متن کامل سخنان او چنین است:

 جمهور اوباما روزهای زیادی را برای مشاوره با کنگره و سران کشورهای مختلف در سراسر دنیا درباره اوضاع سوریه صرف کرده است. شب گذشته رئیس جمهور از همه ما در گروه امنیت ملی خود خواست با سران کنگره در این خصوص رایزنی کنیم که از جمله آن رهبر کمیته امنیت ملی کنگره بود. وی از ما خواست درباره آنچه که در خصوص حمله دهشتناک شیمیایی در حومه دمشق در هفته گذشته می دانیم عرضه کنیم. به عنوان کسی که سه دهه در کنگره آمریکا صرف کرده است باید بگویم می دانم این رایزنی راهی درست برای رئیس جمهور برای رسیدن به تصمیم گیری درباره نحوه و چگونگی استفاده از نیروی نظامی در صورت لزوم است و نیز اهمیت دارد که پیش از هر گونه تصمیم برای اقدام، سوال هایی سخت بپرسد و پاسخ هایی سخت بگیرد.

باور من این است که آنچه که باراک اوباما رئیس جمهوری امریکا انجام داده است، بهترین کاری است که می توان برای طرح کردن این موضوع با مردم آمریکا انجام داد. این مسئولیت ماست تا با شهروندانمان که به ما در دولت و کنگره برای امنیت خود اعتماد کرده اند، مشاوره کنیم. لذا انتشار امروز اطلاعات موثق و ارزیابی غیر طبقه بندی دولتی درباره آنچه که در سوریه روی داد تا این اندازه اهمیت دارد. این یافته ها به اندازه کافی روشن و محکم است.

من از شما نمی خواهم که سخنان مرا به خاطر داشته باشید؛ همه این گزارش را بخوانید، اسنادی از هزاران منبع که در حال حاضر در دسترس عموم هستند. خودتان اسنادی را که به دست دستگاه های اطلاعاتی درباره حمله شیمیایی صورت گرفته در ساعات اولیه بیست و یکم اوت در حومه دمشق از سوی رژیم اسد به نیروهای مخالف و مناطق تحت کنترل مخالفان یا مناطقی که می خواستند به کنترل در بیاورند، مطالعه کنید. دستگاه های اطلاعاتی ما با دقت اطلاعات مربوط به این حمله را بارها بازبینی کردند و باید به شما بگویم که این کار را به مراتب با دقت بیشتری از تجربه عراق بررسی کرده اند. ما دیگر این مساله را تکرار نمی کنیم.

ما گام های مناسب را بر می داریم تا اطلاعات را از طبقه بندی خارج و در اختیار مردمی قرار دهیم که خود می خواهند قضاوت کنند. با این حال، برای حفظ منابع خود، برخی از آنچه که می دانیم فقط برای اعضای کنگره ارائه می شوند که نمایندگان مردم آمریکا هستند. این بدان معناست که برخی از چیزهایی را که می دانیم نمی توانیم علنی کنیم. حال ببینیم چه می دانیم که می توانیم درباره اش صحبت کنیم. ما می دانیم که رژیم اسد برزگترین برنامه تولید تسلیحات شیمیایی را در همه خاورمیانه دارد. می دانیم که این رژیم بارها از این سلاح ها در سال جاری استفاده کرده است؛ از این تسلیحات در مقیاس کوچکتر استفاده کرده است ولی این تسلیحات علیه مردم خودش به کار رفته است که حمله چهارشنبه گذشته از این جمله است. می دانیم که رژیم به شدت مصمم بود تا حومه دمشق را از مخالفان خود پاکسازی کند و از اینکه نتوانسته بود این کار را بکند به شدت خشمگین بود.

