به گزارش مشرق، چرا باشگاه‌های ایرانی از برند خود درآمدزایی نمی‌کنند؟ این روز‌ها که بحث خصوصی‌سازی باشگاه‌های فوتبال به ویژه استقلال و پرسپولیس داغ است بد ندیدیم نگاهی داشته باشیم به منابع درآمدزایی باشگاه‌های فوتبال دنیا؛ جایی که اگر باشگاه‌های فوتبال ما واقعا خصوصی شوند، برای کسب درآمد باید به سمت و سوی جذب منابع از این طریق بروند.
شاید کسب درآمد از طریق نام تجاری و لوگوی باشگاه برای ما عجیب و غریب باشد، ولی در فوتبال روز دنیا و در جایی که فوتبال به عنوان یک صنعت درآمدزا تلاش می‌کند از همه پتانسیل‌هایش برای ایجاد درآمد بهره ببرد، به عنوان یکی از ارکان درآمدزایی شناخته می‌شود. در ایران معمولا چنین راه‌هایی مورد غفلت واقع شده و توجه چندانی به آن نمی‌شود.
یکی از اصلی‌ترین و در عین حال ساده‌ترین این راه‌ها، ثبت برند یا نام تجاری باشگاه است که به درآمدزایی باشگاه‌ها کمک چشم‌گیری می‌کند.
جذب اسپانسر، ایجاد فروشگاه‌های مجازی، فروش آنلاین، صدور کارت اعتباری، فروش پیراهن، شال، پرچم و سایر موارد تنها بخشی از منابع درآمدی است که باشگاه‌ها در لیگ‌های حرفه‌ای به آن متکی هستند. این منبع درآمدی در ایران به بهانه‌های گوناگون که ریشه آن به ناآگاهی مدیران برمی‌گردد، نادیده گرفته می‌شود.
ثبت برند باشگاه پروسه چندان سختی نیست. تنها کافی است باشگاه‌ها به اداره ثبت شرکت‌ها بروند و لوگو، نام یا هرچیز دیگری را که شناسه باشگاه به شمار می‌آید ثبت کنند. پس از آن با استفاده اختصاصی از آن نام می‌توان به تولید کالاها و فروش آن به هواداران پرداخت.
بنا بر قانون ثبت شرکت‌های تجاری که در سال ۱۳۸۷ هم اصلاح شد، ایران به پروتکل جهانی این معاهده پیوسته و هر باشگاه یا شرکتی که برند خود را در ایران ثبت کند، هیچ شخصی امکان استفاده از همان لوگو را در هیچ کجای دنیا ندارد. پس با وجود این قانون، مشکل کار کجاست و چرا باشگاه‌های ایرانی برند خود را ثبت و از محل آن درآمدزایی نمی‌کنند؟
مشکل ثبت نکردن علامت تجاری را می‌توان ناشی از دو مسأله دانست؛ نخست ناآگاهی مدیران از تفاوت قانونی ثبت برند و علامت تجاری با قانون کپی رایت و دیگری تنبلی باشگاه‌ها در شکایت و پیگیری آن. کپی رایت قانونی است برای حفاظت از ارزش آثار علمی، هنری و فرهنگی که در سال ۱۳۸۴ با نام قانون حقوق مؤلف به تصویب رسید و به هیچ عنوان با قانون ثبت برند و علامت تجاری ارتباطی ندارد. بیشتر مدیران باشگاه‌ها از این موضوع بی‌اطلاع هستند و وقتی از آن‌ها درباره چرایی عدم ثبت علامت تجاری پرسیده می‌شود، در توجیه آن به موضوع کپی‌رایت اشاره می‌کنند. روی دیگر سکه اما به شکایت باشگاه‌ها و پیگیری آن برای جلوگیری از به‌کارگیری غیرقانونی برند ثبت شده توسط باشگاه‌های دیگر برمی‌گردد.
استقلال و پرسپولیس از جمله باشگاه‌هایی هستند که هنوز برند خود را ثبت نکرده‌اند. دولتی بودن این دو باشگاه در کنار تغییر مداوم مدیران این دو تیم، از جمله دلایلی است که هنوز برند سرخابی‌ها در ایران ثبت نشده و درآمدزایی هم از محل آن صورت نگرفته است. وصل بودن به محل درآمدهای دولتی و تنبلی مدیران برای کسب درآمد، باعث شده تا این دو تیم به رغم هواداران میلیونی خود نتوانند از محل ثبت برند خود هیچ پولی به دست آورند و حالا که بحث خصوصی‌سازی این دو باشگاه به راه شده، امیدواریم مسئولان این دو باشگاه به فکر کسب درآمد از این طریق هم باشند و فکری برای ثبت برند خود بکنند.
