پيامبر خدا صلی الله علیه و اله، به هنگام روزه گشودن، با حلوا افطار مىكرد. اگر حلوا نبود، با شكرينهاى ديگر يا چند دانه خرما، و اگر آن نيز نبود، با آبِ خالى.
مىفرمود: «آب، معده و كَبِد را تميز مىكند، دهان را خوشبو مىكند، دندانها را محكم مىسازد، چشم را قدرت مىدهد و ديده را جلا مىبخشد، گناهان را از انسان مىشويد، رگهاى برآشفته و تلخه تحريك شده را فرو مىنشانَد، بلغم را از ميان مىبَرَد، حرارت را از معده برمىدارد، و سردرد را نيز از ميان مىبَرَد».
متن حدیث:
الإمام الصادق عليه السلام : كانَ رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله و سلّم إذا أفطَرَ بَدَأَ بِحَلواءَ يُفطِرُ عَلَيها ؛ فَإِن لَم يَجِد فَسُكَّرَةٍ أو تَمَراتٍ ، فَإِذا أعوَزَ ذلِكَ كُلَّهُ فَماءٍ فاتِرٍ. وكانَ يَقولُ : يُنَقِّي المَعِدَةَ والكَبِدَ ، ويُطَيِّبُ النَّكهَةَ وَالفَمَ ، ويُقَوِّي الأَضراسَ ، ويُقَوِّي الحَدَقَ ويَجلُو النّاظِرَ ، ويَغسِلُ الذُّنوبَ غَسلاً ، ويُسَكِّنُ العُروقَ الهائِجَةَ والمِرَّةَ الغالِبَةَ ، ويَقطَعُ البَلغَمَ ، ويُطفِئُ الحَرارَةَ عَنِ المَعِدَةِ ، ويَذهَبُ بِالصُّداعِ .
«كافى،ج4،ص153-دانش نامه احاديث پزشكي:1/ 454»