ما می دانیم که سه روز پیش از این حمله، پرسنل تسلیحات شیمیایی رژیم سوریه در محل بودند و آمادگی های لازم را صورت می دادند. همچنین می دانیم که به عناصر رژیم گفته شده بود تا با زدن ماسک های گازی و احتیاط های لازم در رابطه با حمله شیمیایی، برای این حمله آماده باشند. می دانیم که اینها دستوراتی خاص بودند. می دانیم که این موشک ها از کجا شلیک شدند، در چه زمانی شلیک شدند و در کجا و در چه زمانی فرود آمدند. می دانیم که راکت ها فقط از مناطق تحت کنترل رژیم شلیک شده است و فقط در مناطق تحت کنترل مخالفان فرود آمدند. ما نیز مانند همه دنیا می دانیم فقط نود دقیقه بعد این مساله در رسانه ها منتشر شد و با چشمان خود دیدیم که هزاران گزارش از یازده منطقه مختلف از حومه دمشق منتشر شد. همه اینها قربانیانی را با مشکلات تنفسی، سرفه، ضربان قلب شدید، کف در دهان، ناهوشیاری و مرگ دیدیم و می دانیم که اینها شهروندان عادی سوری بودند که همه این دهشت ها را گزارش می کردند.

همینطور می دانیم که پزشکان و پرستارانی که آنان را درمان کردند، هیچ گزارشی از زخم، بریدگی یا جای گلوله روی بدن آنان ارائه نکردند. ما مردگانی را دیدیم که بدون اینکه قطره ای خون از بدنشان آمده باشد، جان باخته بودند. به جای آنکه با آرامش در خانه های خود بخوابند، ما کودکانی را دیدیم که در کنار هم روی زمین بیمارستان بر اثر گاز های سمی شلیک شده از طرف دولت اسد بی جان افتاده بودند و والدین آنان در کنارشان بودند و از همان سرنوشت رنج می بردند.

دولت آمریکا اکنون می داند که دست کم 1429 سوری از جمله چهارصد و بیست و شش کودک در این حمله جان باخته اند. حتی گروه های واکنش اولیه، پزشکان، پرستاران و گروه های امداد پزشکی که تلاش می کردند آنان را نجات دهند، خود قربانی شده اند. این اقدامی بی ملاحظه و غیر قابل باور از دهشت سلاح شیمیایی است. این کاری است که اسد در حق مردم خود کرده است. ما همچنین از بسیاری از پیامدهای آزار دهنده این حمله اطلاع داریم. ما می دانیم که مقامات ارشد رژیم که از این حمله اطلاع داشتند، تایید کردند که رژیم اسد از سلاح های شیمیایی استفاده کرده است، تاثیرات آن را بررسی کرده اند و وحشت از این داشتند که این حقیقت برملا شود. ما این را می دانیم. این را می دانیم که بعد از آن چه کردند؛ من شخصا با وزیر امور خارجه سوریه تماس گرفتم و به وی گفتم اگر چنانچه می گویند، کشورشان چیزی برای پنهان کردن ندارد، اجازه دهند بلافاصله بازرسان سازمان ملل دسترسی بی محدودیتی را داشته باشند. در این صورت آنان این فرصت را خواهند داشت تا گفته شما را تایید کنند. به جای آن، آنها چهار روز منطقه را به توپ بستند تا اسناد را از میان بردارند. هر ساختمان را بعد از ساختمانی دیگر چهار برابر میزانی که در ده روز گذشته می کردند، بمباران کردند. زمانی که بازرسان سازمان ملل در نهایت اجازه دسترسی یافتند، این دسترسی محدود و کنترل شده بود.

در همه این مواردی که فهرست کردم و همه اطلاعاتی که ما خبر داریم، دستگاه های اطلاعاتی آمریکا اطمینان بالایی دارد. این عقل سلیم و اسنادی و حقایقی هستند که وجود دارد. از این رو سوالی که مطرح می شود این است که آیا واقعا ما دیگر باید چه چیزی را بدانیم؟ سوال این است که ما جهانیان در کنار هم چه باید بکنیم؟