منبع: تابناک
شاید کسب درآمد از طریق نام تجاری و لوگوی باشگاه برای ما عجیب و غریب باشد، ولی در فوتبال روز دنیا و در جایی که فوتبال به عنوان یک صنعت درآمدزا تلاش می‌کند از همه پتانسیل‌هایش برای ایجاد درآمد بهره ببرد، به عنوان یکی از ارکان درآمدزایی شناخته می‌شود. در ایران معمولا چنین راه‌هایی مورد غفلت واقع شده و توجه چندانی به آن نمی‌شود.
یکی از اصلی‌ترین و در عین حال ساده‌ترین این راه‌ها، ثبت برند یا نام تجاری باشگاه است که به درآمدزایی باشگاه‌ها کمک چشم‌گیری می‌کند.
جذب اسپانسر، ایجاد فروشگاه‌های مجازی، فروش آنلاین، صدور کارت اعتباری، فروش پیراهن، شال، پرچم و سایر موارد تنها بخشی از منابع درآمدی است که باشگاه‌ها در لیگ‌های حرفه‌ای به آن متکی هستند. این منبع درآمدی در ایران به بهانه‌های گوناگون که ریشه آن به ناآگاهی مدیران برمی‌گردد، نادیده گرفته می‌شود.
ثبت برند باشگاه پروسه چندان سختی نیست. تنها کافی است باشگاه‌ها به اداره ثبت شرکت‌ها بروند و لوگو، نام یا هرچیز دیگری را که شناسه باشگاه به شمار می‌آید ثبت کنند. پس از آن با استفاده اختصاصی از آن نام می‌توان به تولید کالاها و فروش آن به هواداران پرداخت.
بنا بر قانون ثبت شرکت‌های تجاری که در سال ۱۳۸۷ هم اصلاح شد، ایران به پروتکل جهانی این معاهده پیوسته و هر باشگاه یا شرکتی که برند خود را در ایران ثبت کند، هیچ شخصی امکان استفاده از همان لوگو را در هیچ کجای دنیا ندارد. پس با وجود این قانون، مشکل کار کجاست و چرا باشگاه‌های ایرانی برند خود را ثبت و از محل آن درآمدزایی نمی‌کنند؟
مشکل ثبت نکردن علامت تجاری را می‌توان ناشی از دو مسأله دانست؛ نخست ناآگاهی مدیران از تفاوت قانونی ثبت برند و علامت تجاری با قانون کپی رایت و دیگری تنبلی باشگاه‌ها در شکایت و پیگیری آن. کپی رایت قانونی است برای حفاظت از ارزش آثار علمی، هنری و فرهنگی که در سال ۱۳۸۴ با نام قانون حقوق مؤلف به تصویب رسید و به هیچ عنوان با قانون ثبت برند و علامت تجاری ارتباطی ندارد. بیشتر مدیران باشگاه‌ها از این موضوع بی‌اطلاع هستند و وقتی از آن‌ها درباره چرایی عدم ثبت علامت تجاری پرسیده می‌شود، در توجیه آن به موضوع کپی‌رایت اشاره می‌کنند. روی دیگر سکه اما به شکایت باشگاه‌ها و پیگیری آن برای جلوگیری از به‌کارگیری غیرقانونی برند ثبت شده توسط باشگاه‌های دیگر برمی‌گردد.
استقلال و پرسپولیس از جمله باشگاه‌هایی هستند که هنوز برند خود را ثبت نکرده‌اند. دولتی بودن این دو باشگاه در کنار تغییر مداوم مدیران این دو تیم، از جمله دلایلی است که هنوز برند سرخابی‌ها در ایران ثبت نشده و درآمدزایی هم از محل آن صورت نگرفته است. وصل بودن به محل درآمدهای دولتی و تنبلی مدیران برای کسب درآمد، باعث شده تا این دو تیم به رغم هواداران میلیونی خود نتوانند از محل ثبت برند خود هیچ پولی به دست آورند و حالا که بحث خصوصی‌سازی این دو باشگاه به راه شده، امیدواریم مسئولان این دو باشگاه به فکر کسب درآمد از این طریق هم باشند و فکری برای ثبت برند خود بکنند.
منبع: تابناک
