به گزارش سرویس فرهنگی مشرق - مریوان حلبچه‌ای، مترجم کُرد، در گفت‌وگو با ایسنا، از وصیت شیرکو بی‌کس برای تبدیل خانه‌اش به موزه خبر داد و گفت: دوست چندین‌ساله‌ی آقای شیرکو بی‌کس، روئوف بیگرد، و همین‌طور نقاش نام‌دار سلیمانیه، آرام علی‌، گفته‌اند که آقای بی‌کس به آن‌ها گفته، می‌خواهم بعد از مرگم خانه‌ام به موزە تبدیل شود.
 
او افزود: بر این اساس، قرار است این موزه چند بخش آرشیوی و اصلی را دربر بگیرد و شامل تمام عکس‌هایی که این شاعر در طول زندگی‌اش گرفته است، تمام دست‌نوشته‌ها، وسایل شخصی و تمام کتاب‌هایش باشد.
 
حلبچه‌ای درباره‌ی نظر خانواده این شاعر فقید درباره‌ی این اتفاق، گفت: آن‌ها فعلا موافقت خود را اعلام کردە‌اند، ولی گفته‌اند ما هنوز در شوک به سر می‌بریم، زمان می‌خواهیم تا به این کار فکر کنیم تا بتوانیم برای تبدیل شدن خانه بە موزە و پایه‌گذاری جایزەی شعر بی‌کس برای جوانان کُرد، برنامه‌ریزی کنیم.
 
به گزارش ایسنا، شیرکو بی‌کس برای معالجه از کردستان عراق به سوئد، که چند سال در آن‌جا زندگی کرده بود، رفته بود که در پی بیماری در روز 13 مرداد همان‌جا از دنیا رفت. او مدتی در بیمارستانی در سوئد بستری بود.
 
شیرکو بی‌کس زاده سال 1940 در سلیمانیه عراق بود و پدرش، فائق بی‌کس، هم شاعر بود. او به دلیل مشکلات سیاسی پنج سال در سوئد زندگی کرد و پس از آن به عراق بازگشت. در سال 1968 اولین مجموعه شعر این شاعر به نام «مهتاب شعر» منتشر شد و تاکنون از این نویسنده چندین مجموعه شعر، دو نمایشنامه منظوم و ترجمه «پیرمرد و دریا» نوشته ارنست همینگوی و «عروسی خون» اثر لورکا به زبان کردی به چاپ رسیده است.
 
از مجموعه شعر‌های بی‌کس به «دو سرو کوهی»، «عقاب»، «رود»، «سپیده‌دم»،«آفات»، «کرکس»، «عطشم را شعله فرو می‌نشاند»، «دره پروانه‌ها»، «صلیب»، «مار و روزشمار یک شاعر»، «سایه و آزادی» و «این واژه بی‌آبرو» می‌توان اشاره کرد. همچنین شعرهای این شاعر به چندین زبان ترجمه و منتشر شده‌اند.