نقرس با تشکیل ماده‌ای شیمیایی در خون موسوم به اسید اوریک ایجاد می‌شود که مقادیر کم آن برای بدن بدون ضرر است. اما هنگامی که سطوح آن افزایش می‌یابد، بلورهای ریز شن‌مانند اسید اوریک در مفاصل شکل گرفته و باعث التهاب، تورم و درد می‌شود.
دلیل اصلی که انسانها در معرض ابتلا به نقرس قرار دارند، تغییرات تکاملی است که در طول 20 میلیون سال گذشته در بدن صورت گرفته است.
میمونها و بستگان آنها فاقد یک ژن کاربردی برای پروتئین Uricase هستند که اسید اوریک را از بین می‌برند. این ژن طی سالها با چندین جهش ژنتیکی مواجه شده که آنرا بی‌استفاده کرده است.
دانشمندان با بررسی تفاوتهای بین دی‌ان‌ای‌ها برای Uricase در پستانداران مدرن توانستند شکل این پروتئین آخرین جد مشترک آنها را در کنار هم قرار دهند.
اریک گاوچر از موسسه فناوری جورجیا، این پروتئین ماقبل تاریخ را با قرار دادن توالی دی‌ان‌ای در ای‌کولای احیا کرد که دی‌ان‌ای باستانی را به پروتئین ترجمه کرد.
آنها به بررسی چگونگی عملکرد هر پروتئین در حذف اسید اوریک پرداختند. موثرترین نمونه، پروتئینی بود که 90 میلیون سال سن داشت و در زمانی که دایناسورها هنوز در زمین زندگی می‌کردند، وجود داشت.
با توجه به زمانی که ژن Uricase شروع به تنزل کرده، دانشمندان بر این باورند که جهش ژنتیکی در اثر افزایش مصرف میوه در رژیم غذایی اجداد انسان ایجاد شده است.
درمانهای کنونی نقرس از آنزیم بدست آمده از خوکها و میمونها استفاده می‌کند، اما بنظر می‌رسد که تاکنون نسخه باستانی از عملکرد بهتری در آزمایشات برخوردار بوده است.
این محققان اکنون به دنبال ثبت اختراع خود در مورد Uricase باستانی بوده و جزئیات این پژوهش در مجله PNAS منتشر شده است.
