»، «به یاد طاهر زاده»، «چهارگاه»، «بهانه از توست»، «به یاد عارف»، «بال در بال»، « تنها یک خاطره»، «صبح سحر»، «جان جان»، «شور خورشید»، «انتظار»، «رمز عشق»، «خموشانه»، «پرواز عشق»، «گریه بید»، «قافله سالار» از جمله آثاری هستند که زنده‌یاد لطفی با همراهی هنرمندان صاحب نام موسیقی ایرانی آن‌ها را تولید کرد.
خبرگزاری مهر درگذشت این هنرمند مطرح عرصه موسیقی ایرانی را به خانواده او و خانواده موسیقی ایران تسلیت می‌گوید.
