به گزارش گروه فرهنگی مشرق به نقل از سایت جامع آزادگان، کم کم سال۶۳ به پایان می رسید و خاطرات تلخ این سال در سینه هایمان جاخوش کرده بود. می توان گفت، این سال، سال رعب و وحشت در بین اسرا محسوب می شد. به مرور توان استقامت بعضی ها، کم شد و این را با شرایط موجود در اردوگاه های مختلف شاید بتوان حق طبیعی بعضی از آنها دانست. ریزشی های هر اردوگاه را به دو علت به رمادیه ی۶ می آوردند:

اول آنکه آنها به لحاظ تغییرات فکری شان، زمینه ی درگیری در اردوگاه هایشان را فراهم می کردند. دوم آنکه بعثی ها از آنها به عنوان افرادی که می توانند در بین اسرای دیگر علیه نظام تبلیغ کنند، استفاده می کردند و به اردوگاه های دیگر می بردند. ولی در رمادیه ی۶ این موضوع برعکس بود. انقلابی ها را جدا می کردند و می بردند تا روی دیگر اسرا اثرمثبت نگذارند.

 پس از اختلاف سیاسی بین ایران و فرانسه و سخنان علی رضا معیری( معاون وقت وزیر امور خارجه ی کشورمان) مبنی بر اینکه فرانسه حق ندارد اجازه ی فعالیت سیاسی به منافقین بدهد، شیرازه ی درونی منافقین به هم ریخت و پس از مشکلاتی که برایشان پیش آمد مسعود رجوی فرانسه را ترک کرد، به عراق آمد و به دست بوسی صدام نائل شد. او سازمانش را در عراق- مثلاً- تقویت کرد، از این رو بعضی منافقین و جاسوس ها که در بین اسرا بودند نیز قدرت عرض اندام پیدا کردند.

راوی: آزاده حسین اسلامی