وی افزود: در آن زمان با اینکه جنگ بود و بعد از انقلاب هم زمان سازندگی بود و خیلی شهرها می‌خواستند تغییر و تبدیل پیدا کنند با این بودجه‌ها ساختیم چرا که به هر حال مملکت بضاعتی دارد و مقداری می‌تواند برای هر سازمان اختصاص دهد، ما برای بهداشت، آموزش، ورزش و ... هم پول می‌خواهیم و بودجه ما محدود است لذا باید دستگاه‌ها با همان مقدار که در اختیارشان می‌گذارند بسازند.
قائم‌مقام سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری با بیان اینکه خیلی آنجا جای چانه‌زنی نیست تصریح کرد: مشکل اینجاست که وقتی این پول را گرفتیم خرج چه کاری کنیم؟ آیا اتاق‌های مسئولان تبدیل به کاخ و پر از تجملات شود یا مرتب سفرهای خارجی رویم یا در سال 50 تا 60 سمینار الکیِ بیخود برگزار کنیم که فقط خرج هتل برای مهمانان گاهی تا چندصدمیلیون تومان می‌رسد که همین الان صورت‌حساب‌های آن به من می‌رسد؟
حجت یادآور شد: متأسفانه این بودجه‌ها به جای اینکه در جای مناسبی خرج شود، یک عده‌ای بین 100 تا 150 از سراسر کشور دعوت می‌کردند، یک هفته در هتل گران‌قیمت می‌ماندند و هزینه این 150 نفر را سازمان میراث فرهنگی می‌پرداخت در حالی که با این پول هزاران کار می‌توان انجام داد و صدها اثرا را می‌توان مراقبت کرد.
وی خاطرنشان کرد: این درحالی است که آثار ما در معرض خطر قرار دارند اما شاهد این نوع تشریفات بودیم، این موضوع به عشق و علاقه و تعهد سازمان برمی‌گردد و من به همه همکاران گفتم که باید از این تشریفات کم کنیم و به سمت نگهداری بهتر آثار برویم.
