گروه فرهنگی مشرق به نقل از وبگاه بنیاد بین‌المللی امام رضا(ع)، امام علی‌بن موسی‌الرضا(ع) از لحاظ علمی منزلت بالایی داشت و از بیست و چند سالگی در مدینه به فتوا می‌نشست (ذهبی، 1409 – 1401ق، ج9، ص 388-387). آن حضرت در حرم پیامبر(ص) می‌نشست و هرگاه کسی از علمای مدینه در مسئله‌ای در می‌ماند،‌ همگی به امام اشاره می‌کردند و مسائل خود را از ایشان می‌پرسیدند و امام هم به آن‌ها پاسخ می‌گفت (طبرسی، 1417ق، ج2، ص64). امام رضا(ع) در هر شهری از مدینه تا مرو که اقامت می‌کرد، مردم پیش او می‌رفتند و درباره مسایل دینی خود سؤال می‌کردند (ابن بابویه، 1404 ق، ج2، ص196).
 
امام رضا(ع) پیوسته با قرآن مأنوس بود، آن را به دقت می‌خواند و در آیات آن تدبر می‌کرد و می‌اندیشید که درباره چه چیز و در چه وقت نازل شده است. گفتار، ‌پاسخ و مثال‌های آن حضرت همه برگرفته از قرآن کریم بود (ابن بابویه، 1404 ق، ج2، ص193).
 
در ادامه به نمونه‌ای از این روایات اشاره می‌شود:
 
ـ وحشتناک‌ترین حالتی که آدمی دارد سه موقع است: روزی که متولد می‌شود و از شکم مادر بیرون می‌آید و دنیا را می‌بیند، روزی که می‌میرد و آخرت و اهل آن را می‌بیند و روزی که مبعوث می‌شود و احکامی را مشاهده می‌کند که در سرای دنیا ندیده است و به درستی که خداوند عزّوجل در این سه موقع بر یحیی(ع) سلام فرستاده و ترس او را ایمنی بخشیده است و فرمود: «و سلام علیه یوم وُلد و یوم یَموت و یوم یُبعث حیّاً» [مریم، 15] نیز در این سه موقع بر خویش سلام کرده است و فرمود: «والسلام علی یوم وُلدت و یوم اَموت و یوم اُبعث حیّاً» [مریم، 33] (ابن بابویه، 1378ق، ج1، ص257؛ مجلسی، 1404ق، ج6، ص158)
 
منبع: مجموعه تفسیری امام رضا(ع)، چاپ اول 1392،‌ انتشارات بنیاد بین‌المللی فرهنگی و هنری امام رضا(ع)