تاریخ سرشار از رهبرانی است که با بی تفاوتی و سکوت در زمان های حساس برخورد کردند و تاریخ پیامدهای جبران ناپذیری داشت. گزینه های امروز ما نیز پیامدهای زیادی دارند. مهم است که صد سال پیش در دهشت غیر انسانی جنگ جهانی اول، دنیای متمدن تصمیم گرفت دیگر از تسلیحات شیمیایی استفاده نشود. این عزم جهانیان در آن زمان بود و یک قرن تلاش صورت گرفت تا خطوط قرمز مشخصی برای جامعه جهانی ترسیم شود. مهم است که امروز ما در جامعه جهانی از شر بدترین سلاح های تاریخ رها شویم. از این روست که ما توافقاتی مانند پیمان استارت (یک ) را و استارت جدید(2) ، کنوانسیون تسلیحات شیمیایی را امضا کردیم که بیش از صد و هشتاد کشور از جمله ایران، عراق و لبنان آن را امضا کردند. این مساله برای امنیت ما و متحدانمان نیز مهم است. این مساله برای اسرائیل، دوست نزدیک ما اردن، ترکیه و لبنان و همه کسانی که اندک فاصله ای با دمشق دارند. برای همه کسانی که در برد تسلیحات شیمیایی سوریه هستند، اهمیت دارد و اگر بدون مهار باشد، آسیب های فراوانی برای آن دوستان به راه می اندازد. همچنین به شدت به اعتبار منافع آتی آمریکا و متحدانمان اهمیت دارد.

اهمیت دارد زیرا کشورهای زیادی هستند که سیاست هایشان معیارهای جهانی را به چالش می کشد و اکنون نظاره گر هستند. آنان می خواهند ببینند آیا آمریکا و متحدانش به آنچه که می گویند عمل می کنند؟ این مساله کاملا به اعتبار ما و دیگر کشورها که هنوز باور دارند آمریکا روی حرف خود می ایستد، اهمیت دارد. می خواهند بدانند آیا سوریه می تواند بی مجازات از این مساله بگریزد زیرا در این صورت ممکن است آنان دنیا را با خطر های بسیاری روبرو کنند.

اشتباه نکنیم، در دنیایی که روز به روز با خشونت های قومی و دینی پیچیده تر می شود، آنچه که برای انجام دادن یا ندادن انتخاب می کنیم برای امنیت خود ما نیز اهمیت می یابد. برخی خطر انجام این کار را می پرسند ولی باید پرسید این خطر اقدام نکردن چه می تواند باشد. مهم است زیرا در دنیایی که ما زندگی می کنیم قلدرها و جنایتکارانی مانند بشار اسد حتی با هشدارها آمریکا و دوستانش با مصونیت هزاران نفر از مردم خود را با بمب شیمیایی هدف قرار دهند و دنیا نتواند کاری انجام دهد. محک زدن عزم ما و خطر کسانی که فکر می کنند هر کاری بخواهند می توانند انجام دهند، هیچ پایانی ندارد. این مساله همچنین برای مناطق فراتر از مرزهای سوریه نیز اهمیت دارد.

این مساله باعث می شود ایران که خود قربانی حملات شیمیایی است در نبود اقدام برای به دست آوردن سلاح اتمی، گستاخ شود. این مساله به حزب الله، کره شمالی و هر گروه دیگر تروریستی و کشور دیکتاتوری که به فکر استفاده دوباره از تسلیحات شیمیایی بیفتند اهمیت دارد. آیا آنان به یاد خواهند داشت که رژیم اسد دیگر نتوانست از استفاده از این سلاح ها محروم شد یا اینکه به یاد خواهند داشت دنیا بی تفاوت ایستاد و برای وی مصونیت آفرید. از این رو نگرانی ما مربوط به اتفاقی که آن سوی اقیانوس می افتد نیست. مساله این نیست؛ نگرانی ما خواست های مردم بی دفاع سوریه و گزینه ای است که به صورت مستقیم بر نقش ما در دنیا و منافعمان در دنیا تاثیر می گذارد. همچنین به هویت ما در آمریکا نیز مربوط می شود.

ما کشوری هستیم که اگر چه نه همیشه موفق ولی همیشه تلاش کردیم ارزش های جهانی را که سازمان دهنده زندگی و خواست های ماست محترم بداریم. این جنایتی علیه وجدان، انسانیت، اصول اولیه جامعه جهانی و معیارهای این جامعه است و برای ما اهمیت دارد. برای هویت، رهبری و اعتبار ما اهمیت دارد. اگر امروز کاری انجام ندهیم، تاثیر دارد؛ مهم است که جهانیان در محکومیت این اقدام به سخن درآیند و بعد هیچ اتفاقی نیفتد. آمریکا باید اطمینان یابد که در محکوم کردن این اقدام تنها نیست و ما در نیت خود برای پایان دادن به این مساله تنها نیستیم.

دنیا علیه این مساله به سخن در آمده است و بسیاری از دوستان ما آماده واکنش نشان دادن هستند. اتحادیه عرب گفته است رژیم سوریه را مسئول این جنایت می داند. سازمان همکاری های اسلامی رژیم سوریه محکوم کرده و گفته است باید دولت سوریه را به صورت قانونی و اخلاقی مسئول این جنایت بدانیم. ترکیه گفته است شکی نیست رژیم سوریه مسئول است. فرانسه، قدیمی ترین متحد ما گفته است رژیم این اقدام را صورت داده است و بسیار مایه خشمگینی است که این رژیم از تسلیحاتی استفاده کرده است که جهانیان نود سال پیش در همه کنوانسیون های بین المللی آن را ممنوع کرده اند.

حال ما آنچه را که باید بدانیم می دانیم و سوالی که پیش می آید این است که اکنون چه باید کرد؟ این را تاکید کنم که رئیس جمهور اوباما و ما در آمریکا احترام زیادی برای بازرسان سازمان ملل که با وجود خرابی ها و تهدیدهایی که رژیم اسد می کرد، تحقیقات خود را صورت داده اند احترام زیادی قائل هستیم ولی همانطور که بارها و بارها بان کی مون گفته است، تحقیقات سازمان ملل نشان نخواهد داد که چه کسی از این تسلیحات استفاده کرده است. این وظیفه گروه تحقیق سازمان ملل نیست. آنان فقط تایید خواهند که آیا از چنین تسلیحاتی استفاده شده است یا نه؛ براساس تعریف خودشان از ماموریت، سازمان ملل چیزی را که ما امروز عصر به شما گفتیم یا نمی دانیم، نخواهند گفت. با توجه به موضع روسیه در سازمان ملل، این نهاد نمی تواند اقدامی جهانی را به شکلی که باید، صورت دهد. از این رو باید بگویم که ما به گفتگوهای خود با کنگره، متحدانمان و از همه مهم تر، مردم آمریکا ادامه می دهیم. رئیس جمهور اوباما این اطمینان را می یابد که ما براساس زمان بندی خود، تصمیم خود را براساس ارزش ها و منافعمان می گیریم. می دانیم که بعد از دهها سال درگیری، مردم آمریکا از جنگ خسته هستند، من نیز همینطور ولی خستگی نمی تواند ما را وظیفه مان دور کند.

در صورتی که ما چشم به دیکتاتورهایی که می خواهند با وجود همه هشدارها در خصوص استفاده از تسلیحات کشتار جمعی، از این تسلیحات استفاده کنند چشم ببنیدم، تاریخ قضاوت سختی درباره ما می کند. ما رئیس جمهوری داریم که آنچه را که می گوید عمل می کند و باید گفت هر تصمیمی که وی درباره سوریه بگیرد، ربطی به افغانستان، لیبی و عراق ندارد. هیچ سربازی در درگیری ها حاضر نمی شود، بی پایان نخواهد بود و مسئولیتی در جنگ داخلی که هم اکنون نیز جریان دارد، متوجه ما نمی کند. رئیس جمهور به روشنی گفته است که هر تصمیمی که بخواهد بگوید، محدود و دقیق خواهد بود تا اطمینان یابد کسانی که از سر استیصال و با بی رحمی از تسلیحات شیمیایی استفاده کرده اند به پاسخگویی وادشته می شود. در نهایت ما مصمم هستیم و باور داریم که هدف اولیه یک فرایند دیپلماتیک است که بتواند این مساله را از طریق گفتگو حل و فصل کند زیرا می دانیم که هیچ راه حل تعیین کننده نظامی وجود ندارد. باید راه حل سیاسی و در میز گفتگوها باشد و ما به شدت به این مساله پای بند هستیم. این چیزی است که ما می دانیم و این چیزی است که سران کنگره در حال حاضر می دانند و چیزی است که مردم آمریکا باید می دانستند. این محور تصمیمی است که باید برای امنیت کشورمان و عزم جهانیان برای عدم استفاده دوباره از شیطانی ترین تسلیحات علیه آسیب پذیرترین مردم گرفته شود.